Badacze z centrum, którzy skupili się na problemie starali się określić relację pomiędzy aktywnością fizyczną, wskaźnikiem masy ciała (BMI) i objawami depresji wśród nastolatków. Naukowcy przyjęli, że zaburzenia depresyjne to zaburzenia psychiczne z grupy zaburzeń afektywnych, charakteryzujące się obniżeniem nastroju, obniżeniem napędu psychoruchowego, zaburzeniem rytmów okołodobowych i lękiem.

W eksperymencie wzięło udział 531 dziewcząt i 455 chłopców w wieku gimnazjalnym. Na czym ono polegało? W szkołach, do których chodzili, funkcjonowały Centra Badań Epidemologicznych (CES). Tam mierzono poziom depresji u nastolatków (DC) za pomocą FITNESSGRAM’u – elektronicznego miernika sprawności i aktywności fizycznej. Badani byli poddawani testom biegowym na zajęciach wychowania fizycznego. Na początku badania podzielono wszystkich na dwie grupy. W pierwszej znajdowały się osoby, u których nie wykryto depresji. W drugiej grupie u 295 badanych (30 proc.) wykryto podwyższony poziom depresji.

Do sprawdzenia wyników badań użyto metody tak zwanej regresji logistycznej. To jedna z metod regresji używanych w statystyce w przypadku, gdy zmienna objaśniana jest na skali dychotomicznej (przyjmuje tylko dwie wartości). Zwykle wartości zmiennej objaśnianej wskazują na wystąpienie, lub brak wystąpienia pewnego zdarzenia, które chcemy prognozować. Regresja logistyczna pozwala wówczas na obliczanie prawdopodobieństwa tego zdarzenia (tzw. prawdopodobieństwo sukcesu.

Wyniki badań pokazały, że to nie poziom BMI, płeć, wiek czy pochodzenie enticzne mają wpływ na poziom depresji. Okazało się, że to… częstotliwość ćwiczeń fizycznych jest decydującym czynnikiem. Iloraz szans popadnięcia w nią wśród biernych nastolatków wynosił aż 1,71. Jaki płynie z tego wniosek? Aktywność fizyczna, w każdym wieku, jest istotna i równie ważna dla rozwoju fizycznego co zdrowia psychicznego.