Nie przegap: Konferencja "Biegowe 360 stopni" w COS Zakopane
Legendarny trener i naukowiec, człowiek, który zmienił oblicze treningu biegaczy na całym świecie odszedł w wieku 92 lat. W Polsce najbardziej znany był z książki „Bieganie metodą Danielsa”. Według metody Danielsa trenowali i trenują amatorzy jak i czołowi zawodnicy biegów długich.
Jack Daniels, powszechnie uznawany za jednego z najbardziej wpływowych i utytułowanych trenerów biegowych i naukowców zajmujących się sportami wytrzymałościowymi zmarł 12 września w wieku 92 lat. Jego żona poinformowała, że „zmarł szczęśliwy po wczorajszym zwycięstwie Green Bay Packers (futbol amerykański – Przyp. Red.). Badał drużynę Packers, będąc studentem Uniwersytetu Wisconsin, i od tamtej pory ją uwielbia”.
W ciągu ponad sześćdziesięcioletniej kariery Daniels współpracował bezpośrednio z dziesiątkami elitarnych amerykańskich biegaczy długodystansowych, był autorem kilku książek i ponad 50 artykułów na temat biegania. Przeprowadził także przełomowe innowacje i badania.
Daniels pokochał biegi długodystansowe i ostatecznie został trenerem, ale okrężną drogą. Na początku lat 50. był utalentowanym pływakiem akademickim, a następnie dwukrotnym medalistą olimpijskim w pięcioboju nowoczesnym, mimo że początkowo miał problemy z bieganiem. To właśnie dzięki pracy nad udoskonalaniem własnego biegania Daniels rozwinął w sobie zainteresowanie fizjologią wysiłku.
Niezmiennie zafascynowany fizjologią człowieka i osiągnięciami sportowymi, Daniels nieustannie dążył do lepszego zrozumienia ludzkiego ciała i jego adaptacji do aktywności fizycznej i treningu. Większość 1959 roku spędził w Szwecji, kontynuując treningi pięcioboju, jednocześnie studiując anatomię i psychologię w Królewskim Instytucie Gimnastycznym w Sztokholmie. W latach 60. Daniels ukończył dwa kierunki studiów podyplomowych z wychowania fizycznego i fizjologii wysiłku: magisterium z pedagogiki na Uniwersytecie Oklahomy (1965) oraz doktorat na Uniwersytecie Wisconsin (1969).
Firma Nike zatrudniła Danielsa na stanowisku fizjologa sportu w 1980 roku. Pierwsze trzy lata pracy spędził w Exeter w stanie New Hampshire, po czym przeniósł się do laboratorium w Eugene w stanie Oregon, powiązanego z elitarnym programem Athletics West. Tam był odpowiedzialny za przeprowadzanie szeregu testów na sportowcach, jednocześnie prowadząc badania nad takimi zagadnieniami, jak różnice w ekonomii biegu u mężczyzn i kobiet, wpływ wiatru czołowego i tylnego podczas biegu z różnymi prędkościami oraz zapotrzebowanie w tlen na biegach ulicznych, biegach stadionowych i na bieżni mechanicznej na poziomie morza i na dużych wysokościach.
Wśród sportowców, z którymi Daniels konsultował się podczas pracy w AW, była Joan Benoit (Samuelson), która przybyła do laboratorium pod koniec kwietnia 1984 roku, nie mogąc obciążać stopy po artroskopii przeprowadzonej kilka dni wcześniej. Pierwsze kobiece kwalifikacje do maratonu olimpijskiego w USA miały się odbyć za dwa tygodnie, a Benoit była w panice. Daniels, zawsze spokojny i innowacyjny, zawiesiła rower treningowy pod sufitem i poinstruowała Benoit, aby pedałowała rękami. Ćwiczenie to przyniosło Benoit korzyści aerobowe i umysłowe, jednocześnie pozwalając jej nie odciążać stopy. Wygrała bieg kwalifikacyjny, a 5 sierpnia 1984 roku triumfowała w inauguracyjnym kobiecym maratonie olimpijskim w Los Angeles.
Daniels miał 72 lata, gdy w marcu 2005 roku został zatrudniony na stanowisko dyrektora Centrum Treningu Wysokościowego na Uniwersytecie Północnej Arizony we Flagstaff. Do jego obowiązków należało trenowanie wschodzące gwiazdy biegów średnich i długich, a także praca z Team Altius, klubem biegowym działającym w społeczności lokalnej. NAU zamknął ośrodek na początku 2009 roku z powodu problemów budżetowych, a w następnym roku Daniels objął stanowisko w Division II Brevard College w Karolinie Północnej. Zapytany, dlaczego podjął się tak mało prestiżowego stanowiska, Daniels udzielił odpowiedzi, która idealnie podsumowała jego życiowe dzieło:
„Mówiąc wprost, uwielbiam trenować zarówno młode kobiety, jak i młodych mężczyzn, a możliwość kontynuowania tej pracy sprawia, że życie jest dla mnie prawdziwą przyjemnością” – powiedział w 2011 roku w wywiadzie dla „Runner’s World”. „Naprawdę czerpię tyle samo radości z obserwowania, jak młody biegacz poprawia swoje wyniki, co z oglądania, jak jeden z moich biegaczy awansuje na igrzyska olimpijskie”.
Daniels opuścił Brevard w 2012 roku i wrócił do Flagstaff, ale w następnym roku przyjął stanowisko głównego trenera biegów przełajowych w Wells College w Aurorze w stanie Nowy Jork, uczelni należącej do III dywizji NCAA, liczącej zaledwie 600 studentów.
Wpływ Danielsa na biegi długodystansowe w USA jest trudny do przecenienia – od trenowania elity, przez mentoring innych trenerów, po edukację niezliczonej rzeszy biegaczy amatorów.
Źródło: RunnersWorld
