Piotr Łobodziński: Nie, nie ma. W takich krótkich biegach mógłbym brać udział codziennie bowiem w Bratysławie wyścig był krótki, poniżej 2 minut – taki sprint. Lepiej czuje się jednak, gdy wyścig trwa 5-6 minut.

To dość trudne, ale treningowo przypomina to 5-10 kilometrów na ulicy, a jeśli chodzi o sam wysiłek to porównałbym to do wioślarstwa – boli od samego początku. Takie 400 metrów na ostatnich 100 metrach – boli od startu do mety po prostu cały czas. Na końcu ma się nogi jak z waty. To wysiłek o dużej intensywność, o dużym zakwaszeniu, ale szczerze mówiąc nigdy tego nie mierzyłem. Wartości kwasu mlekowego są jednak bardzo wysokie.

Ja po prostu biegam raz, czasem dwa razy w tygodniu po schodach i to traktuje jako element siły biegowej – zamiast podbiegów czy skipów. Nie robię tego codziennie, bo mięśnie by tego nie wytrzymały. Poza tym mój trening nie różni się od biegacza startującego na 5 kilometrów.

Tak, ale moja siłownia różni się od tego standardowego pakowania. Ćwiczę praktycznie bez przerwy na wszyskie partie mięśni. Nie przerzucam dużych ciężarów. Robię od 10 do 20 powtórzeń i zmieniam ćwiczenie, i tak w kółko. Gdy zrobię kilka takich obwodów – kończę trening. Mam tak, że po prostu zawsze lubię się zmęczyć.

Trudno powiedzieć, ale na pewno byłem jedym z głównych faworytów. Kiedy na wiosnę pobiegłem na 10 kilometrów poniżej 31 minut, to wiedziałem, że będę bardzo mocny. Startuję praktycznie co weekend i zdarzało się, że miałem większą przewagę nad rywalami niż teraz podczas mistrzostw. Także byłem nawet w lepszej dyspozycji niż obecnie. Nie wiem czy rywale wówczas słabsi, czy ja taki mocny (śmiech).

Zdecydowanie wolę czasówki. Wówczas człowiek napędza się wyłącznie sam, ale jest to bardziej sprawiedliwe, bo w przypadku kiedy są wąskie klatki schodowe praktycznie nie ma szans na wyprzedzanie. Grupka się zbija i kolejność często pozostaje taka sama do mety nawet jeśli startuje sama czołówka 10-12 biegaczy.

W Nowym Jorku akurat nie startowałem, choć faktycznie jest to najsłynniejszy bieg tego typu na świecie. Jednak nie ma żadnych nagród, a nie znalazł się żaden sponsor, który zapłaciłby mi za koszty związane ze startem i podróżą. Ale dłuższe bieganie nie jest mi obce np. w Tajpei zająłem drugie miejsce. Bieg nieróżni się zbytnio od tych, które preferuje, trzeba zacząć nieco wolniej i nie ma aż tak dużego znaczenia wykorzystywanie poręczy i odpychanie się od ścian, tutaj liczy się bardziej wydolność ogranizmu dlatego na takich zawodach pojawiają się biegacze górscy, z powodzeniem startują także maratończycy. W takim wyścigu liczy się głównie utrzymanie stałego tempa, trudno jest łapać jakieś międzyczasy, robi sięto bardziej na wyczucie.

Powiedziałbym, że jest zdecydowanie mniej kontuzjogenne z prostego względu – nie działa tak grawitacja, poruszamy się cały czas do góry. Kiedy biegniemy po płaskim, stopa dostaje przyspieszenia, opada w dół, nie mówiąc już o zbieganiu z góry – to jest oczywiście najgorsze dla stawów, działają ogromne siły.

Najbardziej przydaje się sprawność ogólna, zwinność i spryt. Trzeba umieć wykorzystywać poręcze, ściany. Ja lubię wszystkie biegi przetrwania, im więcej trudności tym dla mnie lepiej – lubię te wszystkie udziwnienia. Wydolność również się przydaje, ale nie w takim stopniu. Np. Henryk Szost jest najlepszym długodystanowcem w kraju, ale jakość nie widzę go w roli biegającego po schodach.

Do tego sportu nic nie dokładam. Organizatorzy, sponsorzy opłacają mi wszelkie koszty związane ze startem, przelotem, noclegiem. Startuję bardzo często, tylko w takich biegach, w których są jakieś nagrody – w takich czasach żyjemy. Jeśli jest rubryka – „Nagrody”, wówczas biegnę, żeby dorobić. Przez to nie szykuje formy pod dany start, tak jak zawodnicy na bieżni. Tu nie można sobie na to pozwolić. Cały czas utrzymuje dość wysoką dyspozycję i staram się startować bardzo często. Niedługo zrobię sobie przerwę i zacznę startować pod koniec sierpnia.

Byłem już w Doha na zaproszenie szejka. Nagród nie było, ale zapewnili wszystko 30 najlepszym zawodnikom. W przyszłym roku nagrody już będą, bo i będą pierwsze mistrzostwa świata w historii. Zostaną rozegrane w podobnej formule, co mistrzostwa Europy w poprzednim sezonie. Najpierw eliminacje w formie czasówki, później półfinały i finały w seriach ze startu wspólnego, aby na dach wybiegł zwycięzca. Trochę mi ta formuła nie odpowiada, ale wiem, że ze względów medialnych będzie to lepiej wyglądać. Na pewno nie odpuszczę!