ORLEN Warsaw Marathon – wrażenia po imprezie

Przebieg biegu męskiej czołówki:

Bieg nie odbywał się w sposób jakoś szczególnie pasjonujący czy dramatyczny. Najważniejsze dla nas wszystkich było to, że na 27 kilometrze Henryk Szost najpierw zaczął biec nieco z tyłu grupy a potem nagle usiadł na krawężniku, w pierwszym odruchu chciał jeszcze biec ale szybko uznał, że to bez sensu. Ból łydki wyeliminował go z biegu i sprawił, że stał się on dla nas na pewno mniej ważny, mniej atrakcyjny. Pod nieobecność Henryka dosyć łatwo wygrał Sisay Lemma Kasaye (który na ostatnich kilometrach nawet do naszego samochodu fotografów machał i uśmiechał się). Z punktu widzenia rywalizacji zawodników ważnym elementem były także Mistrzostwa Polski. Ale od samego początku było raczej jasne, że dwa miejsca za Henrykiem zarezerwowane są dla Arka Gardzielewskiego i Błażeja Brzezińskiego, którzy biegli w drugiej grupie. Najpierw długo prowadził Błażej ale jednak Arek okazał się tym razem lepszy i to on zdobył tytuł Mistrza Polski w Maratonie AD 2013. Drugie miejsce Błażej Brzezińki, trzecie Radosław Dudycz.

*** więcej o przebiegu rywalizacji napisaliśmy TUTAJ>>>

Po maratonie wrażenia ogólne

Od samego początku wszyscy byli pełni podziwu dla organizacji miasteczka maratońskiego, biura zawodów. Trzeba przyznać, że był to bardzo dobry europejski poziom, z którym do tej pory żadna impreza biegowa w Polsce nie może się równać, podkreślali to właściwie wszyscy z kim rozmawialiśmy. Ta organizacja dotyczyła także spraw niewidocznych dla zawodnika-uczestnika, takich jak logistyka wokół miasteczka, drogi transportu. Było to perfekcyjne, a nawet zbyt perfekcyjne, o czym dalej. To przypominało np. Maraton w Londynie, gdzie były twarde zasady kto i gdzie może przebywać w zależności od tego jaki ma kolor identyfikatora. Z tego co słyszeliśmy po biegu dostępne były prysznice z ciepłą wodą, na terenie miasteczka leżaki dla strudzonych biegaczy. Tak więc od tej strony nie mamy zastrzeżeń.

Natomiast to co nas głównie interesuje to jednak ten aspekt sportowy, organizacja samych zawodów, trasy i z tym nie było już tak świetnie.

Zacznijmy od tego, że dzień wcześniej odbywał się bieg BiegamBoLubię Pomagam, trochę na wzór berlińskiego „breakfast run” z tym że tutaj bieg miał cel charytatywny. Niezbyt dobre wrażenie powodował rozdział VIPów od reszty.: „W Berlinie na „Breakfast run” nie ma znaczenia że to jest na przykład Burmistrz Berlina, staje razem ze wszystkimi” – komentował  Paweł Zach, wielokrotny uczestnik Maratonu w Berlinie.
Jednak było to tylko preludium do dnia następnego.

Widać było rozmach organizacyjny, wielka brama startowa dla dwóch biegów, 42 i 10 km, flota mercedesów mających obsłużyć bieg. Do momentu startu wszystko wydawało się zapięte na ostatni guzik. Jednak po starcie można było odnieść wrażenie, że rozpoczęła się impreza organizowana przez zupełnie inną firmę. Zniknęła dokładność i dbałość o szczegóły znana z miasteczka. Zaczęło się od tego, że nie było oznaczeń kilometrów. Jadąc z elitą mężczyzn zupełnie nie wiedzieliśmy jakim biegną tempem, nikt nie spodziewał się, że nie będzie widać żadnych oznaczeń. Pierwsze oznaczenie jakie zobaczyliśmy było to 5 km. Wg naszych zegarków zawodnicy pokonali je w dobrym czasie 14:58. Potem zaczęły pojawiać się oznaczenia kilometrów jednak ich rozstawienie często wydawało się zupełnie przypadkowe. Kiedy zawodnicy minęli szósty kilometr zegarki wskazywały 17:33 co by oznaczało, że przebiegli go tempie 2:34 min/km, co jak wiadomo było nierealne. Dalej takich sytuacji było jeszcze więcej. Oznaczenie 20 km zawodnicy minęli w czasie około 1h00 tymczasem 21 km w 1h30, czyli 1 km w 1 min 30 sek.

Ale wydaje się, że najsłabszą stroną była sama trasa, jej poprowadzenie i zabezpieczenie. Widać, że jakieś służby odpowiadające za zabezpieczenie, oznaczenie  trasy nie panowały nad tym co się dzieje, prawdopodobnie nikt im nie wytłumaczył jak się mają zachowywać, jaka jest ich rola, byli chyba nie przeszkoleni i zupełnie bierni.

Przykład słabego zabezpieczenia to scenka z 12:38 minuty filmu, kiedy prowadzący zawodnik i goniąca go grupka zbliża się do przystanku tramwajowego i nagle wybiega młody mężczyzna a następnie dwie Panie z pieskami. W tak newralgicznych punktach jak przystanki czy skrzyżowania bezdyskusyjnie powinny być osoby, które kierują ruchem. I te osoby były ale nie reagowały. Na trasie maratonu w Londynie takie zdarzenie nie może mieć miejsca bo cała trasa obstawiona jest barierkami (tutaj czasami barierki tez stały ale nie wiadomo po co). Jeżdżę z czołówkami biegów od lat i te sytuacje, które tutaj widziałem należały do najbardziej niezwykłych.

Kolejna sprawa to brak zapewnienia zabezpieczenia transportu dla ewentualnych kontuzjowanych zawodników elity lub pacemakerów. Na 27 kilometrze kiedy upadł Henryk Szost okazało się, że nie ma nikogo kto mógłby go zabrać. Nasz samochód mediowy jechał tyłem przez jakieś 200m żeby móc wziąć Henryka z drogi a także dwóch innych pacemakerów.

Perfekcyjnie zorganizowane miasteczko miało jednak swoje minusy. Mogłeś być tylko w tym miejscu, gdzie dawał Ci dostęp Twój identyfikator. Jakie to miało konsekwencje? Że nie można było dostać się z biura prasowego w strefę mety. Bo dostępu do strefy mety broniła najpierw strefa VIP a dalej „strefa produkcji”. Było to tak dziwne i przyznam się boleśnie utrudniające pracę, że aż śmieszne. Być może był jednak przewidziany jakiś sposób poruszania się pomiędzy strefą mety a biurem prasowym a my po prostu go nie odkryliśmy, jeśli tak było to proszę o wyjaśnienie.

Reasumując.

Generalnie zawodnicy są w większości zadowoleni, lub nawet bardzo zadowoleni. Widać, że ORLEN potrafi zrobić wielką imprezę. Co jest naprawdę niesamowite to to, że gdyby zastanowić się dokładnie to wszystkie plusy ORLEN Warsaw Marathon były jednocześnie minusami Maratonu Warszawskiego. Wszystkie minusy ORLEN Warsaw Marathon plusami Maratonu Warszawskiego.

***

Wielu zawodników udzieliło już odpowiedzi w naszej ankiecie, poniżej umieszczamy zrzut z 200 ankiet, odpowiedzi na pytania co było największym atutem i wtopą biegu:

ATUTY:

WTOPA: