29.06.2019
XXVIII Półmaraton Mleczny w Korycinie
Można powiedzieć, że impreza prawie domowa - organizuje sąsiednia gmina. Rok temu startowałem tam w biegu na 5 km i pomyślałem, że przy niezłej pogodzie (nie za ciepło) można powtórzyć ten manewr. Z tą różnicą, że w tym roku bieg towarzyszący zmienił nazwę na Bieg do Grodu i długość zmieniła się z 5 na ~5,5 km. No nic, to był mój cel - szansa na coś intensywnego. Ponieważ wcześniej się nie rejestrowałem, to na miejsce zajechałem ok. 10, spytałem czy są wolne pakiety. Na jaki dystans? No, i wtedy popłynąłem - spojrzałem w niebo, otworzyłem pogodę w telefonie, sprawdziłem prognozę (~20 stopni i umiarkowany/umiarkowany-silny wiatr północno zachodni) i powiedziałem głośno w półmaratonie. Czas się nie zatrzymał, grom nie uderzył, wpisałem się, zapłaciłem i miałem sporo wolnego czasu. Wieś gminna, za dużo do robienia nie ma - na szczęście w godzinach porannych odbywał się triathlon, więc trochę pozabijałem nudę przyglądając się rywalizacji. I naszła mnie taka myśl - nie jestem wielkim technikiem biegu, ale na wszystkich oglądanych zawodników chyba 2 osoby poruszały się krokiem biegowym, reszta (nie widziałem wszystkich) raczej uprawiała chód sportowy z podskokami.
Ale wróćmy do mnie. Rozgrzewka - jakieś 2,5 km truchtu, do tego trochę klasycznych ćwiczeń w biegu, 3 przebieżki, taki mój standardzik. Kilka znajomych twarzy, kilka krótkich rozmów. Nawet myślałem, czy jednak nie iść do biura zawodów i się nie przepisać na krótszy dystans, bo zapowiadanych chmur nie było widać na horyzoncie a o temperaturę dbał raczej wiatr. Jednak zapisane na papierze, niech zostanie - decyzja podjęta pod wpływem chwili, może głupia, ale raz kozie śmierć, kto nie ryzykuje, nie pije szampana i tuzin innych coachingowych pierdoletów, które należy omijać szerokim łukiem.
Start 12:20. Najpierw wózki, ~2 minuty przeryw i biegacze (oba biegi). Na sam przód wyrwał młody Litwin (był drugi w Mońkach na wiosnę), ale on startował na krótszym dystansie. Za liderem była standardowa czołówka małych lokalnych biegów plus drugi Litwin (M50, ale na dychę potrafi biegać ~35') plus dwa rodzynki (pary wystarczyło im na 2-3 km, później musieli mocno cierpieć). Główny faworyt HM biegł bardzo spokojnie, początkowo po ~3:45 i przez pierwsze kilometry był drugi, dopiero jak biegi się rozdzieliły przyspieszył, doszedł starszego z Litwinów i zaczął bugować swoją przewagę (na mecie było ~1:14:xx, więc się nie zmęczył jakoś mocno). Za dwójką biegłem ja. W zasięgu miała mnie jeszcze dwójka zawodników, choć po ok. 5-6 km piąty już się nie liczył. Szybka ocena sytuacji - czy biegnę na życiówkę? Nie. Czy mam szansę na dojście drugiego? Nie. Znaczy, na 10 km był w zasięgu, ale wiem, że jest szybszy na dychę, więc realnie założyłem, że biegnie z rezerwą na miejsce. Wiedziałem, że czwarty zawodnik jest za mną, ale dystans między nami nie był jakiś ogromny, więc zacząłem zwalniać, doszedł mnie na 11 km, przejął prowadzenie, a ja usiadłem na "kole" i skorzystałem ze zmiany (powrót był raczej z niekorzystnym wiatrem), po ok. 1,5 km dałem zmianę, później kolejna zmiana, i kolejna. Gdzieś ok. 17,5 km był ostatni punkt z wodą (w końcówce podbiegu), tutaj przyspieszyłem (już wcześniej zauważyłem, że pod górę biegnie mi się dużo łatwiej niż rywalowi), szybko zrobiłem 5 m różnicy, po chwili dystans rośnie do 10, 20. Nie mija kilometr i dystans to już bezpieczne 50 m. Jak by to powiedzieć, przez ok. 10 km po prostu biegłem taktycznie - najpierw zwolniłem, żeby przez niekorzystny wiatr nie biec samemu, później pracowaliśmy na zmianę, ale ja trochę odpoczywałem tak naprawdę, a ostatnie ~3,5 km znowu przyspieszyłem i spokojnie przybiegłem trzeci. Czas bez rewelacji - 1:23:13 (z zegarka, nawet nie wiem co było oficjalnie), ale liczyło się miejsce.
Trasa do łatwych nie należała. Na początku ~0,5 km płasko, później ok. 3 km podbiegu (+34-5 m) i dalej to już właściwie góra/dół - podbiegi właściwie za każdym razem ~10m, czasami na km, czasami na 400 m, dopiero ostatnie 3,5 to względny relaks (jedynie wiatr przeszkadzał). Długimi odcinkami odczuwalny był wiatr i w połączeniu z podbiegami i słońcem (temperatura powietrza była znośna, ale nie było chmur i odczuwalna była wyraźnie wyższa) trasa mogła dać w kość. Gęsto rozstawione punkty z wodą i właściwie na każdym (poza jednym) się czymś polałem, dodatkowo na niektórych też coś popiłem. Upuściłem żel i zrobiłem stop, nawrotkę i rozpędzanie, co mnie na pewien czas wybiło z rytmu, ale w ogólnym rozrachunku nie miało to wpływu na wynik - więcej czasu zmitrężyłem zwalniając i czekając na pomoc pod wiatr. Gdyby dzisiaj 3. miejsce dawało spokojne 1:27, to pewnie właśnie coś w granicy 1:26-7 bym pobiegł. Leń się ze mnie zrobił.
Profil trasy:
Start z przypadku, z marszu, bez przygotowania do niego, ale jestem bardzo zadowolony z wyniku. Na trudnej trasie, w nie najłatwiejszych warunkach, biegnąc taktycznie uzyskałem akceptowalny czas tydzień po oddaniu krwi. Liczę, że te górki zaprocentują jesienią.
Tydzień: 101,5 km. Za dużo, ale to ze względu na właściwie 2 biegi długie w jednym tygodniu.
Kościan 10 listopada (dzięki Marek za cynk!) i Lizbona 22 marca niemal idealnie pasują jako kolejne starty docelowe. Normalnie brałbym Półmaraton Warszawski (w tym roku przekonała mnie trasa), ale w przyszłym roku przenoszą jednorazowo na koniec maja, a to już za duże ryzyko upału (nawet wieczorna pora mnie nie przekonuje). Na Kościan jestem właściwie zdecydowany, teraz kombinuję jak zorganizować sobie transport, bo samochodem do Poznania i dalej do Kościana jechać mi się nie chce. Tylko że dostępne połączenia kolejowe też nie zachęcają za bardzo. Muszę jeszcze przemyśleć wiosnę 2020, może jednak coś w kraju. Jak w kraju nic mnie nie przekona w podobnym terminie, będzie urlop+start.
, pierwsze kilometry po ~3:36, jest szybko, czuję, że nie do utrzymania, ale gubimy ogon, za mną biegnie trójka, po 3. kilometrach wiedziałem, że reszta też biegnie na miejsce, więc zacząłem zwalniać, ale jakoś nikt nie chciał wyjść na zmianę i biegłem cały czas z przodu. Gdzieś w międzyczasie jeden się zagubił i zostało nas trzech, a ja wciąż na czele. Przebiegliśmy kładkę, wbiegliśmy do Lasu Zwierzynieckiego, wybiegliśmy z niego, 5. kilometr a nas dalej trójka i ja na czele. Kampus Uniwersytetu w Białymstoku, punkt z wodą, polewam się jednym kubkiem, 6. kilometr, spoglądam i zostało nas dwóch. No cóż, próbowałem zwalniać, wymusić zmianę prowadzącego, ale nie dało się. Słońce też jakby chciało przypomnieć, że już wiosna w pełni i niedługo lato, więc całkiem ładnie grzało, choć upału jeszcze nie było. Znowu kładka, 8. kilometr, sprawdzam sytuację, trzeci zawodnik ma jakieś 50 m straty, już się nie liczy. Trochę zwalniam, trochę przyspieszam, nic nie działa. Ostatni kilometr, zakręt w lewo, 200 m, kolejny zakręt w lewo, ostatnia prosta, jakieś 300 m do mety. Tutaj pierwszy raz spadam na drugie miejsce, trochę przyspieszam, ale moja strata rośnie do 5-7 metrów i tak wpadamy na metę. Drugie miejsce, czas słaby, 37:21, ale nie o czas tu chodziło. Tak, 3:36 było dzisiaj nie do utrzymania przez 10 km, ale w ten sposób bardzo szybko załatwiłem sobie podium, później była próba wywalczenia jak najlepszego miejsca biegiem nie na maksa. I okazuje się, że to nie jest takie proste, bo niby na dystansie jest zapas prędkości, ale na ostatniej prostej nie da się go w pełni wykorzystać. Aha, jak się prowadzi bieg to jakoś trudniej zmusić się do biegu na maksa, kiedy nikogo nie ma przed tobą, jednak łatwiej się zmusić, kiedy gonisz króliczka. Duża lekcja na przyszłość.