A może pobiegać… w Dubaju?

Kiedy mój wyjazd na pierwszy pozaeuropejski maraton do Marakeszu zaczął się sypać organizacyjnie, pomyślałam: a dlaczego by nie Azja…? Kolega podrzucił mi pomysł z wyjazdem do Dubaju. To zabrzmiało zupełnie egzotycznie. Mnie jednak nie trzeba specjalnie namawiać do szaleństwa. Dodatkowym argumentem za była trasa dubajskiego maratonu. Organizatorzy nie ukrywali, że gwiazdą biegu będzie Haile Gebrselassie i że oczekują rekordu świata. I oprócz miliona dolarów nagrody za rekord i 250 tys. za zwycięstwo, dołożyli też starań, aby warunki miał komfortowe. Trasa maratonu miała wieść główną przelotową ulicą wzdłuż morza i była tak płaska jak tylko można sobie wyobrazić płaską trasę na dystansie 42 km. Maraton w Dubaju jest zapowiadany jako „najbogatszy”. Pula nagród wynosi 2 miliony dolarów. Zwycięzcy dostają po 250 tys. , nagrody finansowe są do 10. miejsca. Równe dla kobiet i dla mężczyzn.

Dubaj nocą

Nie ma się zatem co zastanawiać – jadę. Rejestracja, wpisowe, samolot… Uuups, pierwszy zgrzyt. Do Dubaju Polacy muszą mieć wizę. Niestety, załatwienie wizy to dodatkowe 230 USD. Może być w pakiecie z hotelem. No dobrze, niech będzie, jest koniec grudnia, nie mam czasu się zastanawiać. Wysyłam dokumenty, po dwóch dniach dostaję promesę wizową, mam zarezerwowany hotel, skromny, bo skromny, ale dla mnie wystarczy.

Azja. To widać już na lotnisku. Większość mężczyzn jest ubranych w sięgające kolan białe szaty, na głowach mają białe chusty lub arafatki. Są wysocy, mają jasną karnację, czarne oczy i czarne włosy. Nie wyglądają specjalnie przyjaźnie, kiedy skanują mi tęczówkę oka specjalną kamerą. Ale po chwili wbijają pieczątki na wydruku wizy i już mogę przekraczać granicę. Odprawa paszportowa – tu kolejny szok, za kontuarem czarno ubrane kobiety, w chustach na głowach, ledwie im oczy widać. Kolejne pieczątki i już jestem w Dubaju.

Wychodzę przed terminal. Idę w stronę taksówek. Z boku podjeżdża taksówka z różowym dachem, krzyczą na mnie, że mam do niej wsiąść. Za kierownicą kobieta. Pink taxi to taksówki dla kobiet, prowadzone przez kobiety. Na razie jeżdżą tylko z lotniska. Skoro już przy transporcie jestem: Dubaj jest miastem bardzo rozległym. Wzdłuż całego miasta biegną dwie trasy przelotowe, po cztery pasy w każdą stronę. Po Dubaju jeżdżą przede wszystkim taksówki. To najbardziej ekonomiczny środek transportu. Poza tym jeżdżą też autobusy. I to jest ciekawostka. Kiedy wsiadałam do autobusu na miejscowej pętli, stanęłam grzecznie na końcu kolejki. Zostałam wykrzyczana na początek – kobiety nie stoją w kolejce. A jeżeli – to stoją w oddzielnej i najpierw do autobusu wsiadają wszystkie kobiety, a potem panowie, ilu się zmieści. Pierwsze trzy rzędy siedzeń w autobusie są oddzielone od reszty szybą z pleksi i to miejsca zastrzeżona dla kobiet. Tyle na pętli. Dalej już jest gorzej. Pełny autobus nie zatrzymuje się na przystankach pośrednich. Można stać godzinę przy czteropasmowej trasie i na próżno czekać, że jakiś autobus się zatrzyma.

ulice Dubaju

W Dubaju budują też metro. Od czterech lat budują. W tym roku ruszy, w przyszłym – skończą pierwszą linię.

