Jej wynik to jest moim zdaniem największy wyczyn. Pobiła znakomity wynik, zrobiony w zeszłym roku przez mega mocną Japonkę. Żeby wszystkim krytykom wytrącić argument, że: „Eeee, to takie amatorskie bieganie”. Ta Japonka w tym roku była siódma w Nagoya Women’s Marathon z czasem 2:28:24 co jest jej nową życiówką, przed zeszłorocznym Wingsem miała życiówkę 2:28:43 z 2015 roku. Tak więc, jest to po prostu bardzo dobra japońska zawodniczka prosto z wyczynu. Oczywiście, pogoda, nachylenie i warunki na trasie Wingsa były u Japonki na pewno inne, może Dominika miała lepsze (Japonka biegła częściowo w deszczu) a może nie, ale gdyby rywalizowały bezpośrednio wydaje się, że jeśli chodzi o taki dystans są to zawodniczki na podobnym poziomie. Tak czy inaczej Dominika z wynikiem w maratonie o 10 minut słabszym, potrafiła pobiec 2,5 km więcej.

I to jest zaczepienie do kolejnego tematu. Dominika mając o dziesięc minut słabszy maraton niż wielu mężczyzn (na świecie i w Polsce) pobiegła od nich lepiej lub podobnie. Chociażby w Polsce mamy bardzo dobrych „amatorów” biegających maraton poniżej 2:30, którzy startowali w Wingsie a którzy byli na tym samym co Dominika poziomie (Darek Nożyński) lub słabsi (Andrzej Witek, Grzegorz Gronostaj). Do tego Kamil Leśniak, z którym zakładam, że w biegu górskim Dominika pewnie nadal by przegrała.

To bardzo ciekawy przypadek, który każe się zastanowić nad tym z czego to wynika, z jakiego typu specyficznego fizycznego czy może psychicznego przystosowania jej organizmu.

Na tym samym wykresie (powyżej) znajduje się oczywiście także Dominika, która w kategorii OPEN była piętnastą biegaczką co jest mega wyczynem. Jej przewagę nad innymi kobietami widać na poniższym wykresie.

Wyczynowcy a amatorzy

Wydaje mi się, że kibice LA i być może część środowiska z tak zwanego „wyczynu” (bieżnia czy szosa do dystansu maratonu) uważa, że wyniki w WFL to takie sobie amatorskie bieganie, że gdyby tam przyszli „prawdziwi wyczynowcy” to by dopiero pokazali. Rozumiem, że wyczynowcy nie chcą próbować startów w WFL, bo musieliby skupić się na dedykowanym do tej konkurencji treningu nie chcąc zaliczyć spektakularnej wtopy. Ale pojawiają się pewne jaskółki pochodzące z wyczynu, które pokazują, że także dla nich, długi bieg w ich tempie wydawać by się mogło „komfortowym” nie jest łatwy. Oto przykłady kilku zawodników z tego roku, których udało mi się znaleźć, wiem, że w większości ich topowa zawodnicza kariera jest raczej z dawniejszej przeszłości, ale polecam do analizy poniższą tabelę.

Wings [km]	Zawodnik	Płeć	Rocznik	Maraton	Rok	Półmaraton	Rok	10k	Rok
87,16	Lemawork Ketema	M	1985	2:14:25	2015
68,47	Sebastian Hallman	M	1977					00:29:09	2010
68,20	Stefan Van Den Broek	M	1972	02:20:08	2007			00:29:21	2001
67,22	Margarito Alonso Ramirez	M	1970	02:17:23	2004	01:04:36	2003
66,25	Chema Martinez	M	1971	02:08:09	2003	01:02:36	2009	00:27:30	2003
62,37	Cornelia Moser*	K	1994			01:16:25	2017
62,17	Vera Nunes	K	1980	02:34:18	2017
60,26	Francisco Mendez Morales	M	1987	02:19:01	2013
47,12	Althus Badenhorst	M	1992					00:30:22	2012

* – nie jest to jakiś wielki „wyczyn” ale jest młoda i postanowiłem ją dodać

Tak wygląda statystyka finiszerów tegorocznego WFL.

Gdzie była najmocniejsza stawka?

