Lat 36, 184 cm, 72 kg, brak nadwagi i innych problemów zdrowotnych, ale odkąd pamiętam zerowa kondycja. Biegi szkolne/studenckie kończyłem w grupie otyłych, palaczy i astmatyków, co było trochę dziwne jak na szczupłego i (chyba) zdrowego gościa. Całe życie przeżyłem z myślą, że nie mam warunków, wydolności ani kondycji i do sportów wytrzymałościowych się po prostu nie nadaję.
Jak to u mnie wyglądało:
- Zacząłem biegać jakoś początkiem stycznia. Na początku na bieżni. Pierwszy bieg to była bieżnia ustawiona na 1% nachylenia i 10 km/h (tak, teraz wiem że to za szybko...) i wytrzymałem jakieś 3.5 km. Schodziłem mając już prawie ciemno przed oczami :D
- Później odrobiłem zadanie domowe i zacząłem jakiś tryb mieszany 30-35 minut marsze + biegi, zmieniając proporcje na rzecz biegu co tydzień czy dwa. Ciągle bieżnia.
- Pierwsza przebieżka na zewnątrz gdzieś tak po miesiącu z kawałkiem i udało się biec ponad 30 minut! W prawdzie skończyłem ledwo żywy i z płonącymi płucami, ale też biegłem za szybko jak na moje możliwości (ok 6:10 min/km). +100 do motywacji!
- Kupiłem bieda-pulsometr (Mi Band 3) i jeszcze kilka biegów na 5-6 km, też raczej w trybie "stan przedzawałowy" z tętnem od 160 do 180. Biegnąc w obcym kraju i ciemnym, nieoświetlonym parku, wykręciłem 5 km w 29 minut. Przypadkiem. Stres czyni cuda.
- W pewnym momencie wyszły wszystkie moje liczne błędy: nienadające się buty, prawie brak rozgrzewki i rozciągania, brak treningu siłowego, bieganie "na ostatnich nogach". Odezwała się jakaś stara kontuzja. Prawie dwa tygodnie przerwy, wprowadzony "plan naprawczy".
- na wszelki wypadek zrobiłem badania: EKG spoczynkowe, echo serca, konsultacja kardiologa. Jakieś mikroskopijne niedomykalności zastawek, ale generalnie to jestem zdrowy, więc nie ma wymówek, że "nie nadaję się"
Jakieś rady, wskazówki, poklepywanie po plecach?
To lepiej byc nie mogło. 
Kolejny "zawodnik" oczekujacy szybkich postepow 
Na szybko to mozna zjesc gownianego hamburgera w jedej z fastfoodowych sieciowek. Wiecej cierpliwosci i konsekwencji