Badania przeprowadzone w Wielkiej Brytanii pozwoliły dokonać analizy zmian serca, wśród kobiet startujących w wielu dyscyplinach sportowych, w tym w maratonach. Transformacje, w szczególności dotyczą grubości ścian komory serca oraz wielkości wnęki. 

 

 

Poprzednie analizy na temat adaptacji mięśnia sercowego były prowadzone tylko wśród biegaczy – mężczyzn. Stale jednak, rośnie liczba kobiet uczestniczących w wielu dyscyplinach sportowych, nawet w takich sportach jak rugby i boks, które tradycyjnie były zwykle podejmowane wyłącznie przez mężczyzn. Wyniki pokazują zmiany w budowie serca, na skutek uprawiania sportu na zawodowym poziomie. 

Nowe badanie miało na celu ocenę czy przynależność do danej grupy etnicznej ma wpływ na adaptację serca do wysiłku.

 

Zmiana mniejsza niż u mężczyzn 

Analizy przeprowadził profesor Sanjay Sharma z Uniwersytetu Świętego Jerzego w Londynie, gdzie wykłada on kardiologię. Jest on również członkiem Europejskiego Stowarzyszenia do spraw Prewencji i Rehabilitacji Chorób Serca (EACPR), oraz dyrektorem medycznym podczas Londyńskiego Maratonu. Zawodniczki nie wykazują takiego samego stopnia adaptacji serca jak mężczyźni. To dlatego, że są niższe, szczuplejsze i mają mniejszą masę ciała. Kobiety jednak nie są w stanie osiągnąć tych samych poziomów sportowych co mężczyźni, ze względu na różnice w morfologicznej budowie klatki piersiowej – mówi Sanjay Sharma – Celem tego badania było również określenie, jakie zmiany sercowe występują u elitarnych zawodniczek podejmujących się bardzo intensywnych treningów.

 

Wnioski 

Eksperyment doprowadził do następujących wniosków:

 

• U kobiet, które regularnie biegają wykazano skromne wzrosty grubości lewej ścianki komory serca i wielkości samej jamy, w porównaniu do kobiet prowadzących siedzący tryb życia.
• Wielkość grubości ścianki lewej komory serca i wielkość wnęki zależy od wielu czynników, w tym demograficznych takich jak wiek, wzrost, masa ciała i rodzaj uprawianego sportu.
• Naturalne wymiary serca wśród kobiet rasy kaukaskiej to: grubość ścianki poniżej 11 mm, a rozmiar jamy poniżej 60 mm.
• Przekroczenie tych granic tworzy stan patologiczny np. kardiomiopatię przerostową (samoistny, asymetryczny przerost lewej komory serca z pogrubieniem ściany lewej komory, przy nieposzerzonej jamie lewej komory serca) lub rozstrzeniową (ścieńczenie mięśnia sercowego w obrębie komór).

 

Naukowcy posłużyli się także już przeprowadzonymi badaniami na świecie. Porównano kaukaskich mężczyzn do mieszkańców Afryki i Afroamerykanów. Jeden z raportów wykazuje, że osobnicy rasy białej mają niższy poziom przerostu lewej komory serca i są mniej narażeni na zmiany wielkości komór, w przeciwieństwie do innych grup etnicznych. 

Dalsze zależności od rasy 

Wynik ten został potwierdzony w kolejnej pracy naukowej, która została niedawno opublikowana. W badaniu tym porównano około 200 kobiet rasy białej i czarnej. Naukowcy ustalili, że wśród czarnoskórych kobiet, trenujących 10 różnych dyscyplin sportowych zanotowano znacznie większą wielkość lewej komory serca, niż u kobiet rasy białej. U 3% z nich wykazano grubość ścianki większą niż 11 mm (od 12 do 13 mm), podczas gdy żadna z białych zawodniczek nie przekroczyła 11 mm. U 15% czarnoskórych kobiet zanotowano większą podatność na wczesną repolaryzację mięśnia sercowego, w porównaniu do zaledwie 2% białych kobiet. Taki proces może doprowadzić do omdleń albo nagłego zatrzymania krążenia w czasie snu. Zespół wczesnej repolaryzacji częściej występuje jednak u mężczyzn.

Badanie wykazało, że standardowe kryteria odpowiedniej wielkości komór serca (dopasowane do ludzi rasy białej) mogą niesłusznie dyskryminować czarnoskórych biegaczy. Naukowcy sugerują, że badania standardów należy przeprowadzić jeszcze raz, uwzględniając wielkość serca osobników rasy czarnej. 

Podsumowując, bieganie może nieznacznie zmienić strukturę mięśnia sercowego. Okazuje się jednak, że w bardzo nielicznych przypadkach przyczyni się to do powstania poważnych schorzeń.