Rupp i Cragg zwyciężają w upalnych maratońskich kwalifikacjach w USA

Bieg mężczyzn

Przy temperaturach przekraczających 20 stopni Celsjusza i bardzo mocnym słońcu nad głową, Galen Rupp biegł swój pierwszy maraton w karierze bardzo pewnie. Tak jak robi to często na bieżni, 29 letni zawodnik Nike Oregon Project chował się w prowadzącej grupie przez pierwsze 16 km oszczędzając energię. Przed startem Rupp założył kamizelkę z lodem, specjalne chłodzące rękawiczki i biały kapelusz. Nasączone wodą ręczniki i specjalnie pocięta koszulka dostarczały mu na trasie dodatkowego chłodzenia.

Połowę dystansu przebiegli w 1:06:31 i było widać, że nikt nie chce testować możliwości konkurentów. Meb Keflesighi, walczący o kwalifikację olimpijską na czwarte z rzędu Igrzyska biegł spokojnie, podczas kiedy debiutant Diego Estrada bardzo nierówno.

Pierwszym który zaatakował, był Mistrz Stanów Zjednoczonych z 2013 roku w Maratonie Tyler Pennel, który zaatakował na 25 kilometrze. Jedynymi zawodnikami, którzy zareagowali, byli Rupp i Keflezighi.

” To Tyler zrobił wyścig. To był decydujący moment i decydująca decyzja ” – powiedział Keflezighi.

Po przebiegnięciu 28 kilometra w tempie 3:00 Tyler nie wytrzymał Tempa i odpadł z prowadzącej grupki. Następnym, którego zaczęły dotykać problemy był Keflezghi, który zaczął cierpieć na skurcze żołądka. Na konferencji po biegu powiedział też, że dokuczliwe było dla niego też deptanie mu po piętach przez Ruppa rzucił nawet pod jego adresem komentarz:

„To nie bieżnia, droga jest szeroka”

Rupp zaczął budować przewagę na ostatnich 10 kilometrach biegu, zgodnie z zasadą swojego mentora i trenera, że w maratonie wyścig zaczyna się na ostatnich 10 kilometrach. Po przebiegnięciu 37 kilometra w 3:00 jego przewaga stałą się bardzo wyraźna. Wpadł na metę biegu w czasie 2:11:12 i stał się pierwszym zawodnikiem który wygrał kwalifikację w swoim debiutanckim maratonie.

„Jestem po prostu zachwycony tym jak przebiegał ten wyścig. To ogromny zaszczyt móc reprezentować nasz kraj na Igrzyskach Olimpijskich,” powiedział Rupp dziennikarzom. „Aby przekroczyć metę jako pierwszy nie było łatwe w tych warunkach. Było wielu wspaniałych zawodników i to był trudny wyścig.”

Za Ruppem, w czasie 2:12:20 na metę wpadł rozentuzjazmowany Keflezighi, machający zaciśniętą pięścią i paradujący potem zawinięty w amerykańskiej fladze. Tuż za metą rzuciła mu sie na szyję rodzina, trzy córki i żona.

Trzecie i ostatnim miejsce w drużynie trafiło do Jareda Warda, broniącego tytuł mistrza kraju. Warunki zrobiły swoje, ale mimo, że padł na ziemię za metą, to nadal miał uśmiech na twarzy. Jego czas to 2:13:00.

„Wiesz, mój trener (Ed Eyestone) to był twardy zawodnik,” powiedział Ward. „Trenujemy naprawdę mocno. Pod koniec wyścigu, wszystko staje się trudne. Wtedy przychodzą mi do głowy twarze twarze rodziny, osoby, które kocham, tych, którzy zainwestowali tyle w rozwój mojej sportowej kariery. Próbuję wtedy biec jak koń, i nie umrzeć”

Patrząc w przyszłość, Rupp będzie starał się uzyskać kwalifikacje olimpijskie także na 5 lub 10 tys m. Do 11 lipca będzie miał czas na podjęcie decyzji na jakich dystansach chce startować.

„Pierwszym zadaniem było oczywiście zakwalifikować się do maratonu,” powiedział Rupp . ” Myślę, że 10000 m wciąż może być moją lepszą konkurencją, zobaczymy. To jest rodzaj ciekawego eksperymentu.”

Wśród tych, które nie ukończyli biegu byli Dathan Ritzenhein, Diego Estrada i Sam Chelanga.

Bieg kobiet

Przez pierwsze 32 kilometry bieg wyglądał jak trening dwóch dobrych koleżanek w Bowerman Track Club w Portland. Flanagan i Crag biegły razem, krok w krok, daleko z przodu. Minutowa przewaga nad goniącą grupką była bardzo przekonująca. Ich współpraca przypominała kwalifikacje olimpijskie z 1972 roku kiedy to dwaj koledzy Kenny Moore i Frank Shorter wbiegli na metę ramie dzieląc się zwycięstwem.

Jednak na 10 km do mety. Flanagan zaczęła cierpieć. Cragg z obawą przyglądała się koleżance, którą spotkała maratońska ściana. Wcześniej, to Flanagan wspierała cierpiącą Cragg, mówiąc do niej, że muszą obydwie wywalczyć kwalifikację na Igrzyska. Teraz była kolej na pomoc ze strony Cragg. Biegnąc obok Flanagan, Crag wykrzykiwała różne słowa mające wspierać Flanagan. Cragg nadal odmawiała ruszenia do przodu, mimo że tempo spadło do 3:48.

Cragg zostawiła w końcu Flanagan kiedy zobaczyła zbliżające się Kare Goucher i Desiree linden.

Biegnący poboczem mąż wykrzykiwał jak zmniejsza się ich przewaga co wpłynęło na jej decyzję zostawienia koleżanki.

„To była trudna decyzja” – powiedziała Cragg. „Tak się o nią bałam zostawiając ją, ona naprawdę nie wyglądała dobrze”

Amy Cragg przyspieszyła i minęła metę jako pierwsza, w czasie 2:28:20. Pomimo stracenia drugiego miejsca na rzecz Linden, Flanagan zakwalifikowała się na swoje czwarte igrzyska. W wywiadzie telewizyjnym opisała Cragg jako swoją zbawczynię.

„Ona jest uosobieniem tego czym jest przyjaciel – powiedziała Flanagan niewyraźnie, z torebką lodu na szyi.  „Dobry Jezu, jestem tak wdzięczna za to”.

Flanagan wymagała medycznej pomocy i nie mogła brać udziału w konferencji po biegu. Przekazała jednak oświadczenie:

„To był prawdopodobnie najcięższy maraton jaki biegłam, zwłaszcza w odniesieniu do ostatnich 10 kilometrów. Ciężko walczyłam o miejsce w drużynie. To była niestety wina wysokiej temperatury ale widzę, że muszę mocno popracować nad nawadnianiem i lepiej przygotować się na takie warunku, które przecież będą panowały w Rio”

Druga na mecie Linden powiedziała: „Jestem zachwycona, że mogę założyć uniform reprezentacji Stanów Zjednoczonych”.

Wystartowało 166 kobiet i 198 mężczyzn, bieg ukończyło odpowiednio 105 i 149 zawodników.