Kiedy miała trzy lata okazało się, że nie odziedziczyła słuchu absolutnego po tacie, skrzypku z filharmonii. Ale dziś oboje są wirtuozami oklaskiwanymi przez liczną widownię. Z tą różnicą, że bohaterka naszego artykułu została wirtuozem bieżni i występuje na stadionie. Przeczytajcie wywiad z jedną z najzdolniejszych i najpiękniejszych polskich lekkoatletek.

Przed rozmową z Kasią należy zapoznać się z ulotką lub skonsultować z farmaceutą, gdyż dyskurs grozi nadmiernym bólem brzucha… od śmiechu. Brązowa medalistka Halowych Mistrzostw Europy w Göteborgu to niesamowicie pogodna i optymistycznie nastawiona do życia osoba. Uwielbia chipsy i jazdę konną. Kiedy skończy karierę zamierza wykupić konia z rzeźni, kocha zwierzęta i… ale nie będziemy zdradzali wszystkiego. Jeśli macie dziś zły humor, to ten wywiad jest dla Was. Po lekturze już nic nie będzie takie samo, świat nabierze kolorów.

Bonjour mes amies!

Biegła znajomość francuskiego to efekt miłości do Francji?

Nie do końca, raczej miłości do Francuzów (śmiech), po prostu chodziłam do gimnazjum z wykładowym językiem francuskim i uczyłam się np. matematyki po francusku. Niestety od kilku lat nie używam francuskiego i sporo zapomniałam.

Kto pierwszy powiedział do ciebie „Bronka”?

Do końca nie pamiętam, od zawsze byłam Bronką, już w podstawówce wszyscy tak mnie nazywali. Nawet wychowawczyni, jak byłam niegrzeczna krzyczała, „Bronka – uwaga do dzienniczka!”. A że nie należałam do grzecznych dzieci to często było to słychać.

Czy dziennikarz, który „skreślił” Cię już przed finałem w Göteborgu dzwonił do Ciebie?

Nie, nie dzwonił, ale ja temu Panu nie mam nic za złe, po prostu byłam nieznaną zawodniczką i nikt na mnie nie liczył. Niemniej mu dziękuję, bo bardzo mnie zmobilizował.

Pierwsza myśl po minięciu mety na szwedzkim tartanie?

Zaraz za metą zastanawiałam się czy to rzeczywiście jest już koniec biegu, czy nie pomyliły mi się kółka. Nie wiedziałam co robić, czy się cieszyć, czy biec dalej. Byłam w szoku!

Gdzie zaszywa się Kasia Broniatowska kiedy jej smutno i źle?

Jak dopada mnie chandra to najlepszym lekarstwem jest wyjście na miasto ze znajomymi. Trochę potańczę i pośmieje się, od razu mi przechodzi.

Lody na Starowiślnej!!! Bakaliowe są najlepsze… Super jest też kawiarnia na dachu Jubilatu (nad Wisłą, naprzeciw Wawelu), stamtąd widok na Wawel, Wisłę jest najlepszy. Kiedyś w tej kamienicy mieszkała moja babcia, może dlatego tak kocham to miejsce.

Najlepszym (śmiech). A tak poważnie to jego najlepszą cechą jest luźne podejście do życia, swobodna atmosfera na obozach. Trener ma duże poczucie humoru, nie potrafi na nikogo krzyczeć i to mi się podoba. Chociaż czasem się denerwuje, jak na obozach nie możemy wstać rano na 8:00, ale to chyba dlatego, że nudzi mu się na śniadaniu bez nas. Podoba mi się u trenera to, że do każdego ma indywidualne podejście i nieustannie analizuje nasze treningi. U nas nie ma sztywnego schematu, że np. w poniedziałek siłownia, w środę tempo, a w niedzielę rozbieganie, wszystko się zmienia na bieżąco. Przychodzę na trening, trener widzi, że jakoś ciężko biegam, nie mam siły ani humoru, to zamienia ciężki trening na rozbieganko.

Na Twoim profilu na portalu społecznościowym sporo jest zdjęć z koleżankami z bieżni. To efekt tego, że spędzacie mnóstwo czasu razem na zgrupowaniach, czy rzeczywista przyjaźń?

Myślę, że to jednak przyjaźń. W grupie z dziewczynami, „Rentą” Pliś i „Sandzią” Michalak bardzo się lubimy. Spędzamy dużo czasu razem i zawsze coś śmiesznego wymyślimy żeby urozmaicić sobie czas. Myślę, że trener Król dobiera do swojej grupy bardzo barwne osoby żeby nie było nudno (śmiech). A mamy dużo zdjęć, bo bardzo lubimy wycieczki i na każdym obozie musimy coś zwiedzić i oczywiście udokumentować to zdjęciami.

Zawszę chciałam zostać weterynarzem, ale nigdy nie było weterynarii w Krakowie. Dopiero w tym roku utworzono nowy kierunek przy współpracy dwóch uczelni, Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Rolniczego. Udało mi się dostać na pierwszy rok, więc musiałam spróbować. Poza tym podoba mi się studiowanie, a weterynaria trwa 5,5 roku także dzięki temu jeszcze długo będę studentką.

I tu i tu. Muszę dobrze biegać, żeby rozreklamować swój gabinet weterynaryjny 🙂

Koń (śmiech).

Jak wyleczyć człowieka z pesymizmu?

Młotek w rękę i celować 13 mm w prawo od guzowatości potylicznej, zewnętrznej (protuberantia occipitalis externa), jak to nie pomoże, to może elektrowstrząsy…

Może by i kusiło, ale niestety nie pozostawiono mi złudzeń, w wieku 3 lat dowiedziałam się, że jestem głucha jak pień.

Jasne, w biegach ulicznych czasami startuję, to też ma swój urok, jest dużo więcej zawodników i ekstra atmosfera na trasie. A jak zakończę karierę to na pewno będę biegać półmaratony i maraton też przebiegnę.

No nie wiem, myślę, że rzeczywiście lubię być w centrum uwagi. Ale teraz, jak troszkę podrosłam, wolę zwracać na siebie uwagę zwyciężając w biegu niż szokować skarpetkami. A tamte pamiętne skarpetki były w pasy jak barwy klubu, który wtedy reprezentowałam – Cracovi – miłości mojego taty.

Oczywiście, że kocham bieganie, to nie tylko hobby to sposób na ciekawe życie!

Tak, myślę, że to bardzo pomaga, dzięki temu łatwiej nam się zrozumieć nawzajem. Ciągłe wyjazdy na grupowania, emocje związane ze startami, nie wiem, czy osoba, która nie uprawia sportu mogłaby to zrozumieć.

Jak to z czym?! Z karnawałem, z Copacabaną, z zabawą, radością i finałem olimpijskim!