Po części pierwszej poświęconej ćwiczeniom koordynacyjnym w staniu czas na doświadczenie rytmu układów wykonywanych w ruchu. Dynamika marszu i truchtu stawia już znacznie większe wyzwanie ciału.

Prezentowane na filmie propozycje ćwiczeń oparte są na ruchach obrotowych ramion i wzniosach kolan. Zazwyczaj kręcenie kółek rękami kojarzy się z rozgrzewką przed właściwym treningiem. Tutaj jednak podniesione są do rangi wydarzeń głównych.

Wszystkie ćwiczenia koordynacyjne cechuje charakterystyczny dla nich rytm. Ten rytm nie oznacza wykonywania danych sekwencji z jakąś częstotliwością, czyli inaczej kadencją. Choć te określenia są stosowane zamiennie, to rytm niesie w sobie więcej informacji na temat jakości ruchu. Dzięki pojęciu rytmu można analizować współpracę kończyn w trakcie trwania jednego cyklu ćwiczenia lub jeśli odniesiemy to do samego biegu – do jednego kroku biegowego. Można więc powiedzieć, że rytm jest zjawiskiem pojawiającym się niejako wewnątrz kadencji, a więc dotyczy dynamiki poruszających się względem siebie kończyn. Na przykład momenty nadania nodze przyspieszenia, a potem rozluźnienia (“wyciszenia” ruchu) zgrane z momentami przyspieszenia i rozluźnienia odpowiedniej ręki, w odniesieniu do pozycji reszty ciała, stanowią o specyficznym rytmie ćwiczenia lub biegu. Można zatem oddzielić rytm od kadencji, co jest charakterystyczne dla osób nieskoordynowanych. Wówczas każdy ruch cykliczny będzie miał zawsze określoną kadencję ale nie zawsze rytm. 

Uszczegóławiające rozróżnienie rytmu od kadencji pozwala na bardzo wnikliwą analizę techniki biegu. Czyni to z rytmu narzędzie do badania przyczyn dysfunkcji aparatu ruchu takich jak asymetryczna praca, gorzej skoordynowana jedna strona ciała, lądowanie jedną nogą na śródstopiu, a drugą na pięcie, “bicie”, czyli zawsze krótszy lub niestabilny co drugi krok, itp. W materiale filmowym przedstawione jest również wstępne rozróżnienie rytmu biegu sprinterskiego od rytmu biegu długodystansowego. 

Podobnie jak w przypadku układów w statyce, również w dynamice można tworzyć wiele odmian i modyfikacji (trenowanie pokazanych układów tyłem lub bokiem) z zachowaniem najważniejszego i niezmiennego motywu jakim jest odpowiednie zgranie wymachu ręki i wzniosu kolana. W zaprezentowanych ćwiczeniach nacisk położony jest tylko na rytm. Umiejętne korzystanie z własnego ciała, to ograniczanie do minimum pracy siłowej. Za to maksymalizowanie efektywności poruszania się poprzez wykorzystywanie zjawisk dynamicznych. Synergia pojawia się zawsze tam, gdzie poruszające się równocześnie masy oddziałują na siebie wzajemnym wzmocnieniem chwilowych przyspieszeń, czyli to nic innego jak utrzymywanie ciała w rytmie.