Farah jednak zaskoczył. Negative split rządzi :)

Trudno powiedzieć, czy był to wynik szacunku dla konkurentów, czy może tylko przemyślanej strategii ale Sir Mo (taki napis widniał na jego koszulce) przez większą część trasy trzymał się z tyłu. Od 20 do 30 km trzymał się na pozycji 12-13, pod koniec 9.

Po 27-28 km tempo wzrosło do 2:53, co w naturalny sposób doprowadziło do mocnej selekcji czołówki i liczących się zawodników zostało sześciu. Nadal jednak Farah trzymał się z tyłu, bezpiecznie kryjąc się przed wiatrem. Prowadzenie zaczął brać na siebie dopiero około 10 km przed metą. Na konferencji po biegu mówił jak ważne to było dla niego, aby oszczędzać energię i nie zaczynać w takim szaleńczym tempie jak kilka miesięcy wcześniej w Londynie (połówka 1:01:03, Farah skończył w 2:06:21). W Chicago można było mieć wrażenie, że Mo stale się rozpędza, a on po prostu był jedynym zawodnikiem, który był w stanie utrzymać tempo poniżej 2:55. Było to szczególnie widoczne na ostatnich 2 km. 40 kilometr minęli jeszcze razem z Etiopczykiem ale Farah utrzymał tempo 2:55 a Geremew był w stanie biec „tylko” po 3:01.

Na uwagę zasługuje wynik Osako Suguru, który uzyskał rekord Japonii i wzbogacił sié o blisko 900 tys USD, z czego zapowiedział, że 100 tys USD odda swojemu trenerowi Pete Julianowi (trenerowi Nike Oregon Project).

Wśród Pań, Brigid Hosgei wyraźnie oderwała się od „koleżanek” po 30 km i wydaje się, że „spokojnie” wygrała z bardzo dobrym czasem: 2:18:35.

Wielki zwycięzca Boston Marathon 2018 Yuki Kawauchi przybiegł dopiero na 19 miejscu, od początku nie będąc w stanie utrzymać tempa czołówki.

Maraton ukończyło także 188 zawodników i zawodniczek z Polski, najszybszy był Maciek Łucyk (2:34:36), który jednak nie próbował strategii Mo Faraha i licząc w ten sam sposób co dla czołówki, zrobił ponad 7% positive split 🙂 

Wyniki: