Bartek Przedwojewski przed Dolomyths Run: muszę dawać z siebie 100% na podbiegu

---

Już jutro 15 lipca wystartuje kolejny bieg z cyklu Golden Trail World Series, czyli Dolomyths Run. Wśród faworytów biegu organizatorzy biegu wymieniają między innymi: Hiszpana Manuela Merillasa, Norwega Stiana Angermunda oraz naszego reprezentanta Bartka Przedwojewskiego. Jakie założenia na bieg ma reprezentant Salomon Team, jak wyglądały jego przygotowania, ale również jak ocenia swoje starty w tym sezonie, dowiecie się z naszego wywiadu.

Kazimierz Żurek: Cześć Bartek. Już w najbliższą sobotę bieg Dolomyth Run z cyklu Golden Trail World Series. To Twoje ostatnie zawody z tej serii przed finałem, a zarazem szansa na uzyskanie bardzo korzystnej lokaty w całym cyklu. Jak się czujesz przed tym, tak ważnym dla Ciebie, biegu?

Bartek Przedwojewski: Czuję się bardzo dobrze. W środę był ostatni mocny trening przed tym startem. Wyjątkowo szybko zregenerowałem się po moich ostatnich zawodach –  biegu Marathon du Mont-Blanc i byłem w stanie już po paru dniach realizować trudniejsze treningi.

A przyznam się, że bałem się, że dojście do siebie zajmie mi dużo dłużej. Po maratonie w Zegamie, o czym pewnie za chwilę więcej porozmawiamy, dochodziłem do siebie przez długie 2 tygodnie. Byłem zdewastowany. Tymczasem teraz jest super, od 2,5 tygodnia jesteśmy w Dolomitach, tuż obok trasy zawodów razem z Marcinem Rzeszótko, który też startuje w biegach z cyklu GTWS. Trenujemy razem na miejscu zawodów. Dzięki tej dobrej mojej dyspozycji mogłem dużo na początku pobytu „pozwiedzać” – biegaliśmy spokojnie po nowych szlakach, budowaliśmy bazę tlenową, zrobiliśmy 2 wejścia aklimatyzacyjne na 3000 metrów n.p.m., a potem realizowaliśmy treningi zadaniowe. Odmuliliśmy się, złapaliśmy dużo prędkości.

Czy masz jakąś strategią na ten bieg?

Najważniejsze jest to, aby równym krokiem, równym rytmem dobiec do Piz Boè. Muszę dawać tutaj z siebie 100% na podbiegu. Z kolei zbieg jest mocno techniczny, więc siłą rzeczy tempo będzie niższe – nawet po tak ostrym początku, mogę kontynuować zbieg w dobrym tempie, bo nie będę jeszcze bardzo zmęczony.

Znam tę trasę już dobrze, startowałem tutaj dwukrotnie, a teraz zrobiłem jeszcze solidny rekonesans. To jest mordercze podejście, a potem bardzo stromy, ryzykowny zbieg. Chwilami o nachyleniu nawet 22%. W pewnym momencie na 3 kilometrach tracimy 750 metrów wysokości. Dlatego wygrają tu zawodnicy, którzy nie będą się obawiali zaryzykować.

Ten but chyba Ci się sprawdził, bo, akurat z biegu Marathon du Mont Blanc, czyli drugiego biegu z cyklu GTWS, jesteś, zdaje się, zadowolony.

Tak, choć i tutaj nie było łatwo. Pierwsza część zawodów toczyła się bardzo po mojej myśli – biegłem długo na trzeciej pozycji, w pewnym momencie, w miejscowości Vallorcine, dogoniłem nawet lidera Rémi Bonneta. Jednak na 27 kilometrze zrównali się ze mną Manuel Merillas i Peter Enghdal, a to dlatego, że miałem mały kryzys. Nie byłem w stanie potem utrzymać ich „pleców” – zrobili 2 minuty przewagi nade mną, która utrzymała się do mety. Bardzo, bardzo starałem się ich dogonić. Ostatni zbieg to około 4 kilometry w lesie, pobiegłem go niezwykle szybko, sprawdzałem potem na Stravie, że byłem najszybszym zawodnikiem w tej części biegu.  Jednak cóż z tego? Merillas, który jest mistrzem zbiegów, pobiegł go tylko 20 sekund wolniej i nie byłem w stanie go dopędzić. Przybiegłem na piątej pozycji. Tym razem byłem bardzo dobrze przygotowany żywieniowo oraz pod względem nawodnienia, zatem upał, który panował na tych zawodach, zbytnio mi nie przeszkadzał. Finalnie – jestem zadowolony, bo nie było z mojej strony żadnych błędów.

Za moment Twój trzeci bieg z cyklu Golden Trail Series, a jakie plany startowe na resztę sezonu?

Przed finałem w październiku będą prawdopodobnie jeszcze tylko dwa biegi. 5 sierpnia startuję w biegu KAT100 Austria na dystansie 48 kilometrów, który jest eliminacyjny na zawody OCC z cyklu UTMB, odbywające się na koniec sierpnia. W Austrii muszę zająć jedną z pierwszych lokat, by zakwalifikować się na OCC. Potem, aż do finału 19 października koncentruje się na przygotowaniach do finału na Il Golfo dell ‘Isola. Być może przed finałem pojawię się na jakimś lokalnym biegu w Polsce, może płaski półmaraton.

Dodajmy, że w tym roku w lutym wygrałeś jeszcze bieg na 24 kilometry festiwalu Transgrancanaria, natomiast opuściłeś w ogóle Mistrzostwa Świata w Biegach Górskich i Terenowych w Innsbruck-Stubai. Czy nie kusiło Cię, aby do nich przystąpić?

To w ogóle nie wchodziło w rachubę. Oczywiście chcę reprezentować Polskę w przyszłości i z dumą będę nosił orzełka na piersi, ale w tym wyjątkowym przypadku tak niewielki przedział czasowy pomiędzy mistrzostwami a moimi kluczowymi startami, wykluczyłby  mnie w ogóle z rywalizacji  w czołówce biegaczy GTWS. Dowodów nie trzeba daleko szukać. Wystarczy spojrzeć na zawodników biorących na początku czerwca udział w Mistrzostwach Świata, takich jak Andrzej Witek, który ukończył potem bieg Marathon du Mont-Blanc na pewno znacznie poniżej swoich ambicji, czy Jonathan Albon, który w ogóle nie dobiegł do mety tego biegu. Dodaj do tego fakt, jak bardzo byłem zmęczony po biegu w Zegamie. To jest po prostu niemożliwe, aby robić takie rzeczy i się nie zajechać.

Musimy sobie uświadomić, że biegacze górscy, w przeciwieństwie np. do zawodowych maratończyków, którzy zwykle przygotowują się do 2-3 kluczowych biegów w trakcie roku, mają znacznie większe obciążenie startami – a nasze biegi trwają zwykle, akurat w przypadku formuły GTWS nawet po 3-4 godziny. To jest ogromne obciążenie organizmu.

Sam dobrze doświadczyłem, jak bardzo to wyniszczające w poprzednich sezonach. Ostatnie 2 lata były dla mnie trudne, zdarzały się kryzysy. Doświadczyłem też klasycznego przetrenowania. Błądziłem – i fizycznie, i mentalnie. Jednak teraz, razem z moim trenerem Andrzejem Orłowskim zmieniliśmy mój trening i podejście do startów.

Na koniec chciałem zapytać się o presję. Jak sobie z nią radzisz? Jesteś w czołówce światowej biegów górskich, od lat walczysz o najlepsze pozycje. Masz poważnego, międzynarodowego sponsora, który na pewno ma pewne oczekiwania. Czy masz jakieś sprawdzone patenty na radzenie sobie ze stresem i oczekiwaniami? Co Ci pomaga?

Myślę że ważne jest po prostu odpowiednie podejście. Kiedyś sam sobie nakładałem dodatkową presję, myśląc w nieskończoność o zbliżających się startach, rywalach, ale też o wymaganiach sponsora, kontraktach. Dokładałem sam sobie do pieca. Ten stres mnie czasem zjadał. Teraz jest inaczej.  Od roku współpracuję z trenerką mentalną, psycholożką, która pomogła mi wiele spraw poukładać. Nie myślę o zadowalaniu innych. Nie muszę wygrywać wszystkich biegów. Skupiam się na wykonaniu dobrej roboty, wizualizuję sobie trening, potem idę i go robię. A następnie startuję i realizuję plan. Np. najbliższy bieg w Dolomitach – muszę zrobić dobry podbieg, a potem odważny zbieg. I wtedy mogę być spokojny o wynik na mecie. Nie myślę o rywalach i o tym, jakie miejsce zajmę. Poukładało mi się w ostatnim roku – w bieganiu i życiu prywatnym. Dziś czuję się dzięki takiemu podejściu szczęśliwszy!

Bardzo Ci dziękuję za wywiad i życzę powodzenia w całym sezonie biegowym!

Start biegu Dolomyths Run Skyrace jutro (15 lipca 2023) o godzonie 8.