Maraton to najdłuższy biegowy dystans rozgrywany na mistrzostwach świata, będący chyba jedyną konkurencją mistrzostw, w której rzadko obserwujemy walkę o medale faktycznie najlepszych zawodników na tym dystansie. Taki stan rzeczy „zawdzięczamy” oczywiście premiom za zwycięstwa w maratonach komercyjnych, które zdecydowanie przewyższają gratyfikacje związane z wygraną na imprezie mistrzowskiej. Niemniej dzięki temu na trasie zawsze toczy się wyrównana walka i bardzo trudno jest wytypować późniejszych medalistów.

Od roku 2006 maraton mistrzostw świata, a także maraton na igrzyskach olimpijskich włączone zostały do cyklu World Marathon Majors (www.worldmarathonmajors.com), który ma na celu wyłonienie najlepszego maratończyka i maratonkę w danym sezonie. Pierwszy taki sezon obejmuje maratony w Bostonie, Londynie, Berlinie, Chicago i Nowym Jorku zarówno te z 2006, jak i 2007 roku. Uzupełnieniem bieżącej klasyfikacji jest właśnie maraton w Osace, w którym czołowi zawodnicy otrzymają taką samą ilość punktów jak na wyżej wymienionych maratonach komercyjnych według zasady:

Rywalizacja wśród kobiet

Maraton kobiet w przeciwieństwie do maratonu mężczyzn otwierającego zawody był jedną z konkurencji kończących mistrzostwa świata. Do startu na tym trudnym dystansie zgłosiło się 67 zawodniczek, wśród których największymi faworytkami były Kenijka Catherine Ndereba oraz Chinka Chunxiu Zhou, jedyne zawodniczki w tym gronie mogące pochwalić się rekordami życiowymi poniżej 2 godzin i 20 minut, odpowiednio 2:18:47 i 2:19:51. Poza nimi w prognozach przed mistrzostwami wyróżniano zawodniczki mieszczące się w najlepszej dziesiątce tegorocznych wyników w maratonie (wytłuszczona czcionka):

Przyglądając się innej klasyfikacji (kryterium rekordów życiowych) można było doszukać się kolejnych faworytek:

Biorąc pod uwagę już wszystkie zawodniczki można zapoznać się z kilkoma przed maratońskimi ciekawostkami:

Na koniec, jako ciekawostkę zamieszczam także prognozy dotyczące szans poszczególnych państw w zwycięstwie drużynowym. Jak widać, teoretycznie największe szanse na zwycięstwo miały Chinki. W zestawieniu uwzględniłem państwa reprezentowane przez 4 lub więcej maratonek:

Bieg finałowy

Rywalizacja w maratonie kobiet rozpoczęła się 2 września o godzinie 7 rano czasu miejscowego i podobnie jak w przypadku biegu mężczyzn na tym dystansie pogoda, a w szczególności wysoka temperatura nie pomagała zawodniczkom w pokonywaniu kolejnych kilometrów. Mimo to bieg ukończył większy procent zawodniczek, aniżeli w maratonie męskim – 57 na 66 startujących (86% w stosunku do 67%), lepiej też spisały się faworytki plasując się w większości na czołowych pozycjach. Zwyciężczynią okazała się „profesorka” tego dystansu, reprezentantka Kenii Catherine Ndereba, która wynikiem 2:30:37 wyprzedziła – dzięki skutecznemu atakowi na 40 kilometrze – o 8 sekund drugą ze zdecydowanych faworytek Chinkę Chunxiu Zhou. Brązowy medal przypadł reprezentantce gospodarzy Reiko Tosie, która do tryumfatorki straciła 18 sekund. Ndereba to bardzo znana lekkoatletka, która w swoim dorobku miała już zwycięstwo w mistrzostwach świata w Paryżu (2003), a także srebrne medale mistrzostw świata (2005) i igrzysk olimpijskich (2004), jej rekordy życiowe na różnych dystansach można zobaczyć poniżej:

W maratonie zadebiutowała w 1999 roku w Bostonie, będąc szóstą na mecie zawodniczką z czasem 2:28:26. Do tej pory brała udział w 19 maratonach, wśród których 9 zwyciężyła, a w aż 17 stawała na podium:

W Osace odniosła swoje drugie zwycięstwo wspaniale kontrolując sytuację na trasie cały czas biegnąc za swoimi rywalkami, wychodząc na prowadzenie dopiero na dwa kilometry przed metą. Poza wygraną indywidualnie także w klasyfikacji drużynowej zwycięstwo przypadło reprezentantkom Kenii, pokonały one Chiny (2 miejsce) i Japonię (3 miejsce). Ogólnie sklasyfikowano 7 drużyn. Indywidualne wyniki maratonu kobiet:

Rywalizacja wśród mężczyzn

W tym roku maraton mężczyzn był dodatkowo konkurencją rozpoczynającą Mistrzostwa Świata i to właśnie w niej poznaliśmy pierwszych medalistów tej imprezy. Zanim jednak dowiedzieliśmy się kto stanął na podium mieliśmy możliwość przeczytania kilku zestawień i dywagacji na temat tego, kto może zostać ewentualnym mistrzem świata. Na podstawie samych list startowych mogliśmy zauważyć, że do biegu zostało zgłoszonych 87 maratończyków, wśród których 26 mogło pochwalić się rekordem życiowym poniżej 2:10.0, a czterech poniżej 2:06.0 (William Kiplagat, Hendrick Ramaala, Julio Rey i Tesfaye Tola). Śledząc natomiast ranking uwzględniający wyniki z maratonów od stycznia do sierpnia 2007, widzieliśmy, że najlepszy rezultat ze zgłoszonych zawodników miał lider tychże list, reprezentant Kataru Mubarak Hassan Shami, zwycięzca z Paryża w czasie 2:07:19. To tylko dwa kryteria i pięciu wyróżnionych zawodników, poza nimi o poziomie i kolejnych faworytach można było dowiedzieć się na postawie innych klasyfikacji, które znajdziecie poniżej.

Klasyfikacja według rekordów życiowych:

Kilka ciekawostek:

Złoci medaliści z poprzednich dziesięciu Mistrzostw Świata:

Wśród zawodników, którzy mają już na swoim koncie medal z maratonu Mistrzostw Świata na liście startowej znajdowali się Julio Rey (srebro w 2003) i Tsuyoshi Ogata (brąz w 2005).

Jeżeli chodzi o szanse na zwycięstwo drużynowe, to teoretycznie największe szanse na to miała Etiopia, gdyż średnia rekordów życiowych wszystkich zawodników z tego kraju była najniższa (uwzględniałem tylko te kraje, które reprezentowane były przez 5 zawodników, wyjątkiem jest Hiszpania, która wystawiła 4 biegaczy).

Najwięcej medali w maratonie w historii tej imprezy (nie wliczając jeszcze rozstrzygnięć z Osaki) zdobyła Hiszpania – 5 krążków (3 złote i dwa srebrne), o jeden medal mniej na swoim koncie mają Włosi (1 srebrny i trzy brązowe). Poniżej klasyfikacja medalowa:

Kraj	złote	srebrne	brązowe	suma
Hiszpania	3	2	0	5
Maroko	2	0	0	2
Etiopia	1	1	0	2
Kenia	1	1	0	2
Japonia	1	0	2	3
Australia	1	0	1	2
USA	1	0	1	2
Dżibuti	0	2	0	2
Włochy	0	1	3	4
Meksyk	0	1	0	1
Namibia	0	1	0	1
Tanzania	0	1	0	1
Brazylia	0	0	1	1
NRD	0	0	1	1
Holandia	0	0	1	1

Nikt w historii nie zdobył jeszcze trzech medali na tym najdłuższym dystansie mistrzostw. Dotychczas dwa krążki na swoim koncie posiadają:

Rekordem mistrzostw jest rezultat Marokańczyka Jaouada Ghariba 2:08:31 z Paryża (2003).

Bieg finałowy

Nie zabrakło niespodzianek i rozczarowań podczas konkurencji otwierającej Mistrzostwa Świata – maratonu mężczyzn. Można zaryzykować stwierdzenie, że tą, która rozdawała przysłowiowe karty w biegu była przede wszystkim pogoda i to jej, a nie rywali najbardziej obawiali się maratończycy. Świadczyć o tym może chociażby wysoka temperatura tego dnia; na starcie o godzinie 6 rano wynosiła ona już 28 stopni Celsjusza, natomiast w momencie gdy zawodnicy kończyli bieg osiągnęła 33 stopni. Niesprzyjająca była także wilgotność wynosząca na początku biegu 88%, natomiast na jego końcówce 67%. Jak się okazało najlepiej w tych warunkach spisał się Kenijczyk Luke Kibet. Zawodnik, który nie był w zasadzie brany pod uwagę we wszelkiego rodzaju prognozach przed mistrzostwami (jego rekord życiowy był dopiero 19 wśród startujących), jednak mający doświadczenie w startach w tego typu warunkach, gdyż brał udział i wygrywał w tym roku przy wysokiej temperaturze we Wiedniu i w 2006 roku w Tajpej (Tajwan), mającym podobne do Osaki warunki klimatyczne. Jego rekordy życiowe przedstawiają się następująco:

Na dystansie maratońskim zadebiutował w roku 2004 w holenderskim Enschede, gdzie był drugi z wynikiem 2:11:13. Poniżej prezentuję wszystkie jego dotychczasowe rezultaty uzyskane w tej konkurencji:

5km	10km	15km	20km	półmaraton	25km	30km	35km	maraton
16:36	32:50	48:39	1:04:59	1:08:29	1:21:11	1:36:56	1:52:35	2:15:59

Pierwsza
ucieczka i decydujący dla końcowych rozstrzygnięć atak miał miejsce dopiero
przed 35 kilometrem,
wtedy to tempo podkręcił Kibet i jak się później okazało była to słuszna
decyzja z jego strony. Drugi na mecie, zdobywając tym samym srebrny medal
mistrzostw, był reprezentant Kataru Mubarak Hassan Shami (2:17:18), jedyny
faworyt, który w zasadzie nie zawiódł i był w czołówce. Trzeci przybiegł Viktor
Röthlin ze Szwajcarii – 2:17:25, pierwszy z Europejczyków. Spośród 85 biegaczy,
którzy ostatecznie stanęli na linii startu bieg ukończyło 57 zawodników.
Szesnastu poprawiło swój najlepszy tegoroczny rezultat, a tylko 9 złamało
granicę 2 godzin i 20 minut. W klasyfikacji drużynowej (liczyły się trzy
najlepsze wyniki uzyskane przez zawodników danej reprezentacji) zwycięstwo
odnieśli gospodarze, wyprzedzając drugich Koreańczyków o 17 minut i 45 sekund i
trzecich Kenijczyków o 18:10, sklasyfikowano 9 zespołów.

Wyniki maratonu mężczyzn: