Grudzień to czas podsumowań i refleksji, także w świecie biegaczy, którzy zamykają sezon startowy. „Nigdy więcej!”, „Co za idiotyczny pomysł!” czy „Było ciężko, ale warto!” – to klasyczne teksty, które padają na mecie maratonu. Choć wypowiadane z bólem i zmęczeniem, zwykle nie wytrzymują próby czasu. Bowiem maraton to nie tylko bieg, ale przygoda, do której wraca się z uśmiechem… i nowymi planami na przyszłość.
Dla każdego z nas, i na wielu płaszczyznach, grudzień jest magicznym miesiącem. Wypatrujemy długo wyczekiwanego urlopu, spotkań z bliskimi lub – a może przede wszystkim – przysmaków charakterystycznych dla tego okresu. W świecie biegania grudzień również okazuje się ważnym czasem, kiedy większość biegaczy z dumą (a czasami z ulgą) zamyka sezon startowy. Jego jesienna część, pełna emocji i wyzwań, jest już za nami, a w kalendarzu pozostają co najwyżej biegi świąteczne, często połączone z inicjatywami charytatywnymi. Na tych wydarzeniach uśmiech i strój Świętego Mikołaja zastępują stroje startowe oraz skupienie charakterystyczne dla rywalizacji.
Świąteczny okres to doskonały moment na refleksję nad minionymi miesiącami – co poszło po naszej myśli, a co można poprawić. Dla wielu to również czas planowania kolejnych wyzwań, bo, jak wiadomo, uwielbiamy wybiegać w przyszłość. Tymczasem my cofniemy się do minionych miesięcy i, z lekkim przymrużeniem oka, przypomnimy sobie, co najczęściej mówią biegacze po maratonach. W końcu ich teksty są jak trofea – zasługują na uwiecznienie.
Tylko dwa słowa, a jednak już klasyka gatunku. Wypowiedziane w emocjach dzierżą berło w królestwie wszystkich maratońskich deklaracji. Zwykle padają w momencie, gdy biegacz, jeszcze z medalem na szyi, próbuje zejść z linii mety, ledwo czując nogi. „Nigdy więcej!” wykrzykiwane jest z pełnym przekonaniem, a w oczach biegacza można dostrzec jedno wielkie „Co ja sobie myślałem?”.
Ciekawostka: Średnia żywotność tego postanowienia, na podstawie doświadczeń autora, wynosi około 40 godzin. Już następnego dnia, podczas bolesnego spaceru, w głowie kiełkuje myśl: „No dobra, ale jakby lepiej trenować, to mogłoby być szybciej…”
Kolejny światły cytat z literatury maratońskiej. Pada zazwyczaj nieco później, już poza strefą finiszera, gdy biegacz próbuje zejść po schodach lub podnieść coś z ziemi. O ile z dystansem można wygrać, to z bólem nóg w kolejnych dniach – nigdy.
Ciężko zaprzeczyć logice tego zdania. W końcu, kto przy zdrowych zmysłach myśli: „Hej, przebiegnę czterdzieści dwa kilometry, bo czemu nie?”. A jednak, tłumy biegaczy co roku ustawiają się na linii startu, jakby nie pamiętali, co mówili po ostatnim maratonie.
W tym akapicie przechodzimy już do wyższej szkoły maratońskiej filozofii. Tekst ten pada z ust tych, którzy chwilę wcześniej przysięgali, że „nigdy więcej”. Jest coś magicznego w medalu wiszącym na szyi i w świadomości, że podjęło się wyzwania, które wydawało się nieosiągalne jeszcze kilka miesięcy wcześniej.
Warto jednak zaznaczyć, że „ciężko” ma różne oblicza. Dla jednych to walka z czasem i życiówką, dla innych – walka z własnymi nogami, które odmawiały posłuszeństwa już po dwudziestym kilometrze. Niezależnie od przyczyny, każdy z nas podejmujący rękawicę jest bohaterem i zasługuje na solidną porcję ciasta.
To zdanie pełne wyrzutu i niedowierzania. Najczęściej, chociaż znane są wyjątki, pada z ust debiutantów, którzy przed startem słyszeli, że „maraton to głównie zabawa” albo „najważniejsze to cieszyć się biegiem”. Nikt im nie powiedział, że od trzydziestego kilometra to walka z własnym ciałem, umysłem i, czasami, zdrowym rozsądkiem.
Cóż, prawda jest taka, że nawet jeśli ktoś próbował ich ostrzec, to i tak by nie uwierzyli. Dopiero własne doświadczenie pozwala docenić ten specyficzny rodzaj trudności. Ale spokojnie, teraz sami będą opowiadać podobne historie kolejnym naiwniakom.
Czy jest coś, co smakuje lepiej niż nagroda po maratonie? Autor wątpi, ale chętnie wejdzie w polemikę. Ostatnie kilometry biegu to dla wielu czas intensywnego fantazjowania o tym, co zjedzą lub wypiją na mecie. Solidny burger, sernik baskijski, zimne piwo – przewodnik po maratońskiej diecie regeneracyjnej to temat na osobny artykuł.
W tej konkretnej chwili jedynym poważnym wrogiem jedzenia może być tylko zmęczenie. Sceny maratończyków zasypiających przy stołach to stały krajobraz kawiarenek i restauracji w okolicy mety biegu.
Najbardziej niebezpieczne zdanie w całym zestawieniu. Pada zwykle wtedy, gdy emocje opadną, nogi odpoczną, a zdjęcia z mety trafią do mediów społecznościowych. To właśnie wtedy biegacz zapomina o bólu i cierpieniu, skupiając się na euforii ostatnich metrów trasy i uczuciu dumy rozrywającej pierś w kolejnych godzinach.
Powyższe pytanie uruchamia zazwyczaj standardowy protokół, który zaczyna się całkiem niewinnie: „Sprawdzę, jakie maratony są w okolicy”. Gorzej jeżeli robimy to w obecności znajomych, którzy nie hamują się z kreatywnymi pomysłami, szukając zazwyczaj wymówki do kolejnego wypadu. Moment rejestracji bywa rozmazany, a jedynym dowodem pozostaje potwierdzenie zapłaty. Mistrzowska efektywność sprawiająca, że koło maratońskiego życia kręci się dalej, napędzane nie tylko siłą nóg, ale i emocji.
Maraton to nie tylko bieg, to przygoda, która zostaje z biegaczem na długo. Teksty, które padają po biegu, są jak znaki rozpoznawcze tej niezwykłej społeczności. Trochę bólu, trochę żartów, ale przede wszystkim mnóstwo dumy. Jeśli więc słyszysz biegacza, który mówi: „Nigdy więcej!”, nie wierz mu ani przez chwilę. W głębi serca już planuje kolejny start.
A czy Ty, drogi Czytelniku/Czytelniczko, identyfikujesz się z powyższymi klasykami? A może masz inną mantrę, która napędza Twoją przygodę i powiększa kolekcję medali i wspomnień? Koniecznie podziel się w komentarzu.
Ambitny amator z charakterystycznym poczuciem humoru, dla którego już ponad dekadę temu bieganie stało się sposobem na przełamywanie korporacyjnej rutyny. Miłośnik sernika i spokojnych kilometrów pokonywanych w sobotnie poranki. Współtwórca jednego z największych klubów biegowych w Europie – RazzeClub, działającego w Barcelonie.
