Jadąc do koreańskiego Daegu marzył o medalu, bez znaczenia jakiego koloru. Gdy zdobył srebro, powiedział, że zbyt blisko było złoto, by nie żałować. Brytyjczyk, świeżo upieczony wicemistrz świata na 10 000 m, Mo Farah zaskakuje nie tylko kibiców, ale i siebie. 

Do Korei przyleciał z najlepszym tegorocznym wynikiem na świecie. Nie powinno zatem dziwić, że stanął na podium. To jego największy sukces w karierze. 

Mo Farah: W tej chwili w ogóle nie mogę uwierzyć w to, co się stało. Przygotowanie się do mistrzostw świata to jedna sprawa, udział w nich inna, a jeszcze co innego zdobyć medal. Musi współgrać tyle czynników, że nie wiem jak udało mi się to osiągnąć. Spodziewałem się, że będzie to bardzo trudny bieg, ale myślałem, że o wiele więcej pokażą Kenijczycy.

M.F.: Ale nie ten, którego się spodziewałem. Myślałem, że silny może być Imane Merga, nie wiedziałem w jakiej dyspozycji będzie po kontuzji Kenenisa Bekele, ale Ibrahim Jeilan? Nie mam zielonego pojęcia kto to jest.  

M.F.: Na dwa okrążenia do mety podkręciłem tempo. Znakomicie się czułem. I jeśli mam być szczery na 300 m do mety byłem pewny, że mam złoto. Nagle tuż za swoim barkiem widzę Jeilana. Myślę sobie: wow. W głowie powtarzałem sobie tylko: zachowaj spokój, zachowaj spokój. Wiedziałem, że mogę jeszcze powalczyć, ale nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Kiedy przekroczyłem linię mety, nie mogłem uwierzyć, że jestem drugi, Czułem się przecież już zwycięzcą. 

M.F.: Zdecydowanie tak. Umówmy się – co innego skończyć bieg na drugim miejscu, a co innego przybiec za czyimiś plecami. W każdym sporcie liczy się wyłącznie zwycięzca i powie to każdy zawodnik. Muszę być zawiedziony. Ale nie ma co gdybać. Wygrał najszybszy w tym momencie biegacz i tylko mu pogratulować. 

M.F.: Nie przesadzajmy. Jestem wicemistrzem globu. Po raz pierwszy w karierze, więc ogromnie się cieszę, ale uwierzcie – nie ma nic wspanialszego na świecie niż przekroczenie linii mety jako pierwszy. Tego uczucia niestety nie doświadczyłem. Może następnym razem…  

M.F.: Położę się na kanapie i będę analizował swój bieg. Nie chcę przegapić najmniejszego szczegółu. Jestem pewny, że mój trener znajdzie mnóstwo momentów, w których można było zachować się inaczej. 

M.F.: Alberto to niesamowity trener i człowiek. Ale nie chodzi tylko o niego. Współpracuje ze wspaniałymi ludźmi. Mamy w teamie psychologa, mamy osoby, które zajmują się analizą techniki biegu. Pracujemy nad niezliczoną ilością aspektów, które mogą wpłynąć na końcowy wynik. 

M.F.: Nie chodzi tylko o sam trening. Zmieniłem trochę dietę, wprowadziliśmy parę elementów niekoniecznie bezpośrednio związanych z bieganiem. Miałem na przykład treningi pod wodą. Mamy specjalny sprzęt, który umożliwia nam zrobienie dodatkowych kilometrów, bez tak dużego ryzyka odniesienie kontuzji, jak na normalnej bieżni, czy w terenie. 

M.F.: Zdecydowanie tak. Jestem bardziej zmotywowany niż kiedykolwiek wcześniej. Widzę, że trening przynosi efekty. Oczywiście mam o czym teraz myśleć. Muszę patrzeć w tył, by nie popełniać tych samych błędów. Przede wszystkim należy ciężko pracować, nie znaczy to wcale, że teraz tego nie robiłem, ale widocznie trzeba jeszcze mocniej, skoro nie mam złota. Poza tym jeszcze wiele do zrobienia mam w taktyce biegu. 

M.F.: Myślę, że tak. Trzy dni to naprawdę sporo czasu. Fizykoterapeuci i masażyści na pewno będą pracować na wysokich obrotach. 

M.F.: Ja bym chciał, ale to nie jest moja decyzja. Podporządkuję się trenerowi. Przede wszystkim muszą odpocząć moje nogi. Myślałem, że będę mniej zmęczony, okazało się, że dostałem nieźle w kość.