Etiopka Ababel Yeshaneh Brihane podczas Ras al Khaimah Half Marathon wykręciła najlepszy czas w historii półmaratonu. Swoim 64:31 (nieoficjalnie) zostawiła za sobą nie tylko dotychczasowy rekord (64:51 z 2017 roku), ale i najszybszą w dziejach maratonu Brigid Kosgei. Wśród mężczyzn 21 lutego najskuteczniejszy okazał się, po decydującym ruchu na około 3 kilometry do mety, Kenijczyk Kibiwott Kandie (58:58). Nie udał się atak na rekord Europy Szwajcarowi Julienowi Wandersowi.
Półmaraton rozgrywany był na Marjan Island, płaskim jak stół sztucznym półwyspie – kurorcie zlokalizowanym w emiracie Ras al-Chajma. Start zaplanowano na 7 rano lokalnego czasu, by uprzedzić upał. Oprócz mocnej elity 21 lutego na różnych dystansach pobiegło około 5000 amatorów. Trasa, w porównaniu do wielkich imprez ulicznych w Europie czy Ameryce, była nudna. Wiodła w większości szerokopasmową drogą obok hoteli, brzegiem płaskich plaż, czasem jedynie w towarzystwie pilotów i szybko wstającego słońca. Nawet na mecie kibiców było jak na lekarstwo. To jednak nie przeszkodziło w uzyskaniu najlepszych w historii rezultatów. W końcu półmaraton nie ze względu na klimat, ale coroczne czasy czołówki nadał sobie już miano najszybszego na świecie.
Szczególnie żeńska elita Ras al Khaimah Half Marathon 2020 zapowiadała się znakomicie. Mówiono głośno o ataku na rekord świata 64:51, należącym od 2017 roku do Joycline Jepkosgei. Organizatorzy imprezy w Zjednoczonych Emiratach Arabskich awizowali udział aż 11 Afrykanek z życiówkami poniżej 67 minut, m.in. mistrzyni świata Natsanet Gudetę. Żelazną faworytką miała być Kenijka Brigid Kosgei, rekordzistka świata w maratonie, choć warto przy tym nadmienić, że jej 2:14:04 z październikowego Chicago wciąż czeka na ratyfikację. To ona przez większość dystansu trzymała się blisko pacemakera i to głównie dla niej tempo oscylowało od początku w okolicach 3.01-3.02/km.
Przez 6-7 km na czele utrzymywała się 10-osobowa grupa zawodniczek. Dość szybko odpadła z niej Fancy Chemutai, rekordzistka trasy RAK Half Marathon z 2018 roku (64:52). Po pierwszej piątce pokonanej w 15:03 pacemaker poprowadził kolejną w około 15:12, co dało szaleńczy z pozoru międzyczas 30:18. Na tym etapie zawodniczki biegnące niedaleko za elitą mężczyzn wybiegły już z otoczonej hotelami promenady na szeroką drogę w odkrytym, pustynnym terenie.
Wkrótce na przedzie została już tylko dwójka biegaczek prowadzona przez klapiącego głośno butami o asfalt „zająca”: Kosgei oraz Etiopka Ababel Yeshaneh Brihane. Rywalizowały ze sobą już wcześniej – w zeszłym roku w Chicago, gdy Kenijka pobiła rekord świata na 42,2 km, Brihane również poprawiła swoją życiówkę (2:20:51) i była druga. Panie jednak w piątkowy poranek starały się współpracować, łącznie z tym, że nawzajem częstowały się wodą na 13 kilometrze zmagań. Minęły razem 15 km w 45:41, a więc z zapasem 20 sekund nad międzyczasem półmaratońskiego rekordu świata. Jednak, co zaskakujące, zdecydowanie więcej oznak zmęczenia zdradzała Kosgei.
Wreszcie „puściła”, a kenijski pacemaker będąc zakontraktowany na WR nie miał wyjścia i od 17-tego kilometra skupił się na długonogiej Brihane (powyżej jej międzyczasy, faktyczna średnia całości wyniosła nieco ponad 3.03/km). Przewaga nad najlepszą w dziejach maratonką wzrosła wkrótce do około 50 metrów, a przy dobrze dysponowanej Etiopce jasnym stało się, że to ona zgarnie całą pulę. Prowadzący bieg mobilizował ją do walki, oglądając się i pokrzykując co chwila. Liderka nie traciła też czasu na picie na ostatnim punkcie żywieniowym, choć na pewno trochę kosztowało ją nerwowe zerkanie na wewnętrzną stronę nadgarstka, na tarczę zegarka.
Widząc w oddali metę starała się jeszcze przyspieszyć, a jej ręce, jakby nieskoordynowane z resztą ciała, pląsały w powietrzu. Podniosła je jednak wysoko, przy okazji zatrzymując stoper, gdy przecinała taśmę w czasie 64:31. Potem padła na ulicę. Nie było okazji do wielkiego świętowania. Służby wkrótce otoczyły ją szczelnie, następnie jeden z organizatorów zaniósł ją na rękach na zaplecze, gdzie Ababel dość długo dochodziła do siebie. Na podium stanęła już w lepszej kondycji.
Za nią kreskę, również w czasie poniżej starego rekordu świata, przekroczyła Kosgei (1:04:49). Trzecia na metę wpadła, jej dużo bardziej uradowana krajanka, Rosemary Wanjiru.
Rezultat poniżej 67 minut uzyskało w sumie 8 biegaczek. Niezależnie od ustaleń menadżerskich, zwyciężczyni otrzymała oficjalnie około 13000 dolarów za wygraną oraz m.in. niebagatelną premię 100000 dolarów za najlepszy w dziejach wynik (nagrody były takie same w kategorii kobiet i mężczyzn).
Nieoficjalne wyniki czołówka kobiet
U mężczyzn różnorodna stawka złożona była z typowych uliczników, jak np. rekordzisty Europy w półmaratonie Juliena Wandersa i znakomitego etiopskiego maratończyka Mule Wasihuna – ale znaleźli się w niej też znany ze świetnych startów w przełajach Andemlak Belihu czy wreszcie medalista olimpijski na 1500 m z 2012 roku Marokańczyk Abdalaati Iguider.
Nikt z ponad 20-osobowej grupy nie kwapił się jednak, by trzymać tempo pacemakera, który przez 10 kilometrów wisiał jak zarzucony na rekord imprezy spławik, około 100 m przed resztą. Najwięcej inicjatywy wykazywał do tego momentu jedyny Europejczyk w czołówce – Julien Wanders.
Szwajcar jest w posiadaniu dwóch ulicznych rekordów Europy – na 10 km i w półmaratonie. Ten ostatni wynik (59:13) osiągnął właśnie w trakcie ubiegłorocznej imprezy w RAK. Trzeci ER niedawno stracił, gdy w Monako Francuz Jimmy Gressier pobiegł 13:18 na 5 km. Wanders 21 lutego biegł aktywnie, ale sił czy też motywacji starczyło mu do 15 km, które pokonał w 42:15. Ostatnią piątkę zaliczył już w tempie około 3:03/km i na metę dotarł 11-ty z rezultatem 1:00:46, dalekim od oczekiwań.
Co się działo na czele? Z zakładanego 27:50 na 10 km zrobiło się około 28:05, można więc było szykować się na końcowy rezultat w granicach 59:00-59:30.
Grupę ostatecznie rozerwał w 40-tej minucie rywalizacji Alexander Munyao. W momencie, gdy męska czołówka spotkała biegnący po przeciwnej nitce autostrady tłum amatorów – Kenijczyk zyskał nawet 50 m przewagi nad pogonią. Trzecią piątkę wyścigu pokonał w 13:56, jednak potem stracił impet i po trosze głowę. Goniący go Kibiwott Kandie wykorzystał fakt, że rywal trzymał się daleko od wewnętrznej strony długiego łuku i doszusował do rodaka około 18-tego kilometra. Zacisnął zęby i skupił się, by szybko dać mu zmianę. Mimo, że tempo drastycznie nie wzrosło, udało mu się to znakomicie (na zdjęciu powyżej).
Wkrótce Kandie został sam na placu boju i spróbował jeszcze zbliżyć się do rekordu trasy (58:42). Finalnie jako jedyny złamał granicę 59 minut. Munyao przybył na metę optycznie „w lepszym stanie”, ale ze 100-metrową stratą. Trzeci był ósmy maratończyk w historii Mule Wasihun. Pięciu zawodników uporało się z barierą godziny.
Nieoficjalne wyniki czołówka mężczyzn
Pisząc coś o sobie zwykle popada w przesadę. Medalista mistrzostw Polski w biegach długich, specjalizujący się przez lata w biegu na 3000 m z przeszkodami, obecnie próbuje swoich sił w biegach ulicznych i ultra. Absolwent MISH oraz WDiNP UW, dziennikarz piszący, spiker, trener biegaczy i współtwórca Tatra Running.