Wbrew temu, czego się spodziewałam, nie jest gorąco. Temperatura powietrza nie przekracza 20 stopni, przeważają chmury, wieje, jest chłodno. To nie najgorzej rokuje na maraton. Drugiego dnia uświadamiam sobie, że start przewidziany na 6.30. odbędzie się sporo przed wschodem słońca, czyli… po ciemku. Jeszcze tego samego dnia przekonuje się, skąd taka decyzja. Wyszłam na ostatnią przebieżkę ok. 10. Akurat wyjrzało słońce. Po chwili koszulka przykleiła mi się do ciała i zaczęłam oddychać ciężko jak hipopotam. Trzeba zacząć wcześniej, zanim się zrobi gorąco. Nawet jeżeli nie ma upału.

Po południu jadę na drugi koniec Dubaju po pakiet startowy. Wzdłuż głównej drogi już widać oznaczenia trasy maratonu, już wiszą tabliczki zapowiadające punkty odżywcze, z boku leżą oznaczenia kilometrów. Czuję dreszczyk emocji. Na miejscu, wokół hotelu Westin, przygotowania idą pełną parą. Trwa budowa trybun przed hotelem, sam hotel już jest opatrzony stosownymi bannerami i napisami. U wejścia do punktu rejestracji – dwa ogromne bannery z podobizną Haile Gebrselassie.

Wchodzę do hotelu. Tu można odbierać numery do biegu maratońskiego oraz dwóch towarzyszących biegów – na 10 i na 3 km. Jest pustawo. Pochodzę do rejestracji, pokazuję dokument, dostaję pakiet startowy. Pakiet składa się z koszulki startowej, bawełnianej, męskiej, koszulki typu T-Shirt, bawełnianej, męskiej (obie Puma), opaski na głowę, soczku, mapy trasy, książeczki informacyjnej oraz jutowej torby na bagaż. I to tyle. Przy wyjściu – stoisko Pumy. Tu mnie zatrzymują hostessy, pytając, czy będę biegła. Tak. Aha. To należy mi się jeszcze różowa koszulka Pumy. Dla odmiany damska.

Hotel w Dubaju

Puma zresztą ubiera tu wszystkich – organizatorzy mają czerwone koszulki i świetne czerwone kurtki, obsługa techniczna – stalowe dresy, media – niebieskie koszulki. A te różowe specjalnie dla kobiet – to świetny pomysł, o tym jeszcze za chwilę.

Z uczuciem lekkiego niedosytu wychodzę z hotelu. Tymczasem z głównego wejścia wychodzi dwóch czarnoskórych biegaczy. Jeden bardzo wysoki i bardzo szczupły, drugi znacznie niższy. Zerkam na tego niższego i przenoszę wzrok na bannery, na niego, na bannery – i stwierdzam… że oto 5 m ode mnie stoi Haile Gebrselassie we własnej osobie! A oprócz mnie przed hotelem jest jeden fotoreporter i ze 3 osoby obsługi. Robię jedno zdjęcie, drugie, tymczasem panowie z obsługi zaczynają sobie robić zdjęcia z Haile. Ha! Skoro oni mogą, to właściwie… Rozglądam się wokół, dziewczyna obok mnie domyślnie pyta: zrobić ci zdjęcie? Aha. Ustawiam się i … pstryk. Mam zdjęcie z Haile!

Potem pojawia się więcej osób, jeszcze małpuję kogoś i biorę autograf na koszulce (żółta, męska, i tak nie będę jej nosić). Robię jeszcze kilka zdjęć hotelu i przygotowań, i wyruszam na poszukiwanie przystanku. Idę wzdłuż ulicy. Jakieś półtora kilometra dalej natykam się na Haile, który już wraca. Wyciągam aparat, robię zdjęcie. O sekundy za wcześnie, bo za chwilę on mnie zauważa, uśmiecha się, podnosi w górę uniesiony kciuk. Tego już, niestety, nie mam na zdjęciach.

Wracam do Deiry. W okolicach hotelu Westin pojawię się dopiero w piątek przed świtem. Niestety, coś takiego jak pasta party w programie nie występuje. Trudno, dopakuję się węglowodanami na własną rękę. Tymczasem w czwartek Haile jest jednym z bohaterów w lokalnych mediach.

