Ela

2009-03-29

GODZINA ZERO

nadeszła szybko. Zbyt szybko:

1) W ubiegłym tygodniu w ogóle nie trenowałam, bo miałam zapalenie zatok. W tej sytuacji nie powinna ćwiczyć. Lekarz stwierdził, że sportowcy (!) są delikatni, jak dzieci.
2) Odchudzałam się intensywnie przez tydzień (w lodówce miałam pod dostatkiem … lodu) – schudłam 3 kg, piłam głównie kawę.
3) Po wczorajszej sztafecie słyszałam, że nie powinnam brać w niej udziału przygotowując się do półmaratonu.
4) Mam problemy z facetami.
5) Rano ledwie wstałam, bo nie spałam pół nocy. Dobrze, że ważniejsza jest poprzednia noc.
Tragedia. Może to stress?
i jeszcze zmiana czasu.

Od czego jednak przyjaciele – "ochotnicy". Są cudowni. Bardzo mi pomogli.

Zaczęliśmy od wspólnego zdjęcia, później toalety, krótka rozgrzewka i na start.
Ubrałam się już w domu, jednak na miejscu zostałam tylko w koszulce Dry-fit i kurteczce biegowej, którą i tak zdjęłam po pierwszym kilometrze. Pogoda była zamówiona, więc krótki rękawek wystarczył.

Mój plan 2:30 (początkowe przygotowania nie pomogły mi i dopiero od końca lutego korzystałam z rad trenera Nike, a także mojego poznańskiego kolegi).
Odnalazłam pacemakera – Ewę. Wiem, że świetnie prowadzi.
Godzina zero: start. I … nic. Stoimy. W trasę ruszyliśmy 4,5 minuty później. Niespiesznie, bo też nie było innej możliwości. Ucieszyłam się. Rozgrzewka składała się bowiem wyłącznie z rozciągania. Tempo wydało mi się zbyt wolne. Pomyślałam jednak, że początek pokonam razem z Ewą, a po 10 km przyspieszę.
Piękne widoki, trasa była naprawdę fajna. Taka wycieczka biegowa. Nawet nie wiedziałam kiedy pokonałyśmy pierwsze 5 km.
Pierwszy wodopój, pierwsi znajomi kibice. Podoba mi się coraz bardziej. Po drodze mogłyśmy porozmawiać o różnych sprawach, jak to kobiety 🙂
Przy dziesiątym kilometrze poczułam, że buty, w ktorych biegam, są niewygodne (w domu okazało się, że to nie buty, a skarpety. Mam piękne bąble).

W tunelu jeden z biegnących z nami kolegów zaczął śpiewać. Okazało się, że jest z chóru UW (występowali w czasie ostatniego maratonu). Cudnie. Kawałek dalej – bębniarze. Oj, dali czadu. Poderwali chyba nie tylko mnie. Bardzo pozytywna energia.

W okolicach 15-16 km zaczęłam żałować, że wcześniej nie zjadłam wziętych ze sobą żeli (straszliwie słodkie, trzeba je popić). Dotrwałam do ostatniego wodopoju przed Sanguszki i tu popłynęłam. Zatrzymałam się i zaczęłam pić wodę z każego stolika – musiałam spróbować, na którym stoliku jest najlepsza woda. Zkończyłam PowerAde – słodki. Po czym podeszłam "podbiegiem". I jeszcze kaszel – oj, nie wyzdrowiałam całkowicie. W ten sposób zgubiłam swoją prowadzącą. Nie zamierzałam jej gonić.

I tu z pomocą znów przyszła ochotniczka – Bożena. Zabrałam się z nią. Jest cudowna.
Po drodze minęłyśmy Ewę.

Dzięki obu dziewczynom mam sie czym pochwalic – ZYCIOWKA (2:28/ 2:23 netto). Oczywiście przy pierwszym półmaratonie w życiu trudno byłoby nie zrobić życiowki. Jestem szczęśliwa.

Teraz następny cel: kolejny półmaraton i MARATON.

2009-03-29

Jem
dla odprężenia słucham muzyki – to ostatnio moja ulubiona piosenka:

http://www.youtube.com/watch?v=8XDxhDbtDak

2009-03-28

stafeta 5×5

wielki dzień zbliża się wielkimi krokami. To już jutro.

Pakiety odebrałam już wczoraj wieczorem. W ciągu paru minut. Tak sprawnej organizacji nie widziałam już dawno. Żadnych zarzutów. I to właśnie słyszę od wszystkich znajomych. A odebrałam wczoraj, bo dziś była króciutka "rozgrzewka" przed godziną zero, czyli udział w sztafecie 5×5.

Wystawiliśmy 2 składy:
– BIEGAMY Z OCHOTĄ – koledzy zajęli 35 miejsce na 132 sklaszfikowane drużyny. Jesteśmy the best.
– BIEGAMY Z OCHOTĄ SUBTELNIE – zgodnie z planem nie byliśmy pierwsi, ani ostatni.

Jako kapitan ustaliłam, że będę biegła na pierwszej zmianie. W końcu dlaczego nie. Wczoraj po konsultacjach doszłam do wniosku, że może jednak na początku powinien byc ktoś lepszy ode mnie. I w ten sposób na pierwszej zmianie pobiegł jeden z kolegów. Na ostatniej zmianie drugi kolega. My kobiety biegłyśmy na miejscu 2,3,4. Ja w samym środeczku 🙂

Tuż przed startem chyba bladłam i zieleniałam. Byłam tak zdenerwowana, że nie mogłam się uspokoić. Przypomniałam sobie, dlaczego MUSZĘ być zawsze pierwsza. Paraliż. Całkowity.
Wyobraziłam sobie, że nie uda mi się przejąć pałeczki, że po drodze ją zgubię lub nie uda mi się jej przekazać. Po paruset metrach zastanawiałam się, co ja tu właściwie robię… Dopiero w połowie trasy wyrównał mi się oddech. I mogłabym jeszcze dalej biec i biec …

Mój cel brzmiał: 40 min na te 5 km, aby się nie zmęczyć przed WIELKIM DNIEM. Niestety nie udało mi się go osiągnąć.
Wyszło mi ok. 31 minut. Nie jest to moja życiówka (29:07), ale też nie miało być aż tak dobrze.

Chciałam jeszcze powiedzieć, że i-pod podał, że przebiegłam 4,57 km. U innych było nawet powyżej 5 km. Ciekawe jaką trasę zmierzy jutro 🙂

Mamy też inną zabawną sytuację. Nasza druzyna została nazwana w wynikach: DAMY Z OCHOTĄ SUBTELNIE.

Piękna reklama.

Ogłoszę więc konkurs: co lub komu damy/ niedamy/ nie damy 🙂

Obiecałam przesłać drużynie wyniki konkursu! "Deklaruję gotowość współsponsorowania nagrody dla organizatorów za tę naszą -nienaszą nazwę" – to od jednej z naszych koleżanek, Fasolki. Przyłącze się.

Z KTB miałyśmy się spotkać ok. 14:00, więc nie opłacało mi się już jechać do domu. Poczekałam te 2 godziny.
I umówiłam się z fotografem z Gazety Wyborczej. Ciekawe, czy zdjęcia ukażą się przy naszych wywiadach. I kiedy to będzie?

