Maraton w Londynie bez rekordów – czy nie można tego zorganizować lepiej?

Trochę niezrozumiałe jest jak to się dzieje, że pomimo tak dobrej organizacji, angażowania ogromnych środków nie tylko w organizację ale i promocję rywalizacji najlepszych zawodników na Świecie, kiedy dochodzi do startu nagle cała koncepcja się sypie, nie  po raz pierwszy. Dobry przykład z ostatnich lat, kiedy wszystko było wykonane tak jak zaplanowane to próba Sub2hr organizowana przez Nike na torze Monza.

Tymczasem w Londynie od momentu startu wszystko jest jak gdyby na "hura", jak gdyby organizatorzy nie rozumieli, że zdobycie Rekordu Świata to jest balansowanie na bardzo cienkiej linie, i że zarówno w wyniku kobiet jak i mężczyzn nie ma obecnie wielkich rezerw, żeby można sobie zakładać bieg na zmiażdżenie starego Rekordu Świata o minutę czy choćby pół minuty.

Skoro i tak mają samochody, które wiozą kamery, sędziów, trenerów, przez zawodnikami biegną pacemakerzy, to dlaczego nie można zaplanować biegu z taka dokładnością, aby dać sobie maksymalnie duże szanse na rekord Świata, czyli zbierać sekundę po sekundzie, a nie od razu otwierać w kosmicznym tempie?

Oczywiście tempo pierwszych 5 km trudno jest porównywać do innych maratonów, bo w Londynie jest tam lekko z górki, ale można porównywać chociażby z innymi startami w Londynie. Już tempo jakim zawodnicy (mężczyźni) przebiegli pierwsze 5 km było o 29 sekund szybsze, niż pierwsze 5 km w 2016 roku, kiedy Elioud Kipchoge pobiegł wolniej tylko o 8 sekund od Rekordu Świata Dennisa Kimeto. Potem trochę zwolnili, ale tego typu szarpnięcie od początku rzadko kończy się dobrze. Dzisiejszy wynik Kipchoge 2:04:17 to oczywiście świetny czas, ale daleko od jego planów. Oczywiście temperatura miała na pewno nie mały wpływ na tegoroczny bieg. Wahała się w okolicach 20-22 stopni, podczas kiedy w 2016 roku było to 6-8 stopni. Tym bardziej jednak należy zakładać bicie rekordów w stylu Sergieja Bubki (czyli o "centrymetr").

Jeszcze większy rozjazd planistyczno-taktyczny miał miejsce w przypadku biegu kobiet. Skoro już organizuje się dla nich męskich pacemakerów, to ważne jest aby ustalić z czołową zawodniczką jakiś plan. Tymczasem tempo też było kosmiczne. Zawodniczki zwalniały już przed połówką, ale nadal miały tam 47 sekund przewagi nad Paulą Radcliffe z 2003 roku. Na dodatek w pewnym momencie okazało się, że pacemakerzy biegną swoje a Mary Keitany swoje. Przez kilka kilometrów dystans pomiędzy nimi wynosił od 20 do 30 metrów. Keitany traciła siły i po 35 kilometrze minęła ją pierwsza zawodniczka a potem kolejne i w końcu dotruchtała do mety na piątym miejscu.

Tego typu kwestie mogą wywoływać tylko frustrację. Kibiców, którym się wiele naopowiadało, zawodników, którzy stawiają na szali swoje zdrowie i poświęcenie. To nie jest sytuacja w jakiej znajdują się często Polscy zawodnicy jadący na zagraniczny maraton, gdzie muszą się dostosować do jakiejś grupki i grupka na 2:08 może być za szybka na na 2:12 już za wolna i biją się z myślami gdzie się podłączyć. Tutaj wszystko ustawiane było pod dwójkę zawodników: Keitany u kobiet i Kipchoge u mężczyzn. Wiem, że z punktu widzenia przepisów IAAF, jakaś specjalna "organizacja" jest zabroniona, ale czy nie można tego zrobić lepiej?

Wyniki: