Mariusz Sułkowski sprawdził u źródła, kiedy u utalentowanej sprinterki narodziła się miłość do biegania, jakie są jej relacje z rywalkami, a także nie omieszkał poruszyć kwestii pozasportowych. Zapraszamy do lektury wywiadu z tegoroczną maturzystką, a być może przyszłą mistrzynią olimpijską!

Na początek mało oryginalne pytanie, jak rozpoczęła się Twoja przygoda z bieganiem? Dlaczego akurat ta dyscyplina?

Moja przygoda z bieganiem rozpoczęła się w szkole podstawowej, w której  jako nauczyciel wychowania fizycznego pracował pan Zbigniew Barcikowski. Dzięki niemu trafiłam do Miejskiego Klubu Lekkoatletycznego w Toruniu. Jako dziecko miałam nadmiar energii, ponadto bardzo lubiłam rywalizować ze swoimi rówieśnikami. Dobre warunki fizyczne i zacięty charakter sprawiły, że bieganie stało się moją pasją.

Początkowo rodzice nie byli zadowoleni z faktu, że chcę trenować. Być może dlatego, że w mojej rodzinie nie ma sportowych tradycji. Jednak z upływem czasu zrozumieli, że bieganie stało się dla mnie czymś więcej, niż tylko pozaszkolnym zajęciem. Obecnie bardzo mi dopingują i zawsze mogę liczyć na ich wsparcie.

Spodziewałam się tego pytania. Nie, Mikołaj nie jest moją rodziną, przynajmniej nic mi na ten temat nie wiadomo.

Jak udawało się godzić naukę w elitarnym liceum ze sportem zawodowym? Ile dni w roku przebywasz na obozach? Czy w święta jesteś poza domem?

Wybierając IV Liceum Ogólnokształcące byłam pełna obaw czy dam radę pogodzić naukę i sport. Dzięki tej szkole nauczyłam się bardzo dobrej organizacji czasu i systematyczności. Udało mi się ukończyć szkołę z wyróżnieniem i bardzo dobrze zdać maturę. Patrząc z perspektywy czasu, uważam że był to najlepszy wybór.

W ciągu roku staram się jeździć na wszystkie zgrupowania, na które jestem powoływana. Jest to 6-8 wyjazdów, po około 10-14 dni. 

Jeżeli chodzi o święta, to w domu jestem tylko w Boże Narodzenie. Sylwestra spędzam w Spale w gronie znajomych sportowców, podobnie jak Wielkanoc, biegając świąteczne tempo (śmiech).

W szkole trafiłam na bardzo życzliwych ludzi. Nauczyciele pozwalali mi zaliczać sprawdziany w późniejszych terminach, mimo wielu nieobecności związanych z wyjazdami, nie miałam żadnych problemów. Moi rówieśnicy, szczególnie znajomi z klasy, są moimi największymi kibicami. Z ich strony spotkałam się z ogromnym wsparciem i życzliwością. 

W roku szkolnym i w trakcie sezonu, ciężko jest znaleźć czas na wyjścia ze znajomymi . W weekendy zazwyczaj wyjeżdżam na zawody, lecz zawsze dostaje miłe sms-y od przyjaciół z klasy, którzy w tym czasie świętują i trzymają kciuki. Poza tym, bardzo duża część moich znajomych jest związanych ze sportem, dlatego zgrupowania są idealnym miejscem, aby spotkać się i trochę „poplotkować”.

Myśli o rezygnacji nigdy nie było. Natomiast zwątpienie we własne siły i formę zdarza się często, gdy coś idzie nie po mojej myśli. Zazwyczaj wtedy do akcji wkracza trener, który potrafi mnie odpowiednio zmotywować.

Rzeczywiście taka sytuacja miała miejsce, ale nie ma co dłużej tego rozpamiętywać. Zbyt duża różnica charakterów nie pozwoliła na dalszą współpracę. Od ponad roku w Toruniu trenuję sama, lecz zawsze mogę liczyć na dobrą radę od toruńskich trenerów. W zeszłym roku plany otrzymywałam od trenera Karola Radke. Do tego sezonu zostałam przygotowana przez trenera Marka Rożeja, z którym trenuję obecnie.

Nigdy nie było takiej propozycji ze strony Zawiszy. Jeżeli już, to w żartach między trenerami.

Patrycja Wyciszkiewicz – rywalka na bieżni i poza nią?

Patrycja jest moją rywalką zdecydowanie tylko na bieżni. Bardzo dobrze się dogadujemy i wzajemnie cieszymy z osiągniętych sukcesów.

Jestem przyzwyczajona do samotnych treningów. Potrafię się wtedy odpowiednio skoncentrować.  Oczywiście bardzo lubię trenować z innymi biegaczami, szczególnie podczas zgrupowań, ponieważ w naszej grupie panuje bardzo „wesoła” atmosfera.

Lubię każdy rodzaj treningu. Zwłaszcza taki, po którym jestem zmęczona, ale mam satysfakcję, że zrobiłam kawał dobrej roboty.

Jadąc na MEJ do Rieti mam kilka celów. Głównym oczywiście jest sztafeta 4x 400 m. Razem z dziewczynami chciałybyśmy powalczyć o medal. Mamy bardzo mocny skład, a co najważniejsze jesteśmy zgrane. Chciałabym również z jak najlepszej strony zaprezentować się w biegu indywidualnym. Będzie to zapewne tylko bieg eliminacyjny, gdyż muszę oszczędzać siły, aby dać z siebie 100% w sztafecie.

Nie mam planów na wakacje, a co dopiero na przyszłość (śmiech). Na pewno chciałabym, aby moja przygoda z bieganiem trwała jak najdłużej. Jeżeli chodzi o pozasportowe plany, główny to dostać się na wymarzoną uczelnię i z powodzeniem ukończyć studia, niekoniecznie w Toruniu.

Oczywiście, że Stadion Miejski!

Również dziękuję za rozmowę. Nie dziękuję za życzenia, aby nie zapeszyć.