W ciągu ponad pół godziny nie udało nam się zebrać – kobiety! Jednak zdjęcia zostały zrobione.
Szkoda tylko, że tak niewiele osób przyszło, aby nas zobaczyć na żywo. Pewnie wolą zdjęcia 🙂

2009-03-26

trening biegaczy

przez to, że nie wychodzę z domu jestem w kiepskim stanie. Dobrze, że kolega przysłał pamiątkę z niedzieli.
Więcej tu: http://biegajznami.pl/forum/viewtopic.php?t=1541&postdays=0&postorder=asc&start=5595

2009-03-25

Godzina dla Ziemi 28 marca 20.30

jestem w domu prawie cały czas, więc przeglądam na spokojnie nowości w swojej skrzynce eMailowej. I oto co znalazłam:

„Godzina dla Ziemi” (Earth Hour) to ogólnoświatowa inicjatywa zorganizowana przez międzynarodową organizacje ekologiczną WWF po to, by przeciwstawić się największemu zagrożeniu dla naszej planety: zmianom klimatu. Na całym globie o jednej godzinie wyłączymy światła w naszych domach, firmach i budynkach publicznych. Zgasną iluminacje spektakularnych miejsc, m.in. Pałac Kultury i Nauki w Warszawie, Koloseum w Rzymie, Opera w Sydney czy Most Golden Gate w San Francisco.

http://pll-lot.enewsletter.pl/k.php?k=e01e32d05b806&u=129&l=ik2

Warto coś zrobić dla przyszłych pokoleń.

Zaraz zabieram się do sprzątania. To zamiast biegania 🙂
W końcu nie mogę pójść na półmaraton "z marszu", bez przygotowania.

2009-03-23

mam ambiwalentne uczucia

w piątek byłam w klubie na treningu fitness (Sweat&Shape&Strech). Mój wspaniały trener stwierdził, że jeśli przy bardzo lekkim treningu (dla niego był oczywiście lekki), miałam bardzo wysoki puls, to źle ze mną. Dobrze, że wysłał mnie tylko do lekarza na badania 🙂 W końcu kolega z pracy już myśli o napisaniu ogłoszenia, że szukają mojej następczyni…

Z dość dużą niechęcią zapisałam się. Bo w końcu nic mi nie jest – od czasu do czasu pokaszlę sobie, jestem zmęczona, puls skacze niesamowicie wysoko, … No przecież każdy widzi, że jestem zdrowa.
Udało się. Termin dostałam już na dzisiaj. Szczęściara.
Cały wieczór spisywałam co mi jest i dziś odczytałam lekarzowi potężną listę. Nie załamał się. Dzielny człowiek.
Po zbadaniu orzekł, że mam zapalenie zatok. I dał zwolnienie. Do piątku. Czyli odpocznę przed weekendem!!!

2009-03-22

2009-03-15

Są tam 2 tablice ze zdjęciami klientów i ze świetnymi komentarzami. Bardzo mi się to podobało. Tak bardzo, że postanowiłam dać się "zmusić". Ciekawa jestem, jaki będzie podpis.

A to z dzisiejszego dnia – krótka stumetrówka:

http://nikeplus.nike.com/nikeplus/?l=runners,runs,1422414068,runID,538999531

jaka to piękna nazwa i jaka wieloznaczna 🙂
Nie dość, że biegamy z ochotą, to jeszcze na/ po Ochocie. I jest nas coraz więcej.

Mamy już własną stronę:
http://www.biegamyzochota.pl/

Wprawdzie w budowie, ale jest już stworzona przez kolegę – zapaleńca. Marcinie chwała Ci za to.
Artystyczne zdjęcie widniejące na stronie jest z naszej współnej imprezy. Po środku "ojciec założyciel" naszej grupy na forum:
http://biegajznami.pl/forum/grupy biegowe/ wszystkie grupy/ Biegamy z Ochota

Grupa rozrasta się i mogę powiedzieć, że stałam się szczęśliwą kapitanką 2 drużyn:

Biegamy z Ochota Subtelnie (numer 191) – sztafeta 5×5 w przeddzień półmaratonu
Biegamy z Ochota na półmaraton

W pierwszym przypadku planowaliśmy pobiec po 40 minut każdy. I okazało się właśnie, że w ten sposób nie udałoby nam się w żaden sposób zmieścić w limicie, bo 5 x 40 min to 200 min, a limit wynosi tylko 180 min. Oj, muszę się z blondynki na brunetkę przefarbować 🙂
Nie ma lekko, trzeba przyspieszyc.

Podam jeszcze sklad:
1. Ela (kapitan), KTB
2. Bożena
3. Tomek
4. Iwona, KTB
5. Marcin

Najbardziej boję się tej pałeczki. Co z nią zrobić przez 5 km????

W drugim przypadku nasza drużyna jest nieco liczniejsza. 12 osób (a minimum to: 3 Panów, 1 Kobieta). Większość doszła jednak do wniosku, że w ten sposób zwiększymy nasze szanse na zwycięstwo. Pewnie tak, bo brane są pod uwagę 4 najlepsze czasy (w tym 1 kobiety).
Dobrze, że dziś sobie o tym pryzpomniałam, bo dziś mija termin zgłaszania drużyn.

A poranny trening na Skrze (po wczorajszej Falenicy) cudowny. Mam teraz tyle energii, że aż nie wiem, co z nią zrobić.
Może uda mi się po raz kolejny popastwić 🙂 nad autoryzacją tekstu do "Metra".

Przypomniałam sobie, że chyba nie napisałam, że zgłosiłam się do biegu. To już 18 kwietnia.
Chciałam wygrać bezpłatne zaproszenie, ale niestety, zbyt wiele osób znało prawidłową odpowiedź. A przyznam, że nie było łatwo znaleźć w internecie.

Za to jestem zaproszona na trening w ZOO!
Trening z Anną Jakubczak, "trzykrotną uczestniczką Igrzysk Olimpijskich, jedną z najlepszych polskich biegaczek ostatniej dekady." Trening ma odbyć się na terenie Ogrodu Zoologicznego w Warszawie. 21 marca o godz. 9:00

Czyli Falenica, czy ten niepowtarzalny trening?

rano przypomniałam sobie, że trzeba kupić 2 koszulki dla koleżanki i kolegi, którzy będą biegli w mojej drużynie w sztafecie 5×5 (w przeddzień półmaratonu). Pojechałam do Decathlonu i kupiłam 2 niebieskie koszulki "dry fit", takie, jak ma pozostała część drużyny "Biegamy z Ochotą" – uzgodniłam, że mogę w sztafecie reprezentować barwy naszego parku 🙂 Dziękuję.
W sztafecie z KTB będzie też Iwona – świetna koleżanka. Uwielbiam treningi z nią. Bo spotykamy się co tydzień na ścieżce biegowej w naszym parku. Trener to prawdziwy trener. Z zamiłowania. Po prostu przychodzi potrenować z nami (zimą nie wszędzie są ścieżki, w Parku Szczęśliwickim nie ma).
Bardzo żałuję, że poprosiłam go o pomoc dopiero na miesiąc przed półmaratonem. Bo musiał wykonać jeszcze większą pracę niż normalnie – cel główny: na trening mam znowu wychodzić z chęcią. No napracował się nad tym.

W Falenicy cudnie było. Prawdziwa wiosna.
I tak dużo osób było, że … 😯 zabrakło numerów startowych na krótsze dystanse. Ci, którzy biegli 1 lub 2 kółeczka mieli numery startowe na 10 km. Oj, ostra będzie końcowa rywalizacja.

Dzięki dobranym do mnie treningom, zrobiłam swoją życiówkę:

24.01.09 00:24:54
21.02.09 00:27:04
14.03.09 00:23:43 (to według iPoda, inne są juz oficjalne)

Może dobrze, że wybrałam Falenicę. Ale nie miałam z kim pojść na ciasteczka 😳 (wątek ciasteczek postanowiłam kontynuować).

Właśnie – użyłam słowa i-pod. Tak, tak. Mam piękne niebieskie urządzenie, o którym od dawna marzyłam. Już się w nim zakochałam. Pasuje do moich ukochanych butków (Vomero3) i koszulki do półmaratonu. I pozwoli mi na wzięcie udziału w rywalizacji Ona czy On. Oczywiście musi być ona – przekonamy się o tym 19.04. w Parku Skaryszewskim. Ja się zapisałam, opłaciłam. Teraz tylko trzeba zdobywać dla nas kobiet kilomery. Świetne w swojej prostocie. I fajna zabawa.

Zdjęcie z "Maratończyk" – nie jestem pewna, czy mogę go użyć, ale w końcu ja tam jestem.
http://www.maratonczyk.pl/Galeria/falenica_etap_4_2009/img_0187.html

Oj, niełatwo biega się w bawełnianej koszulce. Szkoda, że mam tylko czerwone koszulki fintessowe "Adidas". Gdybym miała niebieską dryfit, chyba zrobiłabym sobie napis KTB. I już. Jeszcze 2 tygodnie, muszę coś wymyślić, bo się zagotuję (dziś było ciepło).

http://www.maratonczyk.pl/Galeria/falenica_etap_4_2009/img_0659.html

http://www.maratonczyk.pl/Galeria/falenica_etap_4_2009/img_0659.html

który miał być dniem wolnym od biegania. Wieczorem wybrałam sie na trening do mojego ulubionego instruktora. Niestety, zamiast Trasą Łazienkowską pojechałam przez centrum. Przez godzinę nie udało mi się dotrzeć do Pl. Trzech Krzyży. Na zajęcia (3 moduły półgodzinne) mogłabym się spóżnić o pół godziny. Przyjechanie godzinę póżniej nie miało sensu.

Poczekałam więc na następne spotkanie, ktore było zaplanowane na późny wieczór – trzeba jeszcze raz przyjrzeć się swoim planom emerytalnym. W końcu sytuacja ulega zmianom.

I wreszcie w domu. Spać, bo następnego dnia kolejne zawody w Falenicy. Wahałma się do ostatniej chwili. Ale w planach na ten dzień miałam 6 podbiegów. W Falenicy jest ich 7. Czyli plan wykonam na ponad 100% 🙂

jak zwykle wzięłam dzień urlopu. Bo wreszcie chciałam pójść do HP na ćwiczenia rozciągające. Ze wstydem przyznam, że nie chodze do żadnego klubu. Dlaczego, ten czas nie jest z gumy???

Rano umówiłam się na depilację laserową. W Wilanowie. Przynajmniej nie popalę skóry kremami (na szczęście było to tylko "do pierwszej krwi"). Pierwszy sukces: 15% rabatu. To lubię.
Niestety wizyta przeciągnęła się tak, że nie udało mi się dotrzeć do HP. A przeciągnęła się, bo pielęgniarka jest bardzo precyzyjna (jest dużo dokładniejsza od lekarki, która wykonuje tę samą pracę).
Czyli miałam czas na wykonanie paru pilnych "pracowych" i nie tylko telefonów.

Później pojechałam do Złotych Tarasów. Moja koleżanka zainteresowana jest dobrymi butami biegowymi. Ja oczywiście poleciłam markę, której używam dotychczas (od paru lat butki do fitness, teraz biegowe). Niestety nie ma. Fakt, że swoje kupiłam we Frankfurcie, ale wolałabym u nas.
Następny punkt: dentystka. I do domu.

Wieczorem miałam jeszcze zaplanowany trening biegowy, ale doszłam do wniosku, że zdrzemnę się po tych wszystkich wrażeniach. I tak drzemka, z krótką przerwą na ablucje trwała ok. 14 godzin.

Czyli trening w piątek rano. Czułam się strasznie. Dobrze, że trener zaplanował na czwartek "lajcik".
Po dotarciu do pracy było jeszcze gorzej. Po którymś ataku kaszlu koledz stwierdzili, że więcej nie pójdę na urlop. Bo to mi szkodzi. Dowcipnisie.

chyba mnie właśnie zaczęło przerastać. Nie jestem w stanie wstać rano i wyjść do parku. Na przykład wczoraj wstałam o 6:00, poszłam do łazienki umyć się i już, już mialam założyć naszykowane wieczorem ubranko biegowe. Wzięłam je do ręki i czym prędzej odłożyłam z powrotem na miejsce. Odwróciłam się na pięcie i poszłam … dalej spać. 😳
Stąd wieczorny trening. Było już dość ciemno, niewielu biegaczy. W planie podbiegi – trochę się bałam, że po ciemku nie zauważę przeszkód (ostatnio mój kolega poturbował się wpadłszy na cieniutką smycz, na której prowadzony był pies. Właściciel psa nawet nie powiedział: przepraszam). Dlatego wolałam czasami poczekać, aż przejdą ludzie (szczególnie ci z pieskami). Jednak trening udał się.
W nagrodę na zakończenie spotkałam moich kolegów – oni dopiero wybierali się na trening. Jednak ich treningi są już bardziej intensywne…

A oto zdjęcia z Kabat:

http://www.polmaratonwarszawski.pl/files/images/galerie/18.JPG
http://www.silne-studio.pl/Kabaty_zakret/target171.html

Idę spać, bo rano trening.

Aha – zapomniałabym. W końcu nie leniuchowałam całkowicie. Rozwiązałam zadanie konkursowe – możecie się też sprawdzić i wygrać jeden z 3 bezpłatnych zestawów startowych (http://biegzoo.pl/news). A później stanąć oko w oko z wyprowadzonym z klatki tygryskiem. Ciekawa jestem, czy będzie on motywował do biegu 🙂

Była 11:30, start dla kobiet przewidziany był o 12:45, a dla mężczyzn o 13:00.
Zapisaliśmy się dość szybko i sprawnie. Fajnie, ale zostało jeszcze mnóstwo czasu do zagospodarowania.
Co robić z taką ilością czasu? Poszliśmy więc zwiedzić trasę. Mój Boże. W pierwszym odruchu pomyślałam, że wracam do domu. Typowe przełaje po terenie uczelni (a ja spodziewałam się prostej trasy). Błoto prawie takie, jak na Kabatach. Dobrze, że nie czyściłam butów!
Slalom, jeden zbieg, przeprawa przez powalone drzewo, podbieg. Udało nam się przejść w ponad 20 minut.
Po chwili zwątpienia zostałam. Dzięki Rafałowi.
Dla kobiet zorganizowano profesjonalną rozgrzewkę fitnesową przed startem i później wszystkie poszłyśmy na metę. Na te 2,5 km było 15 minut, ale miałam wrażenie, że nie uda mi się. Cóż – trudno konkurować z młodymi profesjonalistkami, więc od początku biegłam "w ogonie". W stresie, bo o 13:00 na trasę mieli wyruszć mężczyźni. Musieli poczekać, aż wszystkie dobiegniemy. Brrrrrr…
Udało się. Po analizie danych z i-poda okazało się, że trasę pokonywałam w dużo lepszym tempie niż wczoraj. Po prostu młodzież była tak szybka, iż zdawało mi się, że jest gorzej niż wczoraj. Czyli: ja nie byłam gorsza (byłam taka sama), to inne były lepsze (w porównaniu z osobami biegnącymi w dniu wczorajszym).
Po dobiegnięciu na metę każda z nas otrzymała moje ulubione kwiaty – pąsowe róże.
Na mecie poznałam dwie Anie – obie były wczoraj na Kabatach. Jedna z nich była już zapisana na bieg w półmaratonie. Druga zapisze się. Byłyśmy skuteczne 🙂
A później dobre jedzonko i wręczenie pucharów. Jedna z moich nowych koleżanek została wywołana na podium (dotarła na metę tuż przede mną). Była tak zaskoczona, że mało brakowało, aby nie podeszła po odbiór pucharu i nagrody. Ma piękny puchar.
Ja też zostałam poproszona na podium – w końcu mężczyźni byli mi na pewno wdzięczni, że mogli wystartować o czasie 🙂
Dostałam nagrodę za zajęcie zaszczytnego … pierwszego! miejsca …
Organizator przestrzegł mnie jednak, aby nie weszło mi to w nawyk (chyba zapamiętał mnie z Grodziska Maz.). Cóż – dla mnie to była dobra szybkość, ale … REALTYWIZM!
Następnym razem będę lepsza. Nie po to ćwiczę.

Dopiero niedawno wróciłam do domu i mam wiele do nadrobienia. Dlatego dziś chyba tylko 1 tekst. A reszta (będę się tłumaczyć z nieobecności 🙂 ) pewnie jutro.

