Foto: Weldon Johnson, www.letsrun.com

W Iten, w Kenii szkoła średnia St. Patrick, to miejsce, gdzie uczyło się wielu biegowych mistrzów. Każdy wychowanek, który ustanawia rekord świata lub wygrywa na olimpiadzie albo mistrzostwach świata, ma tutaj posadzone na jego cześć drzewo. Najstarsze z nich posiada Mike Boit, medalista Olimpijski z 1972, natomiast najmłodsze Isaac Songok – mistrz świata Juniorów Młodszych z roku 2003. Drzewa Songoka i rekordzisty świata na 800m Wilsona Kipketera są mniejsze od pozostałych. Biegacze już nie wybierają swoich drzew, bo dozorca obiektów sportowych wymaga, aby w przyszłości sadzić tylko krzewy, ponieważ las się już uformował.

Drzewko Wilsona Kipketera, foto: Weldon Johnson, www.letsrun.com

Brat Colm O’Connell, 55-letni członek Patrician Brothers, katolickiego zakonu w Irlandii, przybył do St. Patrick w 1976 roku, aby zająć się przez dwa lata nauką geografii w tutejszej szkole. Jednak w roku, w którym przyjechał do miasteczka uniwersyteckiego, stał się szkolnym trenerem lekkoatletycznym, pomimo, że nie miał wcześniej styczności z treningiem biegowym.

St. Patrick nie jest zwykłą szkołą średnią. Odkąd O’Connell zaczął swój trening, lista wychowanków zmieniła się w fantastyczną grupę biegaczy – Kipketer jest dopiero piątym zawodnikiem na szkolnych listach wszechczasów w biegu na 800metrów. Podczas pierwszych lat w St. Patrick uczniowie O’Connella zwykle wygrywali rywalizację z innymi miejscowymi szkołami z internatem, gdzie zatrzymała się konkurencja. Kiedy studenci St. Patricka zdominowali Mistrzostwa Świata Juniorów w 1986 roku , trener zrozumiał, że ma do czynienia z ogromnym „zagłębiem talentów”

Kiedy biegacze z St. Patrick zaczęli pokazywać się na arenie międzynarodowej, kenijski sport był w nieładzie. Olimpijskie bojkoty zarówno w 1976, jak i 1980 rozczarowały pokolenie biegaczy, a Kenijska Federacja Lekkiej Atletyki była skorumpowana i niekompetentna. O’Connell wziął się za wyszukiwanie i szkolenie utalentowanych młodych biegaczy, nie tylko tych, którzy zdążyli uczyć się już w St. Patrick. O’Connell pierwszy wymyślił, że można by stworzyć charakterystyczny kenijski obóz treningowy.

O’Connell założył pierwszy taki obóz w St. Patrick w 1989 roku. Sądząc, że biegaczki potrzebowały więcej pomocy treningowej niż mężczyźni, połączył razem osiem szkół żeńskich na trzy tygodnie w celu intensywniejszego treningu. Jak każdy dobry trener, O’Connell jest także psychologiem. W swoim pierwszym obozie treningowym trener najwięcej dbał o nastawienie psychiczne kobiet, przekonując je, że muszą poświęcić swoje życie dla lekkoatletyki. Pod koniec obozu dał wszystkim dziewczynom program treningowy i kazał im, by podzieliły się nim z innymi dziewczynami w ich wioskach.

Koncepcja obozów treningowych szybko rozeszła się po całym kraju. Dzisiaj najlepsi kenijscy biegacze żyją pełni wyrzeczeń w takich grupach. Podczas szczytu okresu treningowego, żonaci mężczyźni wracają do swych rodzin tylko na kilka dni w miesiącu. O’Connell prowadzi teraz dwa młodsze obozy w roku. Jeden, w którym bierze udział 31 mężczyzn i 29 kobiet, 10 z nich już reprezentowało Kenię na zawodach międzynarodowych. Każdy uczeń trenuje trzy razy dziennie, natomiast żywi się na sali w St. Patrick. Między posiłkami a treningiem biegacze mają trochę czasu na regenerację i toaletę. Na rozrywkę składa się oglądanie wideo z mitingów i biegów przełajowych, a następuje ona najczęściej przed i po obiedzie. Po godzinie 21 sale sypialne są ciemne i spokojne.

Chociaż O’Connell został dyrektorem szkoły St. Patrick, to pozostał trenerem biegaczy i w dalszym ciągu mieszka w murach szkoły. Czasem płaci także za rodziny biegaczy, które nie są w stanie zapłacić stu dolarów za naukę. Rozdaje też często kieszonkowe, buty, stroje, a nawet słoiki miodu, kiedy biegacze tego potrzebują.

W 2004 roku O’Connell zaczął trenować Augustina Choge, (mistrza Igrzysk Wspólnoty Brytyjskiej z 2006 roku, 5 tys m: 12:56,41) oraz Isaaca Songoka (5 tys m: 12:52.39, Miting Golden League, Rzym, 14 lipca 2006), którzy zamieszkują obecnie jego mały dom. Siedząc za kierownicą swojej starej Toyoty, trzymając w jednej ręce stoper obserwuje biegaczy podczas treningu.

Pomimo tego, że żyje tu już około 30 lat trener stale trzyma wszystkich Kenijczyków na dystans. Jego życie towarzyskie toczy się wokół innych członków zakonu i przyjezdnych z Zachodu. W społeczeństwie, które kładzie duży nacisk na komunikację, O’Connell jada swoje posiłki w domu, gdzie przygotowywane są przez kenijskiego służącego, który podaje jedzenie od kuchni i wtedy znika. Dla młodego biegacza sytuacja, w której musi czekać godzinę pod domem na brata, aby tylko dowiedzieć się, że ma przyjść jutro, jest niecodzienna. „Życie w odosobnieniu jest ważne” mówił podczas mojej wcześniejszej wizyty. „Inaczej możesz bardzo łatwo zostać wessany przez kenijską kulturę i zgubić kontrolę nad własnym życiem.”