Nie wiedziałem jak to policzyć, żeby było wymierne a jednocześnie dla wszystkich zrozumiałe. W końcu stwierdziłem, że będę pokazywał procentowy (w stosunku do liczby zawodników w danej lokalizacji) udział zawodników, którzy przebiegli więcej niż maraton. Jak widać, wygrywa Chile. To zastanawiające, trzeba się będzie po powrocie zapytać Dominiki (która wygrała w Chile przecież nawet z mężczyznami) co spowodowało, że wybrała Chile. Może Dominika rzuci na to jakieś nowe światło (idealna pogoda ? płaska trasa?)

Statystyki statystykami, ale polski występ jest naprawdę wielkim osiągnięciem. W pierwszej piętnastce najlepszych biegaczy, jest aż piątka Polaków: Dominika, Bartek, Tomek, Jacek Cieluszycki (biegł w Cambridge) i Darek Nożyński.

Kasia Gorlo, autorka bloga Runtheworld (jednocześnie dziewczyna Bartka Olszewskiego) napisała na swoim blogu tekst, w którym tłumaczy co ją drażni w związku z naszym biegiem [link]. Chciałbym odnieść się do kilku poruszonych przez nią kwestii.

Rzeczywiście w tym temacie może jest za mało informacji. Polecam bardzo ciekawą stronę Fundacji WingsForLife, można tam znaleźć dużo wartościowej treści o badaniach neurologów i samym schorzeniu. Wg nich, każdego roku, ten problem dotyka 250 tys nowych pacjentów, głównie w efekcie wypadków komunikacyjnych (50%). WFL jest Fundacja skoncentrowaną na szukaniu rozwiązania tylko tego problemu.

Czasami słyszę pytania, skąd są pieniądze na bieg, skoro całe wpływy idą do Fundacji WingsForLife. Odpowiedź jest prosta. Z Red Bulla. Tak naprawdę RedBull jest cichym sponsorem. Cichym, bo jak się przyjrzycie biegowi to logotypu Redbulla tam raczej nie zobaczycie.

Zaraz zaraz – ktoś powie. No to może RedBull zrobiłby lepiej, gdyby te pieniądze które daje na organizację dawał bezpośrednio na wspomaganie badań nad leczeniem problemu przerwanego rdzenia kręgowego?

Tak by mogło być, tylko że gdyby RedBull tak robił, to świadomość istnienia tego problemu była by znacznie mniejsza niż jest dzisiaj. Dzięki World Run zasięg wiedzy o tym typie schorzenia jest dużo większy. W dodatku wiele osób zaczyna czuć w jakiś sposób swoje współdziałanie na rzecz szczytnego celu, nie tylko przez opłacenie wpisowego ale przez uświadamianie innych ludzi. Dla osób jeżdżących na wózkach, takie uświadamianie społeczeństwa jaki jest ich problem to jest ważna sprawa. Może Fundacja robi w Polsce za mało PR-u, ja tego nie robię, bo interesuje mnie głównie bieganie. W tym roku przy okazji biegu zebrano ponad 6 mln EUR i ta kwota z roku na rok rośnie

Piszesz też, że komentarz w TV kiepski, że nie zasiadł tam biegacz czy ultras? Kiedy słuchałaś komentarza? W zeszłym roku siedział Maciek Żukiewicz (trener Oli Niwińskiej, suportujący wiele biegów ultra na świecie, trener LA) i Paweł Szynal (Rekordzista Polski w biegu 24 godzinnym). W tym roku także Maciek i Darek Wieczorek (trener LA i były zawodnik).

No i na koniec, chciałbym Kasiu, żebyś spróbowała pobiec, nawet jeśli dobrze wiesz, że nie wygrasz. 🙂

Co do poprawki

Impreza się rozrosła i w tym momencie kilka rzeczy musi być na pewno poprawionych. Wracałem z biegu z 40 kilometra z grupą biegaczy i na gorąco przekazywali mi swoje uwagi (materiał filmowy może jeszcze dzisiaj), u nas na forum czytam o zbyt dużym tłumie na starcie, źle zorganizowanym transporcie. Na pewno Malta jest już za mała i w przyszłym roku start będzie gdzie indziej. Co do reszty, mogę tylko przeprosić.

Zgłaszajcie swoje uwagi, na pewno wszystko będzie rozważone. Mimo wszystko, mam nadzieję, że bawiliście się dobrze i liczę na to, że w przyszłym roku spróbujecie znowu.