Najważniejsze: właśnie odzyskałam radość z biegania. Po zawodach wróciłam do domu – po raz pierwszy od dawna – odprężona, wypoczęta (może fizycznie nie do końca, ale chodzi o ogólną radość.). I do teraz jest mi dobrze.

Kobiecy Team Biegowy był dziś na Kabatach. Było nas naprawdę dużo. Wszystkie moje wspaniałe koleżanki i oczywiście przedstawiciele Fundacji – Kazia Marczyńska i Łukasz Nitwiński. Łukasz zrobił piękne zdjęcie ubłoconych butków – te najbrudniejsze to moje! Gdzie ja biegałam? Aha – po lasku kabackim, oczywiście.
Pogoda cudowna do biegania. Nie było tak bardzo zimno (tylko w czasie rozgrzewki ręce mi skostniały, brrrrrrr), co niestety spowodowało, że w lesie było cudowne błoto, ale gdzieniegdzie był jeszcze lód (to pewnie, aby biegało się szybciej).

Iwona – moja biegowa partnerko, bardzo dziękuję za towarzystwo. Następnym razem nie odłączę się. Obiecuję.

Zawody skończyłam z czasem nieco lepszym niż poprzednio (o prawie 8 minut), ale do mojej życiówki na tej trasie brakuje mi kolejnych 8 minut.
Po kolei – najpierw radość z biegania, później szybkość.
"Mój" trener (ścieżek biegowych) założył, że pokonam tę trasę o 3-6 minut szybciej. Pobiegłam jednak z i-podem i miałam świetną muzykę (m.in. Marek Grechuta). A ponieważ śpiewać każdy może … Oby okazało się, że nikt tego nie słyszał.
Ważne, że plan treningowy, który od niego dostałam był bardzo rozsądny. Taki, jakiego potrzebowałam. Dziękuję Jarku.
Na przyszły raz nie biorę ze sobą słuchawek. To dobre do treningów.

Po zawodach tradycyjne spotkanie w szkole. Ale zorganizowane specjalnie dla kobiet z okazji naszego jutrzejszego święta (które tak naprawdę powinno trwać cały rok). Każda z kobiet otrzymała pięknego czerwonego tulipanka, pucharek i siatkę prezentów (dużo kosmetyków) od Yves Rocher. I na zakończenie pieczony podobno co roku tort.

Agdnda spotkania :-))

19.00 Powitanie
19.10 Powołanie przewodniczącego obrad
19.20 Powołanie komisji skrutacyjnej
19.30 Wybory zarządu i prezesa klubu
19.40 Odśpiewanie hymnu
19.50 Wspólne wyszywanie sztandaru
23.30 Odśpiewanie hymnu z wprowadzeniem wyszytego sztandaru
23.35 Zebranie składek od członków na poczet … na poczet sztandarowy
23.50 Pożegnanie

Już się nie mogę doczekać.

Do HP udało mi się dotrzeć już ok. 18:45. Wiedziałam, że "moja" trenerka Malwina będzie pomiędz 17-20, dlatego się pospieszyłam.
Dotarłam. Wyjątkowo bez żadnych przygód. Niebywałe 🙂
A może jednak – w połowie drogi przypomniałam sobie, że nie wzięłam kartki, na której miałam rozpisany trening. Trudno. Gdybym wróciła do domu, nici z treningu.
Przebrałam się i w tym momencie do szatni przyszła M. Rozgrzewka na bieżni – 15 minut. Na początek wolniutko 7 km/ h (8:34) – nie mogę iść w tym tempie (boli), mogę tylko truchtać. Podobnie przy 8 km/ h (7:30). Potrzebuję jednak trochę szybciej. Przełaczyłam na 10 km/ h (6:00) – tylko paredziesiąt sekund, boli bardzo.

Ok. Czas na obwody. Najpierw zadanie – przypomnieć sobie wszystkie ćwiczenia. Udało się! M. najpierw pokazywała, jak mam wykonać niektóre ćwiczenia, pokazała też jak najłatwij "dosiadać" jedną z maszyn. Dzięki temu dużo łatwiej się z nią (maszyną) zaprzyjaźnić 😉 Na jej zakończenie 3 serie brzuszków. Na razie nie mogę wiele czuć, ponieważ … No dobrze, napiszę. Poczuję, gdy tam będą mięśnie – dlaczego żaden instruktor nie lubi okrąglutkich brzuchów.
Drugą serię robiłam sama, a M. chodziła za mną i sprawdzała, czy robię wszystko i czy prawidłowo. W razie potrzeby korygowała.
Trzecią serię robiłam sama. Sądzę, że dobrze.
Na zakończenie znów bieżnia. Tym razem spróbowałam 12 km/ h (5:00). Po niecałej minucie musiałam szybciutko zmniejszyć. Boli jeszcze mocniej. Więc powrót do zawrotnej szybkości 7 km/ h (8:34). Było mi trochę wstyd. Niedługo jednak ból minie i będę mogła pokazać się z lepszej strony.
Umówiłyśmy się na przyszłą środę – w poniedziałek i wtorek wyjeżdżam w delegację. Muszę tym razem zabrać rozpiskę treningów.

Już sie cieszę na jutrzejsze rozciąganie z moimi koleżankami. Ma także dotrzeć Katarzyna.

Do jutra.

Wczoraj pełna desperacji i ze łzami w oczach (no może trochę więcej) poszłam do lekarza dyżurnego z moją bolącą nogą. Dyżurował tylko internista, więc zalecił maść przeciwbólową i wysłał do ortopedy. Niestety miejsce było tylko na dzień dzisiejszy. I to na dyżur lekarski.

A więc dzień wizyt u lekarzy.

Najpierw poszłam na planowaną (czekałam tylko miesiąc) wizytę kontrolną. Pani doktor miała ocenić, czy rehabilitacja barku pomogła. Na szczęście okazało się, że tak (80%). Wykonując pewne ćwiczenia izometryczne mogę dojść do pełnego sukcesu, czyli 100%.

Moje zdenerwowanie nie mija jednak. Przecież w sobotę testy na Kabatach, a noga boli. Kroczę dostojnie. Mam niejasne wrażenie, że żółwie są dużo szybsze.
Wprawdzie rano obudziłam się i nic. Cud! Po wyjściu z mieszkania ból wrócił (buty na obcasach?).

Ortopeda w LuxMed (czekałam 1 dzień) zbadał dokładnie. Stwierdził, że pewnie to nic groźnego, ale lepiej zrobić USG. Wolne miejsca już pod koniec tygodnia. Udało mi się jednak. W innej placówce było miejsce na dziś 19:20.
Opisałam co mi jest. Pan doktor sprawdzał po kolei: przyczep …, przywodziciele, … I nie udało mu się nic znaleźć. Widoczne byłoby złamanie, krwiak, … Znaczy nie powinno być nic poważnego. W sobotę mogę pojść na Kabaty na testy (teren równy, podłoże dość miękie). Gdyby coś się działo – zawrócić. Wcześniej mam jednak poćwiczyć jakieś aeroby, aby mieć odpowiedni próg tlenowy.

Dobrze, że USG nic poważnego nie pokazało. Uffffffffff…

Napięcie powoli puszcza. Jest szansa, że przestanę na wszystkich krzyczeć.

Jutro mogę pojść na trening do HP (Malwina). Mamy przy okazji dostosować do moich możliwości trening biegowy. Nie powinnam dopuścić do zbyt dużego zmęczenia, bo przynosi to odwrotny od zamierzonego skutek.

