Na początku sierpnia dotarła do nas tragiczna wiadomość – zmarł Krzysztof Woliński, trener ze Skarżyska Kamiennej. Przeciętny kibic zapyta może – Woliński? A kto to? Czym zasłużył sobie na pierwszą stronę bieganie.pl? Odpowiedź jest prosta. Krzysztof Woliński był jednym z tych bezimiennych dla mass mediów szkoleniowców, którzy są jednak co najmniej tak samo ważni jak trenerzy o głośnych nazwiskach. Prowadzą bowiem w sporcie pierwszą selekcję, wyszukują i trenują uzdolnioną młodzież na poziomie szkoły, klubu. Tylko mała część z tych dzieciaków zostanie gwiazdami sportu, ale wszystkie, jeśli trafią w odpowiednie ręce, otrzymają lekcję życia, wychowania poprzez sport. Nauczą się kochać sport, ale i szanować przeciwnika, nauczą się wartości ciężkiej pracy.

Krzysztof Woliński, mimo tego, że wychował kilku olimpijczyków, był przede wszystkim trenerem – wychowawcą. Osiągnął też sukces sportowy – znalazł i trenował przez wiele lat najlepszych polskich zawodników – Wiolettę Frankiewicz, Rafała Wójcika, Artura Osmana i innych. Wioletta Frankiewicz w Pekinie, podczas Igrzysk Olimpijskich, biegła z czarną krepą naszytą na reprezentacyjną koszulkę – na znak żałoby po Krzysztofie Wolińskim.

Krzysztof Woliński (1958-2008)

O tym, jak wiele znaczył dla ludzi, świadczą wypowiedzi jego byłych zawodników, których duża grupa stawiła się na pogrzebie. – "Na początku mojej przygody ze sportem był dla mnie jak ojciec – mówi Damian Noga, jeden z wychowanków – Był osobą z którą mogłem szczerze porozmawiać o problemach, jakie miałem, gdy zaczynałem życie w Skarżysku. Pomógł mi osiągnąć pewność siebie i przekonanie o własnych możliwościach. Przyczynił się do mojego rozwoju sportowego, był fachowcem w tym, co robił. Zawsze pozostanie w pamięci. Odszedł zdecydowanie za wcześnie…"

Krzysztof Woliński był przez wiele lat trenerem w klubie Granat oraz STS Skarżysko Kamienna. Był też radnym w tym mieście. Poza tym – nauczycielem wychowania fizycznego i lokalnym animatorem sportu. Świętokrzyski Związek Lekkiej Atletyki wybrał go trenerem 60-lecia, należał do Centralnej Rady Trenerów Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. W 2004 roku otrzymał nagrodę Ministra Edukacji Narodowej i Sportu za osiągnięcia trenerskie. W chwili śmierci, na obozie sportowym, na którym prowadził kolejną grupę młodych sportowców, miał zaledwie 50 lat.

Oto, co mówi na temat trenera Wolińskiego Wioleta Frankiewicz, jego najmocniejsza zawodniczka: – "Tak szczerze mówiąc, jest mi ciężko mówić o Krzyśku, jako o osobie, która odeszła. Ja się jeszcze z Jego odejściem nie pogodziłam. Na 2 dni przed moim odlotem do Pekinu Krzysiek był na moim treningu w Spale i pamiętam, że Jego obecność (jak zawsze zresztą) dodała mi energii i w jakiś sposób zmobilizowała do zrobienia go w sposób perfekcyjny, bez grymasu zmęczenia na twarzy. Pamiętam jak po ukończeniu treningu podeszłam do Niego i w skupieniu wysłuchałam jego opinii: "Frania, wiedz, że to nie był za ciężki dla ciebie trening. Przyznam, że aż oko cieszy, patrząc, jak biegasz."

Po tych słowach wiedziałam, że trener Król dobrze mnie przygotował do igrzysk i spokojnie mogę lecieć do Pekinu. Następnego dnia popijając kawę z Krzyśkiem wspominaliśmy stare, dobre czasy, zawodników, trenerów i opowiadał mi o swoich obecnych zawodnikach ,z dumą chwaląc ich charaktery i chęć do pracy.

Szczerze muszę przyznać, że myśląc o Krzyśku, myślę najpierw o Krzyśku-przyjacielu, na którym nigdy się nie zawiodłam i który przede wszystkim mnie wychowywał na dobrego człowieka. Pilnował, aby drogi wszystkich jego zawodników były prawe, wpajał nam życiowe prawdy. Dopiero potem myślę Krzysku- trenerze. Trener, jakich niestety w Polsce już nie ma… A przynajmniej ja takich nie znam.

Zawsze powtarzał mi: "Frania zrozum, ja nie chcę, żebyś ty teraz biła rekordy Polski, trenując bardzo ciężko, ty masz je bić będąc seniorką, na wielkich imprezach , a teraz masz się sportem bawic i ma cię on uczyć jak być twardym, silnym zawodnikiem, a przede wszystkim wykształcić w tobie mocny, waleczny charakter, który Ci pomoże w sporcie, ale przede wszystkim w ŻYCIU". Tych słów mu nigdy nie zapomnę. To dzięki niemu jestem uparta (czasem twierdzą, że za bardzo;)), zawsze dążę do wyznaczonego celu i nigdy nie jest to dążenie do celu po trupach.

Wspomnę jeszcze, że po skończeniu z nim współpracy zaprzyjaźniliśmy się bardzo, również z Jolą, Jego żoną. Wiem jedno, że nie musiał odejść, bym doceniła jakim był człowiekiem! Jego zdanie, opinie zawsze dla mnie były ważne. Podczas finału olimpijskiego słyszałam jak na 200m do mety gwizdnął, co oznaczało "nie czekaj, zapierniczaj, ile Bozia sił w nogach dała!" Dla mnie On wciąż jest obecny…teraz duchem…i tak już pozostanie.

Szanowałam Go jako Wielkiego Trenera, a kochałam jak Ojca.

Wśród wychowanków Wolińskiego jest też Jacek Wosiek, obecnie również trener, m.in. srebrnej medalistki tegorocznych MP na 10000m, Agnieszki Ciołek: – "

"O tej smutnej wiadomości
dowiedziałem się podczas obozu w Szklarskiej Porębie, był to dla
mnie wielki cios. Tego samego dnia spotkałem się z Rafałem
Wójcikiem, który przebywał na zgrupowaniu w
Jakuszycach i powspominaliśmy dobre, stare czasy. Wspomnienia
bardzo mi pomogły, pozwoliły łatwiej przejść przez tą tragedię. Za moich czasów, kiedy
trenowałem w Skarżysku, była spora grupa biegaczy o bardzo dobrych
rekordach życiowych. Mimo, iż byłem medalistą MP moje rekordy
życiowe na tle grupy nie robiły żadnego wrażenia.

Niesamowicie szanowaliśmy naszego
Trenera. Wielu z nas, mieszkając w internacie, spędzało z Nim
więcej czasu niż z rodzicami. Trening mieliśmy zawsze o 14.30.
Pamiętam, że gdy kończyliśmy lekcje o 12, to nie szwendaliśmy
się po mieście, tylko jechaliśmy do Niego do szkoły, gdzie
pracował jako nauczyciel w-f i czekaliśmy na trening – zawsze
było o czym pogadać. Krzysiek bardzo lubił nas uświadamiać w
sprawach treningowych, uwielbiałem słuchać o treningu – co, jak i
dlaczego. Efekt był taki, że na studiach z przedmiotów
związanych z teoria treningu bez żadnego przygotowania i nauki
miałem najwyższą ocenę. Na zgrupowaniach lubił nam pokazać
wszystkie atrakcyjne miejsca w okolicy – trening był nie tylko
związany z wysiłkiem ale i przygodą. Mało jest teraz takich
trenerów.

Co do treningu, to uważam, że
eksperymentował, nie zamykał się w jakimś całkowitym
schemacie…Nie kopiował obciążeń z roku na rok, tylko starał
się dodać coś nowego. Olimpijczycy świadczą, że praca była
dobra. Z naszych sukcesów pamiętam doskonale zwycięstwo w
klasyfikacji drużynowej na przełajowych MP w 1994 roku. Nasz mały
klub zdobył 4 medale – 3 złote i 1 brązowy oraz kilka dobrze
punktowanych miejsc. Krzysiek Woliński pojechał wtedy jako trener
na przełajowe MŚ do Budapesztu. Potrafił po wykonanej pracy
doskonale ocenić kto na jaki wynik jest przygotowany. Nie bał się
powiedzieć – „słuchaj poprawisz dziś rekord Janka
Kowalskiego,uzyskasz taki a taki wynik”. Nie mieliśmy podstaw by
mu nie ufać i się udawało. Raz podczas zgrupowania w Spale
wystartowaliśmy w zawodach – Trener powiedział, że każdemu kto
poprawi rekord życiowy w biegu na 1500m postawi colę – było nas
chyba z 11 osób i wszyscy zrobili życiówki:) Był
bardzo pozytywną, uśmiechnięta osobą – taką na zawsze pozostanie
w mojej pamięci. Dziękuję za wszystko…

Szklarska Poręba 1993. W środku u góry trener Krzysztof Woliński. Pierwszy od lewej klęczy przyszły olimpijczyk i mistrz Polski w maratonie, Rafał Wójcik