Konferencja prasowa przed Lavaredo Ultra Trail 2015 i wywiad z Fernandą Maciel

Super, dzięki.

Od kilku dni trenujesz na trasie Lavaredo Ultra Trail. Jak wygląda szlak w tym roku?

Jestem po raz trzeci, bo uwielbiam to miejsce – wyścig i Dolomity. Przyjechałam w piątek i tego dnia oraz w sobotę trenowałam na trasie wyścigu w jej końcowym fragmencie. Znam wszystkie te szlaki, ale dobrze jest przebiec końcowe odcinki. Uwielbiam dolinę Travenanzes, jest bardzo długa i dzika. Dobrze było tam pobiegać, sprawdzić, ile czasu zajmie mi ten fragment. To prawdziwa przyjemność, błogosławieństwo, móc biegać w takim miejscu.

Jesteś jedną z faworytek, ale konkurencja jest bardzo mocna, z Francuzkami Nathalie Mauclair oraz Caroline Chaverot, medalistkami niedawnych Mistrzostw Świata IAU w Annecy. Jest też Francesca Canepa, Włoszka, która już tu wygrywała i która na szlakach wokół Cortiny czuje się jak w domu. Jak widzisz swoje szanse w tej stawce?

Żaden problem. Często stajemy na starcie wyścigów w takim składzie, wszystkie te dziewczyny to moje koleżanki. Ciężko trenują i są w świetnej formie. Jeśli zbyt mocno skupisz się na rywalach i zaczniesz się tym przejmować, możesz stracić koncentrację. Dlatego dla mnie istnieją tylko góry i ja – chcę po prostu dobrze pobiec i zmusić się do wysiłku na miarę własnych możliwości. Wszystkie dziewczyny są silne, podczas biegu okaże się, kto przygotował się najlepiej.

Czy zawodniczki czołówki rozmawiają ze sobą w trakcie biegu? Czy ty wolisz zamknąć się we własnym świecie, czy wolisz gadać z koleżankami podczas wyścigu?

Jeżeli chodzi o trening, chciałabym więcej czasu spędzać z dziewczynami, ale każda ma swoje życie i plany. Na treningach biegałam trochę z Yeray’em (Yeray Duran – przyp. red.), hiszpańskim biegaczem, oraz Timmy’m Olsonem – obaj są moimi kolegami z teamu The North Face. Mogliśmy podzielić się przemyśleniami na temat gór i tym, co czujemy, kiedy biegamy w takim otoczeniu.

Przed zawodami jednak wolę się wyciszyć, pomedytować, skupić na poszczególnych odcinkach trasy, wtedy bieg dobrze mi się układa.

Podczas wyścigu biegnę swoim tempem. Niektóre z moich koleżanek wolą biec w towarzystwie – Nuria Picas uwielbia biegać tuż za mną, trzymać się za moimi plecami, a potem w pewnym momencie mnie wyprzedzić – nie cierpię, jak to robi (oczywiście Fernanda mówi to z uśmiechem na twarzy, w tonie żartu – przyp. red.) Siedzi mi na karku, a potem mnie wyprzedza, a ja myślę sobie: „do licha!” (wersja ugrzeczniona – przyp. red.) Ja biegam własnym tempem. Może to działa, może nie, ale taki mam styl.

W ubiegłym roku odnotowałaś kilka świetnych występów w imprezach cyklu Ultra Trail World Tour – byłaś druga w Ultra Trail Mt Fuji, trzecia w Transgrancanarii i w TNF 100k Australia, a także czwarta na UTMB. Jakie masz plany na ten sezon?

Teraz biegnę Lavaredo, potem mam w planach UTMB i Diagonale des Fous, ale to jeszcze zależy od tego, jak tu pobiegnę. W ubiegłym roku zajęłam drugie miejsce w cyklu, w tym roku muszę walczyć jeszcze mocniej, bo konkurencja jest silniejsza, a ja chciałabym zwyciężyć. Wszystko jednak przyjdzie w swoim czasie, teraz skupiam się na Lavaredo. 

Na początku roku podjęłaś próbę ustanowienia rekordu wejścia na Aconcaguę. Opowiedz nam trochę o tym przedsięwzięciu.

To było niesamowite przeżycie, po raz pierwszy w życiu byłam na wysokości 7 tys. metrów n.p.m. Bardzo mi się podobało, na każdym treningu wspinałam się na 5 tys. metrów. Bardzo się starałam na każdym treningu, ale, mimo że mięśnie były dobrze przygotowane, z powodu bardzo dużej wysokości organizm z każdym dniem był coraz słabszy. W drugim i trzecim tygodniu wyprawy czułam się świetnie, mogłam biegać na wysokości 6 tys. metrów, ale w dniu próby bicia rekordu czułam się bardzo źle. Miałam gorączkę, stan zapalny, a tam nie ma lekarza, który może ci pomóc. Na dodatek odwodniłam się, mimo że każdego dnia wypijałam 7 litrów wody. Także takie wyzwanie jest bardzo skomplikowane i trzeba bardzo uważać na siebie i dbać o własny organizm. Planuję wrócić tam w przyszłym roku i powtórzyć próbę, ale tym razem spędzić mniej czasu na dużej wysokości – to był mój błąd. Podczas próby, gdy wspięłam się na 6 tys. metrów, nie mogłam nawet chodzić. 

Poza tym, że jesteś biegaczką, jesteś również ekspertem z dziedziny żywienia w sporcie. Jak dostarczasz sobie paliwa podczas zawodów? Co jesz, co pijesz?

Podczas wyścigu dwie rzeczy są bardzo istotne: węglowodany, ponieważ one dają ci energię, by dalej biec, a także woda i minerały. Ludzie piją wodę, ale tracą sole potasu i magnezu i bardzo ważne jest, by je uzupełniać. Jeżeli co 40 minut przyjmujesz węglowodany, nie zabraknie ci energii. Jeżeli do tego będziesz pić i przyjmować minerały, ukończysz bieg w dobrym zdrowiu. 

Wolisz jedzenie dla sportowców – żele, batony, czy zwykłe, „prawdziwe” jedzenie?

To zależy do długości biegu. W półmaratonie, maratonie można biec na samych żelach. W wyścigach ultra jednakże – a wyścigi z cyklu Ultra Trail World Tour trwają dłużej niż 15 godzin – trzeba również przyjmować pożywienie w formie stałej. Żele nie wystarczą, to za dużo płynów w żołądku. Ja jem ziemniaki, biały ryż, batony z naturalnych składników, ale każdy musi znaleźć odpowiednie pożywienie dla swojego żołądka. 

Jak przygotowujesz się do zawodów? Masz wielkie doświadczenie z rajdów przygodowych i innych imprez multidyscyplinarnych. Czy uwzględniasz inne dyscypliny, poza bieganiem, w swoim treningu? 

Dużo jeżdżę na rowerze szosowym, bo w Pirenejach (gdzie Francesca mieszka – przyp. red.) są doskonałe warunki ku temu. W ten sposób mogę wyćwiczyć mocne mięśnie czworogłowe ud i uzyskać pewną odmianę w treningu. Co za dużo biegania, to niezdrowo (śmieje się – przyp. red.) Bardzo lubię się wspinać, ale ostatnio byłam zajęta i nie wspinałam się zbyt wiele – to również dokonały trening mentalny. Uwielbiam też jeździć na nartach – jestem Brazylijką, więc jeżdżę naprawdę słabo, ale każdej zimy staram się poprawić swoje umiejętności.  

Bardzo dobrze znasz Lavaredo – wygrywałaś tu w 2011 roku na skróconej trasie, rok później byłaś druga. Co jest takiego wyjątkowego w tutejszych szlakach, co dla Ciebie czyni je wyjątkowymi?

To krajobrazy, które tutaj są naprawdę niewiarygodne. Podczas treningów często miałam ochotę się rozpłakać, musiałam się zatrzymywać. Mówiłam do siebie: „O mój Boże, dziękuję, tak bardzo dziękuję.” Czuję ogromną wdzięczność, to wszystko jest dla mnie niesamowite. Kiedy jesteś głęboko w dolinie, utrzymujesz bliski kontakt z przyrodą, to jest naprawdę cudowne. Uwielbiam te tereny, są takie doskonałe, aż nie do uwierzenia.
 

Poza bieganiem zajmujesz się także prezentacjami, wykładami, a Twoje podejście podsumowujesz hasłem: „Myśleć bardziej pozytywnie.” Co to dla Ciebie oznacza? 

Uważam, że czasami za bardzo trenujemy ciało, a zapominamy o ćwiczeniach umysłu, o pasji. To też trzeba trenować. Kiedy przyjrzysz się myślom w swojej głowie, okaże się, że większość z nich jest negatywna. Nie możesz tylko trenować nóg, musisz też trenować głowę, to jest bardzo ważne. Równie istotne są emocje i to, co czujesz w swoim sercu. Kiedy postarasz się wyrzucić te negatywne myśli i uczucia i skierować się w bardziej pozytywną stronę, wszystko będzie się lepiej układać… 

…ale to jest bardzo trudne. Łatwo się to mówi, ale trudniej to zrobić. Kiedy zaczniesz się sobie przyglądać, zobaczysz, że żyjesz w przeszłości i w przyszłości, ale nie w teraźniejszości.  Musisz się starać myśleć pozytywnie – to też jest forma treningu.

Jakiego sprzętu używasz podczas dzisiejszych zawodów?

Biegnę w butach The North Face Ultra Cardiac i skarpetach Compresssport. Zabieram bardzo lekką kurtkę TNF Storm Stow i jakiegoś buffa na głowę.

Dziękuję za wywiad i trzymam kciuki za powodzenie w biegu.

Dzięki!