Czyli: relax, take it easy
http://www.youtube.com/watch?v=sPHMnREkLiY

Szukając tego kawałka w internecie znalazłam:
http://www.youtube.com/watch?v=zASuWSSzGn4&feature=dir

Na 9 rano umówiłam się z kolegami z Parku (Hyzio, Kotek) na długie wolne wybieganie. W planie 80 – 90 minut.
Najpierw dobiegłam do nich, a później ruszyliśmy w stronę Parku przy Żwirki i Wigury, a następnie Pola Mokotowskiego (tak, jak porzednim razem). Cała trasa liczy ok. 10 km plus mój dobieg.
Gdy do nich dotarłam, czułam ból między pośladkiem a udem (nie wiem co to). Co jakiś czas nasilał sie coraz bardziej. Tak napradę mogłam tylko dość wolno truchtać, chyba na 50% swoich możliwości (czyli naprawdę wolne wybieganie).
Na Polu Mokotowskim zrobiłam parę skipów, mając nadzieję, że to pomoże. Niestety przyniosło odwrotny skutek.

W pewnym momencie zobaczyliśmy grupkę ćwiczących – o 10:00 rozpoczęła się ścieżka Nike (ale im dobrze, a o naszym parku zapomnieli). Pomyślałam, że trenerka będzie mogła coś mi doradzić. Niestety, gdy już się zbliżaliśmy, oni odbiegli. Dla mnie zbyt szybko. Wołaliśmy, ale nie usłyszeli chyba.

Jeszcze nie było tak źle, więc powiedziałam kolegom, że idę do domu. Oni zostali.
Wróciłam podobną drogą. Po drodze chciałam rozmasować. I stało się – było ślisko. Jak dobrze mieć czasem trochę tłuszczu 🙂

Stanęłam na czerwonych światłach. Po dłuższej chwili zielone. Ruszyłam i … łzy w oczach. Nie mogłam przejść. Na szczęście dało się przetruchtać. Przy każdej następnej ulicy starałam się zrobić wszystko, aby nie stawać na światłach. Truchtałam choćby w miejscu. Na którymś przejściu bez świateł, kierowca zobaczywszy dorosłą kobietę ze łzami w oczach, zatrzymał się i przepuścił mnie.

Do domu chciałam dobiec skrótem przez parking, niestety, był zagrodzony. To przeważyło szalę…

W sumie wyszło ponad 80 minut.

Ciepła kąpiel i 3 godziny snu nie pomogły. Zastosuję jeszcze maść, którą stosowałam przy wypadniętym dysku. Może jutro trenerka pomoże mi to rozciągnąć? I określi co to takiego.

Na razie określił to kolega z pracy (były sportowiec). To co boli, to przyczep mięśnia dwugłowego uda. Na pewno chciał mnie wystraszyć.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Mi%C4%99sie%C5%84_dwug%C5%82owy_uda

Wieczorem zajęłam się swoim blogiem. Chaiałam, tak jak Iza, wprowadzić statystyki. I po wklejeniu danych praktycznie skasowałam sobie bloga. Ojej, co za dzień.
Iza wysłała mi kopię swoich danych, ale bałam się, że skopiuję jej dane.
Na szczęście udało się wszystko odzyskać.

Mam także statystyki – Izo, dzięki Tobie.

Znalazłam coś:
http://www.sfd.pl/FAQ_dla_pocz%C4%85tkuj%C4%85cych_i_nie_tylko_%3B%2D_-t235951.html

"20. Mam zakwasy, czy to dobrze ?
Zakwasy wcale nie są oznaką dobrego treningu, lecz są efektem beztlenowego spalania w komórkach. Zakwasy zazwyczaj występują u osób które zaczynają trenować, lub wracają do treningów po dłuższej przerwie. Lecz jedna osoba może mieć zakwasy, inna osoba ich nie będzie miała, więc zakwasami nie należy się przejmować, chyba że utrzymują się przez długi czas.

21. Jestem chory, czy mogę trenować ?
Nie, organizm jest osłabiony, a chyba nie chcesz go jeszcze dobijać ? Nie ćwicz nigdy gdy jest Ci słabo, lub źle się czujesz, nie zmuszaj się do treningu, to bezsensu. Gdy jesteś chory i osłabiony mogą wystąpić przy treningu mdłości, możesz nagle zasłabnąć, nie trenuj, to duże ryzyko.

28. Jakie są objawy przetrenowania
Przetrenowanie może się objawiać np. przemęczeniem, brakiem motywacji i chęci do treningu, spadkiem wagi, zbyt długimi zakwasami. Z reguły dzieje się tak, gdy trenujemy zbyt często, zbyt ciężko i przez długi okres czasu bez zmiany planu. Przy "rozpoznaniu" przetrenowania należy dać sobie krotki okres (np. 2 tygodnie) odpoczynku, po czym zacząć cyklem regeneracyjnym."

Czyli w moim przypadku zakwasy na początku były czymś naturalnym. Dopiero parę lat temu zaczęłam ćwiczyć w klubie.

Coś, co mnie parę razy zaskoczyło, to zakwasy u koleżanki, która ćwiczyła wiele lat gimnastykę artystyczną. Ma wspaniale wyrzeźbione ciało. A jednak parę razy stwierdziła, że miała zakwasy. Wierzyć???
Na jodze – jeśli przychodzi nowa osoba, instruktorka uprzedza, że mogą wystąpić zakwasy. Tu jednak używane są mięśnie, których na codzień się nie ćwiczy.

Trochę panikowałam, bo nie dość, że miałam ich dostarczyć cało na miejsce, to jeszcze pokazać drogę (czyli nie wyprowadzić na manowce). No i jeszcze dorównać choć trochę.

Plan udał się. Po części.

Oczywiście rano stwierdziłam, że mam mało benzyny i muszę zatankować. Grzecznie wysłałam sms, ale Gavagai i odpisał, że wyjdzie o czasie i poczeka na dole (zimno i śnieg). Udało się. Czekał tylko 5 minut. Hyziowi poznał go – figura prawdziwego alpinisty. Ja wyobrażałam go sobie inaczej.
Trasa do Falenicy prościutka. Wałem Miedzeszyńskim i skręt w lewo. Nie wzięłam okularów i niestety nie widziałam nazw ulic. Ok. Skręt w lewo minęłam. Na szczęście tylko o parę metrów. Więc udało mi się wycofać. Skręciłam. Później zapomniałam, że powinnam skręcić w inną uliczkę, bo z tej co jadę nie ma chyba skrętu w lewo. Nic to. Dojechaliśmy jednak na miejsce.

Pierwsze znaki na drzewach pokazałam, dalej prowadził Hyzio – był harcerzem. Trasa fajna, ośnieżone lekko drzewa. Po pierwszym kółeczku 3.333 m (26 minut) odpadłam (tętno max 102%, średnie 92%). Stwierdziłam, że muszę chwilę odpocząć, a koledzy mogą w swoim tempie pokonać trasę dużo szybciej. 5 minut rozciągania i w drogę (poprzednio potrzebowałam 20 minut odpoczynku). Na którymś podbiegu usłyszałam za sobą tupot. Obejrzałam się myśląc, że koledzy mnie już dogonili, a to byli jakiś obcy. Zobaczyli moją wystraszoną minę – Wystraszyła się nas pani? – Nie, myślałam tylko, że to moi koledzy. – Ależ my jesteśmy Pani kolegami.
I oodalili się w pośpiechu 🙂 Bo to także byli biegacze.
Na Hyzia i Gavagai poczekałam przy samochodzie. Przebrałam się w coś suchego.
I oczywiście zaczepiłam pierwszego nadchodzącego biegacza pytaniem, czy nie widział moich kolegów. I jak daleko oni są. Zaprosił mnie na następną niedzielę w to samo miejsce. Mówił o biegu, który tu organizuje grupa przyjaciół. Bardzo ciekawie. Dopóki nie powiedział, ile wynosi trasa. Jedyne 24 kilometry. Świetnie, coś dla mnie. Okazało się, że to Wawer. Przez ten czas nadbiegli koledzy. Porozmawialiśmy jeszcze przez chwilę i pojechaliśmy na … jak myślicie? TAK.
Pojechaliśmy na zasłużone ciastka. Darku, jeśli będziesz to kiedyś czytał – zgodnie z obietnicą: 2 kółka przełożyły się na 1 (słownie: jedno) ciastko. Ale jakie… Polecaną przez Renatę, rozpływającą sie w ustach bezę. Boska.