Ania w objęciach Hailego Gebrselassie

W piątek budzę się przed 4. Wszystko mam przygotowane, spakowane. Szybki prysznic, ubieram się, zbieram rzeczy i schodzę do taksówki. Na miejsce docieram chwilę po 5, chwilę krążyliśmy, bo już przed 5 rano policja zamknęła ulice. Jest ciemno i zimno. Na szczęście mogę już kupić kawę. Wypijam kubek gorącej dużej czarnej. Są już samochody na rzeczy, są toalety (też na samochodach, takie wozy z kilkunastoma kabinami w środku). Robię sobie zdjęcia przed linią startu. W końcu uznaję, że pora się przebrać. Ściągam dres. Zostaję w króciutkiej koszulce z orzełkiem i w bardzo krótkich spodenkach. Zakładam na to foliową kangurkę z Amsterdamu. Jest nieźle, tym bardziej, że atmosfera robi się gorąca.

6.30. Start. I tu zaskoczenie. O 6.30. startuje… Haile Gebrselassie i elita. Startują daleko, dobre 100 metrów przed nami, nic nie widzimy, na dodatek oddziela nas barierka. Potem startują wózkarze (bardzo dziwna koncepcja, zwłaszcza, że wózkarzy jest trzech czy czterech) i dopiero za jakieś 3 minuty – cała reszta, czyli my. Mnie to w sumie nie przeszkadza, znam swoje miejsce w szeregu, ale takie oddzielenie elity od reszty biegaczy wydaje mi się nie najlepszym pomysłem. Równi i równiejsi…?

Ruszam minimalnie wolniej od założonej prędkości, ale i tak jestem zadowolona. Ciągnę równiutko po 5:03. Idealnie. Biegnę na zegarek, jak nigdy. Oznaczenie zgada się co do metra z tym, co pokazuje Garmin. Na 5. kilometrze pierwsze stanowisko z wodą i izotonikami. Potem co 2,5 km jest woda, co 5 – gąbki i izotonik. Zaraz za 5. km jedyne odbicie trasy – agrafka, w sumie pewnie z 1,5 km i wracamy na główną ulicę. Na wysokości Burj al-Arab, jednego z dwóch siedmiogwiazdkowych hoteli na świecie, miła niespodzianka – wyfraczeni kelnerzy w białych rękawiczkach podają nam wodę. Jest siódma rano, dopiero wschodzi słońce. Widok jest niepowtarzalnie absurdalny. To dodatkowy punkt, oprócz normalnych organizatorskich.

Ania przed startem

Na 15. km zaczynam odczuwać, że na punktach brakuje jakichś bananów czy innych owoców. Tak niestety jest do końca, odżywiania na trasie nie przewidziano. Nie ma też pacemakerów. Ale obsługa trasy jest wzorowa, zapędzony przypadkiem rowerzysta jest stanowczo wypraszany poza barierki. Mamy po cztery pasy w każdą stronę dla siebie. A biegnie raptem kilkaset osób, nie ma nawet tysiąca uczestników.

Gdzieś na 16 – 17. km mijamy się z biegnącym już w druga stronę Haile. Jeszcze biegnie na rekord świata. Ja jeszcze biegnę na życiówkę. Na spokojne 3:35. Jednak superpłaska i superprosta trasa zaczyna mnie już nużyć. Ma swoje zalety, ale ma i wady, zero odpoczynku dla mięśni, cały czas muszą pracować jednakowo. Mijam półmetek, za kilkaset metrów – nawrót, lekko zwolniłam, ale dalej biegnę dość równo.

Po 26 km zwalniam wyraźnie. Mija mnie Australijka, z którą wcześniej rozmawiałam, że biegniemy na podobny czas. Zostaję z tyłu. Nic, jeszcze nadrobię. Spokojnie, nie musi być 3:35. Na 28 wyraźnie czuję, że moja współpraca ze stopami robi się trudna. Na 32. ktoś mnie zaczepia po polsku. Polak, pracuje w Dubaju, biegnie tu drugi raz, w zeszłym roku miał 3:55, ale była gorsza pogoda. Biegniemy razem kilometr. Mówię mu, że stopy mi przestają pracować. Niestety, na 33 km odpuszczam.

