Christophe Lemaitre jest najszybszym w historii białym człowiekiem  biegającym  na 100 metrów. Jako pierwszy sprinter zdobył trzy złote medale na jednych Mistrzostwach Europy. Zajmuje 3 miejsce na europejskich i 45 miejsce na światowych listach all-time. Dokonał tego wszystkiego choć ma dopiero 21 lat. Czy będzie w stanie rzucić wyzwanie dominującym w ostatnich latach zawodnikom z Jamajki i USA?

Lemaitre  urodził się 11 czerwca 1990 r w francuskim, około 50-tysięcznym, mieście Annecy. Od najmłodszych lat był aktywny sportowo, ale nie trenował biegania, zajmowały go raczej gry zespołowe: piłka ręczna, piłka nożna i rugby. Sytuacja uległa zmianie gdy jego talent dał znać o sobie po raz pierwszy. Na początku 2005 roku postanowił sprawdzić się na otwartych testach w miejscowym klubie i został zauważony przez przyszłego pierwszego trenera Jean-Pierre Nehra. Treningi bardzo szybko przyniosły efekty i Christophe jeszcze w tym samym roku wygrał szkolne ogólnokrajowe zawody sprinterskie na 50 m.  Postanowił jednak zmienić trenera i przeniósł się do klubu AS Aix-les-Bains gdzie trenuje do dziś pod okiem Pierre Carrara.

W 2006 roku nie odniósł żadnych spektakularnych zwycięstw ale każdy kolejny sezon sprawiał, że znacząco poprawiał swoje wyniki i osiągał co raz to większe sukcesy. W 2007 roku zadebiutował na arenie międzynarodowej,  na Mistrzostwach Europy Juniorów rozgrywanych w Ostrawie zajął czwarte miejsce w biegu na 100 m i piąte w biegu na 200 m.

Rok później przyszedł pierwszy znaczący i dość niespodziewany sukces. Pomimo tego, że nie był zaliczany do grona faworytów, udało mu się na Mistrzostwach Świata Juniorów W Bydgoszczy zdobyć złoto w biegu na 200 m. Był to typowy bieg dla młodego Francuza, przy dość wysokim wzroście (189 cm) wyjście z bloków jest jego najsłabszym elementem i również tym razem ten element zawiódł sprawiając, że Christophe zaliczył najgorszy start z całej stawki, udało mu się jednak w bardzo widowiskowy sposób odrobić stratę i na ostatnich metrach wyprzedził Jamajczyka Nickela Ashmeade o jedną setną sekundy. Po biegu mówił:

“Widziałem, że walka będzie na styk i mówiłem sobie, że muszę walczyć aż do ostatniego kroku, był przede mną ale nic nie jest rozstrzygnięte póki nie przekroczy się linii mety. Po biegu sam nie wiedziałem, które zająłem miejsce. Gdy zobaczyłem wyniki poczułem się wspaniale. Biegam dla siebie. Trenuje mocno ale w taki sposób by móc się rozwijać długoterminowo. Gdy trenujesz w ten sposób wyniki przyjdą.”

Kolejnym ważnym dla Lemaitre wydarzeniem miał być udział w Igrzyskach Olimpijskich, nie udało mu się jednak wypełnić minimum. Mimo to do Pekinu pojechał. Został rezerwowym zawodnikiem sztafety 4 x 100 m i rezerwowym pozostał nie zaliczając startu na Olimpiadzie.

Na początku 2009 roku biegał znakomicie na dystansie 100 m wygrywając wszystkie biegi, na których się pojawiał. Na Mistrzostwach Europu Juniorów w biegu finałowym udało mu się ustanowić nowy rekord Europy juniorów na dystansie 100 m (10.04 s) i zdobyć tytuł. Jednak najważniejsza impreza sezonu, Mistrzostwa Świata w Berlinie, okazały się pechowe dla 19 letniego wówczas Francuza. Łatwo wygrał bieg eliminacyjny by po chwili stanąć na starcie serii ćwierćfinałowej. Lemaitre popełnił falstart przekreślając tym samym swój dalszy udział w rywalizacji indywidualnej. „Byłem pod presją bałem się o to, że za późno wyjdę z bloków startowych. Niestety to sprawiło, że wystartowałem zbyt wcześnie.” Wystartował jeszcze ze sztafetą 4 x 100 m, ale i tego biegu nie można zaliczyć do udanych. Francuzi w finale znacząco odstawali od reszty stawki zajmując ostatnie, ósme miejsce.

Pomimo wcześniejszych sukcesów dopiero rok 2010 sprawił  Lemaitre został prawdziwą gwiazdą i zdobył swoje pierwsze „dorosłe” tytuły. Zrobiło się o nim głośny gdy na Mistrzostwach Francji pobiegł 100 m w 9.98 s poprawiając rekord kraju i zostając pierwszym białym człowiekiem(1)  z wynikiem poniżej 10 sekund. Dzień później zdobył złoto na dwa razy dłuższym dystansie wyrównując rekord Francji 20.16 s. „Oczywiście, że było moim celem złamać barierę 10 sekund. Żeby móc zaliczać się do światowej czołówki po prostu musisz to zrobić. Zostanę zapamiętany jako pierwszy biały człowiek, który pobiegł poniżej 10 sekund, ale ten dzień jest ważny przede wszystkim dla mnie samego.”

Tak znakomite rezultaty sprawiły, że na rozgrywanych na przełomie lipca i sierpnia Mistrzostwach Europy w Barcelonie występował w nowej dla siebie roli, roli faworyta. Lemaitre wytrzymał większą presję zapisując się w historii europejskiej lekkoatletyki jako pierwszy sprinter zdobywający trzy złote medale na tej samej imprezie. Biegi zarówno na 100 m i 200 m wyglądały podobnie w wykonaniu Christophe. Francuz na starcie zostawał w tyle, ale na ostatnich metrach biegu nadganiał, wydawałoby się niemożliwą już do odrobienia stratę, i przekraczał linię mety jako pierwszy. Na koniec mistrzostw wraz z kolegami ze sztafety 4 x 100 m dorzucił kolejny złoty krążek do kolekcji. „Ten trzeci medal ma  dla mnie największe znaczenie. Wszyscy pracowaliśmy bardzo ciężko by go zdobyć. To piękny medal i dla mnie najcenniejszy.” Na zakończenie sezonu, na mitingu w Rieti, Lemaitre dołożył jeszcze dwa biegi na dystansie 100 m poniżej 10 sekund i poprawił swój rekord życiowy o kolejną setną część sekundy (9.97s).

W 2011 roku dla Christophe najważniejsze są mistrzostwa świata, ale wywalczenie samego tylko udziału w finale będzie dużym wyzwaniem, gdyż poniżej 10 sekund w tym roku pobiegła już rekordowa ilość 17 zawodników (na szczęście dla Francuza w tym gronie jest aż siedmiu Jamajczyków i sześciu Amerykanów, więc nie wszyscy będą mogli wystartować w Daegu). W tej grupie jest również Lemaitre, któremu dwukrotnie w tym roku udało się osiągnąć jednocyfrowy wynik na dystansie 100 m. Pierwszy raz 7 czerwca podczas Montreuil-sous-Bois Meeting International ustanowił rekord kraju na poziomie 9.96 s. Osobiście dopilnował by ten rezultat nie utrzymał się długo i po niespełna dwóch tygodniach wygrywając bieg na Drużynowych Mistrzostwach Europy w Sztokholmie urwał kolejną setną część sekundy (9.95 s). Na tym samym turnieju pobiegł znakomite 200 m, przy silnym wietrze przeciwnym (-2,8 m/s). Gdyby zawody były rozgrywane w lepszych warunkach pogodowych to rekord Francji byłby poważnie zagrożony.

Wyk. 2. Progresja wyników na 200 m (do 20.06.2011).

Dystans	Wynik	Wiatr	Lokalizacja	Rok
50 m ind.	5,71		Liévin (FRA)	2010
60 m ind.	6,55		Paris (FRA)	2011
200 m ind.	20,83		Aubiére (FRA)	2010
100 m	9,95	+1,0 m/s	Stockholm (SWE)	2011
200 m	20,16	+1,2 m/s	Valence (FRA)	2010
4×100 m	38,11		Barcelona (ESP)	2010

Tab. 1. Rekordy życiowe.