Co to pozostałych polskich faworytów. Aleksandra Niwińska od początku biegu uplasowała się w czołówce ale dość szybko zaczęła mieć problemy żołądkowe. 60 km i pierwsze wymioty… Ola biega ultra od 7 lat i zawsze na poziomie klasy mistrzowskiej międzynarodowej. Po 5-6 godzinach się dogrzewa… Tutaj było inaczej. Z każdą godziną jej żołądek odrzucał kolejne płyny i pokarmy można powiedzieć, że do 132 km dobiegła na czczo. Nie pomagały żadne potrawy i żadne leki. Biegunka i wymioty na odcinku kilku kilometrów i to po kilka razy. Mimo to nie chciała się wycofać uciekała limitom. Kiedy nie jadła i nie piła biegła lepiej, ale wtedy zaczęły pojawiać się skurcze, których Ola w swojej historii ultra na żadnym biegu od 100 km do 48 godzin nie doświadczyła. Wydaje się nam, że to zatrucie mogło nastąpić wcześniej, że to choroba, pech, splot nieszczęśliwych zdarzeń połączony nawet z ugryzieniem psa na trasie. Bogowie Olympu jej zwyczajnie nie sprzyjali. Marne to pocieszenie, ale mimo że ją znam nie mogłem uwierzyć, że w takim stanie można tak długo walczyć. W normalnym zdrowiu, oczywiście można gdybać – mielibyśmy dublet.

Paweł Szynal – wielki mistrz musiał uznać wyższość tej trasy. Przyjechał walczyć o podium. Jednak ok 5 rano wycofał się na ok 60 km przed metą. Nie był w stanie postawić kolejnego kroku, serwisanci postanowili skontrolować to w szpitalu. Czy Paweł wróci do Grecji czy też nie – trzeba mu oddać, że tyrał przed tym biegiem jak wół i chyba nogi niosły na początku zbyt mocno. Serwisanci wiedzą lepiej i postaram się od nich później coś wyciągnąć.