Powrót do domu udał się. Znaleźliśmy nową, ciekawą trasę. O tym innym razem …

A tam miła niespodzianka. Kolega, z którym współpracowałam zostawił mi ciasteczka. Wie, co lubię. Udało mi się oprzeć im przez całe 2 godziny.
Z pracy zamiast ok. 15 (piątek, a byłam wcześniej) wyszłam już ok. 16. Do domu na szczęście niedaleko. Dopiero o 18:00 zebranie Rady Osiedla z Prezesem Spółdzielni. Tym razem obecność obowiązkowa. Bardzo lubię przychodzić na te spotkania, ale nie wtedy, gdy mam bardzo napięty plan.
2 godziny wystarczą jednak zupełnie na wszystko (bieg 35 min, przysznic, przebranie się). Niestety niebacznie odebrałam telefon od szefa – zwykle nie telefonuje o takiej porze, tym bardziej po pracy w piątek. 15 minut. I … po treningu. Udało mi się jeszcze w locie przeczytać parę eMaili i na zebranie. Spotkanie z prezesem ważne (bezpieczeństwo), więc musiało odbyć się jak najszybciej. Podjęte zostały właściwe kroki.
Wyszłam po prawie półtorej godzinie i na jogę – mam 10 minut na dojazd i przebranie się. Na szczęście są ferie i nie korków. Dojazd zajął mi 15 minut. Znalezienie miejsca do parkowania w Śródmieściu ok. 10 minut. Mocno spóźniona wpadłam do klubu. I co mnie spotkało po paru szybkich krokach? Kara. W postaci ataku kaszlu.
Instruktorka wysłała SMS, że spóźni się. Wszystko pod kontrolą.
Ułożyłam się do relaksu. Następnie wzięłyśmy się za rozciąganie. Boli, znowu mam mokrą koszulkę …
Jednak po końcowym relaksie jest cudownie. mogę spać na stojąco.
Pawle, jestem Ci wdzięczna, że w tym stanie nie wypuściłeś mnie z klubu. Jazda samochodem przy takiej pogodzie i w takim stanie mogłaby skończyć się … ciekawie. W końcu już raz w czasie stłuczki wysunął mi się dysk szyjny (do dziś nie mogę robić wielu ćwiczeń). Przez dłuższy czas nie wolno mi było nawet podbiegać. Najwyżej szybki marsz.

Spać położyłam się przed pierwszą nad ranem.

Nie udało mi się pospać dłużej niż zwykle. Obudził mnie telefon od taty, który niestety nie wiedział o moim urlopie. Trudno. Rozpoczęłam dzień wcześniej niż zaplanowałam. Pomyślałam sobie, że włącze komputer i doładuję baterie. Włożyłam zasilacz do gniazdka i … błysk, W całym mieszkaniu nie ma światła. Poprzedniego dnia pracowałam bez zasilacza, więc komputer roładowany. Jestem przecież zaradna, wzięłam więć drabinkę i włączyłam korki. Światła nie ma nadal. Musiałam umyć się po ciemku. Niec nie może mi jednak zepsuć humoru. MAM URLOP.

Poszłam więc odebrać swój nowy dowód osobisty. Wreszcie na zdjęciu nie wyglądam jak przestępca. Porównałam zdjęcie z poprzednim – na tym (po 2 latach) wyglądam młodziej. Zasługa biegania? W końcu dużo czasu spędzam na świeżym powietrzu.

Przed 11:00 byłam już w HP. Czekały koleżanki z grupy. Cudownie. Mogłyśmy chwilę porozmawiać. Przebrałyśmy się i na ćwiczenia. Przyszłam w ostatniej chwili i nie powiedziałam instruktorowi o kłopotach z barkiem. Szkoda. Niestety nie znałam jeszcze jego ćwiczeń i stylu. Stąd na początku parę razy posyczałam z bólu. W końcu wypaliłam na cały głos: przepraszam, ale to z powodu złamanego barku. Instruktor przyglądał mi się bacznie już do końca 🙂
Ćwiczenia rozciągające, trochę jogopodobnych, trochę pilatesu. W porządku. Po zajęciach wymieniłyśmy się informacjami na temat ćwiczeń, które ma każda z nas na siłowni. Iza była bardzo zadowolona ze swoich.
Poźniej przysznic i do sauny – planowałyśmy wcześniej. Świetna, aby się odprężyć.

To jeszcze nie wszystko.

Czekało mnie jeszcze wyrobienie nowego prawa jazdy i dowodu rejestracyjnego. Kiedyś trzeba to zrobić. Miałam jak najgorsze przeczucia. W końcu idę do urzędu. Na pewno będą dzikie tłumy. Brrrrrr
Weszłam. Pusto. Znalazłam pokój, w ktorym mogłam złożyć pierwszy wniosek, dostałam karteczkę do kasy.
Później drugi pokój – tam wniosek na dowód rejestracyjny. Prawie 14:00. Moja "pora karmienia" dawno minęła (jadam co jakieś 3 godziny). Jeść. Podzieliłam się tą uwagą z pania, która przyjmowała wniosek. A ona zaproponowała jedzonko. Takie które akurat miała – pudełko faworków. Nie wytrzymałam. Wzięłam jednego.
Czyli nie dość, że szybko załatwiłam sprawę, to jeszcze zostałam nakarmiona.
Lubię już urzędy i urzędników.
Za tydzień odbiór dokumentów. Znów tam ide :-)))

Na zakończenie wizyta w banku i zmiana danych. Na więcej nie miałam już ochoty. Wróciłam do domu.
Czeka przecież trening.

A wieczorem joga. Na jodze znów ćwiczenia wzmacniające. Przy 12 już nie miałam siły. Ledwie ustałam w psie z głową w dół. Chwila odpoczynku i dalej. To w końcu tylko półtorej godziny. Zwieńczone czym? Tak. Relaksem. Po czymś takim trudno jest mi wsiąść do samochodu i dojechać do domu. Całkowity "odlot".
Magda rozciągnęła wszystko, co mnie jeszcze bolało. Przestało do następnego treningu.

PS. przez ten relaks zapomniałam o świetle. Otóż okazało się, że na klatce schodowej są jeszcze jedne korki. Tak mężczyzna w domu może być przydatny …

Przy drugim kółeczku niebacznie spojrzałam na pulsometr. Do zejścia z tego świata brakowało 4 uderzeń tętna na minutę. A ja jeszcze miałam siłę rozmawiać. Skłoniło mnie to jednak do rozmyślań o zboczeniu z prostej drogi i pobiegnięciu skrótem. Jedank dokończyłam kółeczko. Przy trzecim – na szczęście ostatnim – chęć skrótu była jeszcze silniejsza. Zaczęłam się nawet umawiać, gdzie się spotkamy. Doszłam jednak do wniosku, że przy ostatnim nie ma to sensu (a może koledzy troszkę zwolnili?) Na zakończenie pokazałam jeszcze "moją" górkę do podbiegów. Podobno nieźle dobrana. Mogłaby być odrobinę bardziej płaska.

Czas na niespodziankę. Wróciliśmy do pubu.
10 minutówek. Rozciągnęliśmy się, trzy, dwa, jeden, go. Zrobiłam z rozpędu 1 krok. Tak aż jeden. I zamurowało mnie. Nie mogłam się ruszyć. Tak czułam się kiedyś na egzaminach. Zaczęło mnie wszystko boleć (głównie nogi, tak nie da się biec). Przy drugiej serii przebiegłam ze 100 metrów. Przy następnych nawet po 200 (raz może ze 250). Ale nie zrobiłam nawet połowy z tych dziesięciu. Tylko Magnes dzielnie towarzyszył przez cały czas Renacie i Darkowi. Następnym razem zrobię więcej. Muszę mieć lepszą kondycję. I NIE kaszleć.

Po drodze do domu część z nas miała różne przygody, ale to jest opisane na naszym forum. Nie będę przepisywać. Tym bardziej, że nie potrafię tak barwnie opowiadać.

Jeszcze w piątek nie byłam pewna, co zrobię. Zmęczenie ustępowało tak powoli. Ale udało się.

Wspaniała pogoda. Temperatura powyżej zera.
Na miejsce dotarliśmy w ciągu 20 minut. Czyli rekord trasy. Mój kolega, Marcin, zaparkował na terenie szkoły.
Na miejscu spory już tłumek ludzi.
Zeszliśmy do piwnicy, a tam .. niesamowity tłok. Zapisy na trasy 10 km (czyli 3 kółka), 3,333 km i 6,666 km oraz na bieg Wedla.
Ustawiłam się w najdłuższym ogonku. Niepotrzebnie. Była to kolejka na najdłuższy bieg. A ja zamierzałam pokonać max 2 kółeczka.
Tutaj prawie nie było chętnych. Ciekawe dlaczego? To niełatwa trasa.
Zapisałam się na 2 kółka, wpłaciłam 5 złotych. Musiałam mieć jeszcze siłę na wieczór.
Poszliśmy na linię startu. Start dla biegnących 10 km o 11:00, dla pozostałych 11:05.
O dziwo, nie było błota. Jedynie na starcie olbrzymia kałuża, która należało wyminąć.
Tym razem ubrałam się w 2 koszulki z krótkim rękawem. Moją ulubioną i na wierzcz "Biegamy z Ochotą", bo koszulki z półmaratonu trzeba wyprasować, a ja nie miałam kiedy. Dobrze, że udało mi się je wyprać (w pralce automatycznej jest to wyjątkowo skomplikowane).
Myślałam, że zmarznę. Na starcie dostałam jednak od Ewy rękawki od jej kurtki i dotrwałam do startu. Ruszyliśmy punkt o 11:05. Przy pierwszym podbiegu kaszel = wolniej. Przede mną rodzina: dziadek, wnukowie, … Za mną niewiele osób.
Trasa świetnie oznaczona.
Na podbiegach piasek, w końcu to wydma.
Przy największym i najbardziej piaszczystym podbiegu zaczęłam iść. Później okazało się, że tak postępuje wiele osób (ja tego nie widziałam).
Na ostatnim kilometrze byłyśmy we dwie z inną biegaczką. Ona miała do pokonania 1 kółeczko. Ja zapisałam się na dwa.
Chwilę porozmawiałyśmy. Przed metą wzięła mnie za rękę i tak wbiegłyśmy na metę współnie. Ten sam czas. Sprawdzałam listę wyników. Nosi ona piękne imię: Elżbieta, ta sama kategoria wiekowa.
W ten sposób zajęłyśmy 19 i 20 miejsce na 29 startujących na tym dystansie osób.
Dobiegłyśmy wcześniej o ok. 5,5 minuty niż pierwsza osoba, która pokonała dystans 6,666 km.

A później musiałam poczekać na Marcina, który do pokonania miał 10 km. Okazało się, że cały czas ścigał się z koleżanką z naszego parku – Agasią.
Na końcu wyprzedziła go jednak.

Miałam okazję porozmawiać ze swoimi koleżankami i kolegami, napić się odrobinę napoju regeneracyjnego (ja nie prowadziłam).
Po wyjściu z szatni koleżanka poprosiła o zrobienie nam zdjęcia. Okazało się, że "upolowała" w tym celu fotografa "bieganie.pl". Czyli mamy naprawdę profesjonalne zdjęcie.

Na zakończenie cukiernia – podobno taka jest tradycja. Cukiernia jest niedaleko szkoły. Nie było sensu brać samochodu. Paredziesiąt metrów od cukierni czuć było cudowny zapach. Nie mogłam zdecydować się, co kupić. W końcu 1 kółeczko przełożyło się na małą szarlotkę i serniczek.
Cóż zgodnie z radą Darka, na przyszłość nie powinnam brać w ogóle pieniędzy.

Do wieczora prawie cały czas miałam już kaszel. Czyli wyszłam z domu za wcześnie. DO tego krótki rękawek. I gotowe.

Dziś zakupy. Kupiłam 3 główki czosnku. Zjadłam już 3 ząbki. A jutro do pracy 🙂
Jednak kaszel mniej dokucza.

A tu parę zdjęć:

http://biegajznami.pl/forum/viewtopic.php?t=1541&start=5115 (Roxi wstawiła zdjęcie zrobione przez profesjonalistę)

http://www.maratonczyk.pl/content/view/947/14/ po raz pierwszy w fotorelacji ("Jak zwykle spotkali się biegacze z różnych pokoleń, co widać na naszych zdjęciach:)")

http://www.maratonczyk.pl/Galeria/falenica_etap_2_2009/index.html – na zdjęciach 218 do 220 dwie Elżbiety

A propos klubu, to ostatnio w klubie byłam we wtorek. A właściwie w poniedziałek. Skąd to niezdecydowanie?
W poniedziałek ćwiczyłam w "swoim" klubie.
A we wtorek poszłam do "Holmes Place" w Galerii Mokotów na spotkaniu z trenerką Marleną. Rozpisała mi ćwiczenia obwodowe: 2 razy w tygodniu po 3 serie po 12 ćwiczeń (opartych na tych, które robiłam wcześniej; niestety z powodu barku ich ilość jest ograniczona). Przerwa między seriami 1,5 minuty. Plus raz w tygodniu stretching. Została jeszcze joga w "moim" klubie – 3 razy w tygodniu. I trening biegowy.
W Galerii spotkał się tam prawie cały nasz kobiecy team biegowy. Poszłyśmy na kawę, lody, …

Później wypoczywałam. Opisałam co mi jest i Marlena orzekła, że się przetrenowałam.
W pracy prawie same spotkania, więc i tak nie miałabym czasu na treningi. Bo swoje trzeba zrobić.

Do czwartku zmęczenie nie tylko nie przeszło, ale się nasiliło. Wieczorem poszłam na jogę. Maksymalne odprężenie.
W piątek jednak musiałam jeszcze odpocząć. Przed sobotą…

Dziś był więc drugi raz. W Dwójce. Na wszelki wypadek wpisałam sobie wcześniejszą godzinę spotkania (często spóźniam się). Planowałam być ok. 9. Z domu wyszłam już o 8:50 🙂 Sprawdziłam trasę na mapie i stwierdziłam, że pojadę boczną uliczką. Błąd. Dopiero tam był korek. Dojechałam na Woronicza, ale nie zauważyłam budynku i minęłam go. Niestety trzeba było wrócić.
Oczywiście pomyślałam, że nie zdążę i ten stan został mi aż do końca.
Dotarłam we właściwe miejsce. Była już Iza – nareszcie przyjazna dusza. Ale ona już gotowa. Czyli biegiem, aby założyć koszulkę przed makijażem. Za chwilę dotarły Ania i Kasia. Miałyśmy chwilę na coś do picia lub zjedzenia.
Byłam pewna, że ktoś z nami chwilę porozmawia, ustali co mamy mówić. A tu nic.
Zrobili mi make up, uczesali. Przyznam, że świetnie.
I wezwali do studia. Ja ze zdenerwowania zaczęłam mówić dużo, głośno. Piłam jak smok. Była jeszcze niewielka, ale zawsze, szansa, że to nie będzie na żywo. Niestety.
Podobno coś mówiłam. Dobrze, że Iza ma nagranie. Zobaczę jak wypadłyśmy. Bo tak naprawdę pamiętam tylko, że znów mówiłam coś o jedzeniu lodów zimą. I nic poza tym. Zanim zaczęłyśmy, program się skończył.
I do domu

