Julia

Po sobotnim biegu, podczas którego walczyłam jak tygrysica, zaczęło boleć mnie lewe kolano. Nie zwracając na te boleści większej uwagi, wsiadłam w niedzielny poranek na rower i pomknęłam jak zwykle do Parku Skaryszewskiego. Przede mną stało trudne zadania- 12km!! Na rowerze kolano zachowywało się jak należy i nie sygnalizowało, że coś z nim jest nie tak. Jednak podczas biegu, z każdym kolejmym metrem było gorzej. Zaczęło się od lekkiego kłucia z boku kolana, potem ból przemieścił się pod kolano, żeby przy kolejnym okrążeniu przemieścić się znowu w bok kolana i w górę, promieniując na udo. Przy piątym kilometrze dolegliwości były już tak nieprzyjemne, że postanowiłam przerwać bieg. Noga od kolana w górę zupełnie mi zesztywniała i miałam wrażenie, że przy następnym kroku odpadnie 🙂 Był to ból trudny do opisania; nie bardzo silny, ale nieprzyjemny…. W każdym razie czułam, że nie jest dobrze. Wsiadłam na rower, pamiętając, że podczas jazdy nic złego się nie działo i resztę dystansu pokonałam dziarsko pedałując 🙂

Kontuzja, bynajmniej, nie popsuła mi humoru. Jak tylko wróciłam do domu stwierdziłam, że jest to idealny pretekst, żeby położyć się wygodnie pod kocykiem z wyciągniętą nogą i nadrobić zaległości czytelnicze. Ach, jak było cudownie! 🙂 Kolano bolało coraz mniej, a ja cieszyłam się pierwszym od dłuższego czasu, zupełnie leniwym dniem. Tata namawiał mnie do poczytania podręcznika "Lekkoatletyka. Technika. Metodyka. Trening", żebym poza praktyką, zajęła się także teorią biegania…. niestety, mimo że z pewnością jest to ważne i przydatne w życiu, w plebiscycie na książkę niedzielnego popołudnia zwyciężył Remarque 🙂 (-to uśmiech dedykowany mojej przyjaciółce Ko. vel. Mo.)

W poniedziałek moja mini-kontuzja dokuczała mi jeszcze trochę. Postanowiłam zarzucić więc wszelkie formy treningu i dać mojemu organizmowi jeszcze jeden dzień na regenerację. Opłaciło się. Dzisiaj bez bólu i jakichkolwiek problemów przebiegłam przewidziane na dziś 40 minut. Czuję się świetnie, moje kolano też i oby tak pozostało! 🙂

Zdecydowałam się biec na 10km. Podniecenie z lękiem buzowały we mnie i wciąż zadawałam sobie pytanie: czy dam radę? Nagle tłum zaczął ustawiać się na lini startu. Do wystrzału pistoletu oznajmiającego początek biegu było już coraz mniej czasu. Szłam w stronę mojej strefy startowej i poczułam się jak Rocky Balboa przed najważniejszą walką. Byłam zdeterminowana i gotowa do zmierzenia się z dystansem i samą sobą- moją siłą i kondycją. Pełna wiary w to, że mi się uda, stanęłam w gotowości. Strzał! Ruszyliśmy…..

Kasia Ż, moja serdeczna koleżanka, doradziła mi strategię. Początek należy przebiec wolno, po 3-4km, jak już ciało się rozgrzeje, można zacząć się rozpędzać. I ostatnie 1-2km na maksa. Spokojny początek zapewnia siłę właśnie na ten ostatni odcinek, na którym wielu biegaczy zwalnia, ma kryzys, albo zupełnie wysiada kondycyjnie. Posłuchałam tych rad i tak właśnie pobiegłam. Dziękuję Ci Kasiu!!! Sądzę, że gdyby nie Twoje rady, nie dałabym rady złamać godziny na tym dystansie, a udałó się!! 🙂
Większość trasy biegłam za pewnym Panem, którego imienia niestety nie znam. Nie wiedząc chyba nawet o tym, był dla mnie wsparciem i brakującym treningowym partnerem 🙂 Ostatnie 2km przebiegłam na pełnej mocy i zostawiłam moje "zająca" z tyłu. Rzeczywiście siła, którą oszczędziłam na początku, dodała mi skrzydeł na finiszu.

Na metę przybiegłam po 59 (i iluśtam sekundach:)). Jestem bardzo zadowolona z tego wyniku. Jak na miesiąc przygotowań, to jak dla mnie duży sukces. I właśnie z takim poczuciem i rozpierającą radością wróciłam z dziewczynami do szkoły na Hirszfelda. Jaki piękny widok nas tam zastał – dzisiątki uśmiechniętych i zadowolonych ludzi! Piękne! A wniosek z tego taki: bieganie receptą na usmiech i radość 🙂

Jeżeli ktoś nie wie, jak poradzić sobie z chandrą i co zrobić, żeby w końcu uśmiech pojawił się na twarzy – niech zacznie biegać!! 🙂

O 10 w parku dołączył do mnie mój kolega, Alkindi Ibn Ahmad Alatufajlah (w skrócie Alkindi 🙂 ). Ten sam, który towarzyszył mi podczas niedzielnego biegu na 8km. I tak jak wtedy, niezwykle mi pomógł. Biegliśmy obok siebie, pilnując tempa, rozmawiając sobie sympatycznie i nawet się nie zorientowałam, jak kończyliśmy 6 okrążenie. Niesamowite!! Przebiegłam 10km!!!:) Miałam kryzys po 3 kółku, a potem biegło mi się tak, jakby droga prowadziła wciąż z górki. Lekko i przyjemnie. Na koniec odnosiłam wrażenie, że mogłabym tak jeszcze biec i biec 🙂
Kasiu, miałaś świętą rację- świetnie biega się na mrozie (pod warunkiem oczywiście, że nie jest to -18:) )!!
I kolejny raz stwierdzam, że nie ma nic przyjemniejszego i bardziej motywującego niż bieganie z kimś. Żadna mp3 nie zastąpi miłego towarzystwa!! 🙂

Pod wpływem kolejnego treningowego sukcesu podjęłam decyzję, że w sobotę biegnę dychę. Oby nie dopadł mnie spadek formy!!

W niedzielę przebiegłam 8km!! Dosłownie PRZEBIEGŁAM, nie robiąc przerw na marsz. Lekko nie było, ale udało się. W dużej mierze to zasługa mojego kolegi, który towarzyszył mi przez 4 okrążenia w Parku Skaryszewskim. Potem zostałam sama i przebiegłam jeszcze 1,5 kółka. Następnie domaszerowałam do kortów tenisowych, gdzie zostawiam rower i dzielnie pedałując wróćiłam do domu. Byłam bardzo z siebie dumna i zadowolona, że przebiegłam taki dystans. Kryzys (chwilowo ;)) minął!!

Czekam już na sobotę, kiedy będziemy z dziewczynami biegły test na 5 albo 10 km. Nie wiem jeszcze, który dystans wybiorę, okaże się na miejscu…