Moje Miejsce Do Biegania: Stary-nowy stadion na Śródce w Poznaniu.

Łatwo zapomnieć jak wyglądało to miejsce jeszcze do czerwca
2006 roku. Wyliniałe boisko z kredowymi konturami, a wokół niego klepisko,
które w deszczu zamieniało się w moczary. Lecz taki właśnie był stadion na
Śródce odkąd pamiętam. Tu zawsze odbywały się moje lekcje wychowania
fizycznego, pierwsze życiówki na 60 i 1000 metrów, gry, zawody, wagary i
papierosy w krzakach. Przez wiele lat trenowałem inną dyscyplinę sportową niż
bieganie. Judo było pierwszą pasją mojego życia. Bieganie traktowałem wówczas
jako najefektywniejszy środek przygotowania kondycyjnego. Ale tak naprawdę
pasją okazało się bieganie. Bieganie jako cel sam w sobie. Trochę żal, że za
późno to odkryłem.

Gdy przyszła wreszcie oczekiwana chwila przebudowy stadionu,
dowiedziałem się jak stary jest ten obiekt, który zaraz miał zniknąć pod
gąsienicami spychaczy.

5 czerwca 2006 – demolka.

Dla mnie stadion był od zawsze, ale nie przypuszczałem, że
aż tak długo istniał. Ponad 70 lat uklepywanej i zraszanej potem gleby.
Ostatnie lata jego historii splotły się z historią mojej biegowej przygody.
Krzywe krawężniki, dziury, kurz, błoto, śnieg i lód. Przywykłem do tego, a
teraz wszystkie te niedogodności miały zniknąć i przypominać się już tylko na
zdjęciach. Lubiłem i lubię to miejsce jak żadne inne w Poznaniu. To tu biegałem
i biegam w kółko i nigdy mi się nie nudzi. A teraz biegam po tartanie…

14 lipca 2006 – przyszła prosta start – meta

3 sierpnia 2006 – zarys wirażu

…i krajobraz marsjański

16 sierpnia 2006 – rozwijanie murawy

…28 sierpnia 2006 – przycinanie i palenie gumy

…28 sierpnia 2006 – przycinanie i palenie gumy

…4 września 2006 – gra do jednej bramki

…4 września 2006 – gra do jednej bramki

…6 września 2006 – tartan jak malowany

…6 września 2006 – tartan jak malowany

…7 września 2006 – jeszcze tylko wyznaczenie torów i…

…7 września 2006 – jeszcze tylko wyznaczenie torów i…

…22 września 2006 – oficjałka

…22 września 2006 – oficjałka