Z tego wszystkiego pomyślałam, że mogę się zapisać na bieg na Chomiczówce. Jest w niedzielę. 15 km. A według planu Norriego: 90 – 100 min wolnego biegu.
Na sobotę "Szalona Maryśka". Niecałe 8 km. A według planu Norriego: 5x 1600 m, …

Ciekawe, jak mu się udało w ubiegłym roku zdobyć plany wszystkich warszawskich biegów. A przecież miał to być plan uniwersalny. Dla wszystkich .. 🙂

Oczywiście dojazd na Chomiczówkę jest bardzo prosty – Trasą Toruńska do Broniewskiego jechałam z 10 minut. Po zjeździe: korek. Do ronda (parenaście metrów) jechałam ponad 10 minut. Póżniej już tylko za wcześnie skręciłam. I z głowy następne 15 minut. Zaparkowałam przy Spółdzielni Mieszkaniowej przy jakichś schodach. Zapytałam grzecznie, gdzie jest biuro. Przy schodach na drugim końcu budynku. Niedaleko. Poszłam. Okazało się jednak że to nie tam. Zapisy były dokładnie obok miejsca, gdzie zaparkowałam 🙂
Powrót był jescze ciekawszy (oczywiście zawsze mam ze sobą mapę Warszawy). Po godzinie wiedziałam, gdzie się znajduję. Nie było sensu jechać do domu, więc na szybkie zakupy, bo w lodówce został tylko lód. I z zakupami w bagażniku dalej.

Do domu dotarłam już ok. 22. I tak zakończył się mój wypoczynek 🙂

Jutro do pracy. Może odpocznę po tym urlopie.

1 krok = 76.2 centymetra

Pamiętam, że w szkole podstawowej mierzono kiedyś długość kroków. Ja miałam najkrótszy z całej klasy.

I teraz obliczenia będą prostsze?

Niedawno w pracy "dostałam" nową szefową, trochę później nowego kolegę, z którym współpracuję.
Dostałam też zaproszenie do "Kobiecego Teamu Biegowego". I tu same niespodzianki. Miłe oczywiście: udział w półmaratonie, koszulka szyta specjalnie na wymiar dla mnie w twarzowym kolorze, pulsometr Timex (jeszcze nie potrafię go używać, bo nie mam czasu przeczytać instrukcji, ale liczę na wsparcie), słodycze – mnóstwo słodyczy. Uwielbiam, dlatego tak dobrze wyglądam.
I jeszcze karnet do nowego klubu – dobrze jest robić porónania od czasu do czasu.
Trenerkę – mam nadzieję ostrą i wymagającą.

I co najważniejsze – kontakty ze wspaniałymi ludźmi. już nieco znanymi lub dopiero co poznanymi.

Cdn.

Od poniedziałku przez 3 tygodnie w samo południe stawiam się na zabiegach. Najpierw laser, krioterapia (zmniejsza ból – nie wiedziałam o tym) i później gimnastyka. W piątek (po pierwszym tygodniu) prawie zasnęłam na przepięknym metalowym łóżku. Pod głową maleńka poduszeczka. Nad łóżkiem gustowny baldachim – metalowa siatka, na której podwieszane są ludzkie kończyny. Oczywiście nie same. Razem z resztą człowieka. Tak, bo na olbrzymiej sali balowej stoi parę łózek, są też rowery, maty do ćwiczeń, piłki, …
A jednak po 40 minutach ćwiczeń x 5 dni widzę dużą poprawę. Na poniedziałek panie rehabilitantki zapowiedziały, że przeczołgają mnie po sali. Już się nie mogę doczekać. Ciekawa jestem co zaproponują. Jestem przygotowana na wszystko. Opowiem później …

Od dawna nic nie napisałam, ale miałam wybór – praca, ćwiczenia, pisanie. Gdybym nie ćwiczyła miałabym mniej tematów. Stąd zrezygnowałam przez chwilę z blogu.

Po Kabatach zniechęciłam się nieco do dalszych wypraw. W końcu może to nie było to zbyt rozsądne wybierać się samotnie do prawie ciemnego lasku. Pojechałam wprawdzie z mamą, która bardzo chciała akurat tam pospacerować. Ale za to nie odbierała moich telefonów (chciałam ją uspokoić, że tak długo nie wracam). I nie bardzo mogłaby mi pomóc. Bo jak miałam wyjaśnić, gdzie jestem w danym momencie? Określenie "na skrzyżowaniu" na pewno w pełni wyjaśniłoby sytuację 🙂

Dlatego w niedzielę wybrałam się do mojego ukochanego parku na 60 minutowy kross. Okazało się, że znalazłam parę miejsc do podbiegów – trasa całkowicie "autorska". Szukałam miejsc, w których nie mogłam poruszać się po płaskim terenie. Poza tym był śnieżek. Przypomniałam sobie wskazówki trenera – to bardzo dobry moment na treningi. Biegając (inni nazwą to truchtaniem, ale każdy w miarę swoich możliwości) po śniegu nauczę się wyżej podnosić nogi (zbliżając je do pośladka). To pozwala biegać szybciej. Chyba miał rację.
Godzinę pożniej stawiłam się w klubie na jogę.
To był duży błąd. Byłam tak zmęczona, że nie mogłam prawidłowo wykonywać asan. Sporo straciłam, bo akurat te zajęcia były dostosowane do moich potrzeb.

W poniedziałek pierwsza przerwa. Cudownie, tego potrzebowałam. Po pracy poszłam więc do klubu na "Shape and Stretch", a póżniej na rowery (stacjonarne). Na tych drugich byłam po raz pierwszy od paru tygodni – zdobyliśmy parę górek, nie ruszając się z sali ćwiczeń!

We wtorek miałam zrobić podbiegi. Rano, bo wieczorem znów joga. Chciałam uniknąć problemów. Nastawiłam budzik na 6:15. Nawet zadzwonił. I tak parę razy co 10 minut. W końcu wstałam i … poszłam prosto do pracy. Dodam, że nie mam za oknem termometra. Zdziwiłam się, że rano było mało osób. Po prostu nie "odpaliły" niektóre samochody. U koleżanki, mieszkającej po drugiej stronie Wisły było rano -22 stopni. Dobrze, że nie wyszłam raniutko na trening. Plan zrealizowałam więc tylko w 50% – joga bez podbiegów.

Zamierzałam je zrobić we środę. Na wszelki wypadek spytałam doświadczonego biegacza. Według niego w taki mróz można trenować. Powinny być to jednak spokojne biegi. Podbiegi, przebieżki, … dopiero gdy zrobi się cieplej. Tym lepiej. Bo na środę w planie miałam "70 minut wolno". Rano niestety za zimno. Wieczorem więc do klubu na zajęcia. Zdecydowałam się na trening na bieżni w klubie. Przy okazji przetestowałam drugą z kupionych w grudniu par butów.

Po zajęciach nie odpoczęłam, wzięłam tylko ręcznik, przygotowałam wode i stanęłam na bieżni. Nastawiłam na początek na 30 minut, po płaskim i stałe tempo. Po 10 minutach osiągnełam 101% wartości mojego tętna. Obok stał jakiś młodzieniec i co parę minut spoglądał w moją stronę. Pomyślałam sobie, że pewnie mam świetną technikę lub … 🙂 Dostałam kolki, więc odeszłam na parę minut. Po powrocie jeszcze 2 razy po 20 minut. Na bieżni obok stała już moja koleżanka. Okazało się, że mój pulsometr wysyłał sygnały także do urządzenia obok. Stąd spojrzenia młodzieńca.
To był prawdopodobnie ostatni taki trening. W małym pomieszczeniu było ok. 16 osób, ja tuż po pierwszym treningu – tylko 5 minut przerwy. Buty zaczęły mnie uwierać.
Zmęczenie czułam także następnego dnia. A tu do wykonania tempówki (3 x 3 x 300). Poszłam do parku po pracy, rano nie byłam w stanie. Okazało się, że wieczorem także – zrobiłam tylko 2 serie.