Boli mnie zewnętrzna krawędź prawej stopy. Próbuję biec na placach, ale po 30 km mięśnie już nie bardzo chcą tak pracować. Próbuję nie przenosić ciężaru na prawą stopę, biegnę kulejąc. Wygląda to rozpaczliwie i tak ja się czuję. W końcu się poddaję i przechodzę do marszu. Trudno. Wszyscy mnie mijają. Na dodatek spuchłam. Mam potwornie spuchnięte dłonie i palce u dłoni. Próbuje podbiegać, ale boję się, żeby się nie „doprawić”. Na 38. kilometrze łzy same napływają mi do oczu. Już powinnam być na mecie. Ktoś z organizatorów pyta mnie, czy wszystko w porządku. Tak, w porządku, nic mi nie jest… Tylko nie mogę biec… Staram się chociaż iść szybko.

trybuny przed hotelem

Jeszcze dwa kilometry do mety, jeszcze jeden… 800 m przed metą stoi grupa Skandynawek, kogoś dopingują, ale przy okazji zaczynają i mnie dopingować, strasznie głośno, strasznie intensywnie… Zbieram się w sobie, próbuję zacząć biec, zaskakuję, do mety już biegnę. Wpadam na metę, potwornie smutna, ale jednak – dotarłam. Czas: 4:07. Gorzej było tylko w debiucie…

Tuż za linią mety dostaję do ręki dwa izotoniki, wodę, kanapkę, medal, szarą koszulkę (Puma). Wlokę się do szatni. Odbieram rzeczy, zmieniam koszulkę. Idę do toalety, potem zatrzymuję się przy stoisku z masażami. Chwilę czekam, ale kolejka nie jest duża. Tymczasem już się skończył bieg na 3 km, wokół trwa sportowo-rodzinne święto. Ja w różowej koszulce idę do namiotu Pumy specjalnie dla kobiet – te różowe koszulki to karta wstępu. Dostaję zieloną herbatkę, mogę sobie zażyczyć masaż stóp, manicure, makijaż, masaż barków. Do wszystkiego jednak czekają kolejki. Wypijam jeszcze filiżankę herbaty i wychodzę, w głębi duszy rozważając zarzucenie biegania.

Załapuję się akurat na finisz ostatnich kończących w limicie. Patrzę na tych, którzy dobiegają po prawie 6 godzinach. Widzę jak na ich twarzach zmęczenie walczy z bólem i radością. Widzę nielicznych coraz bardziej kibiców na trybunach. Ech, ja ze swoimi czterem godzinami chyba za bardzo się nad sobą użalam. Rozglądam się za tablicą z wynikami. Nic z tego, to chyba taki europejski wymysł. Pakuję się zatem do centrum prasowego. O media tu zadbano. Biorę wyniki ze stolika informacyjnego. Zerkam na wynik Haile. 2:05:29. Eh. Jemu też się nie udało.

Żałuję, że nie byłam na mecie, kiedy wbiegał. Ponoć na trybunach było kilkuset mieszkających w Dubaju Etiopczyków. Zgotowali mu królewskie przyjęcie. Mimo że kończył w strugach deszczu. Na mnie nie spadła ani kropla.

postój taksówek

Tymczasem już jest 13. Powoli maraton przechodzi do historii. Zwijane są barierki z ulic, sprzątane trybuny. Toalety na wozach przestają pracować. Zaczyna funkcjonować sygnalizacja świetlna, zaczynają jeździć autobusy.

Jadę do Deiry. Nie wrócę już wieczorem na after party. Trochę żałuję. Na after party można wejść z numerem startowym. Można zabrać ze sobą swoich kibiców. Szykuje się super zabawa. Szkoda tylko, że dopiero za 6 godzin. Ja tymczasem powoli zaczynam odczuwać, że wstałam przed 4 rano. I coraz wyraźniej czuję, że ból stopy nie był moim wymysłem… A wieczorem oglądam relację z maratonu w lokalnej stacji telewizyjnej. Sobotnia gazeta na pierwszej stronie zamieszcza zdjęcie Haile. Z drugiej strony taksówkarz, który mnie podwozi do hotelu, nawet nie ma pojęcia, że z drugiej strony zatoki coś się działo…

Maraton w Dubaju dobiega końca.