Przełom mentalny polega jednak u co poniektórych na tym, aby sobie uświadomić, że ta niezbędna amortyzacja wcale nie musi pochodzić od podeszwy buta
Też jestem osobą, która biega niesportowo, olewając wyniki i progresję. Tzn. progresji nie olewam, ale dla mnie polega ona na tym, że biega mi się z czasem (a cierpliwy jestem i donikąd się nie spieszę) coraz lżej, coraz dynamiczniej. Z coraz mniejszym skatowaniem (mimo ostrzejszego pogonienia po terenie np.) i zadyszką wracam do domu. Coraz fajniej mnie nogi "same niosą", stopniowo wzmacniam ciało, nabywam wprawy i luzu, układa się technika, ustawia dupa.... Dla mnie buty mini są fajne, bo po prostu fajnie mi się w nich biega (wiem, trochę to przypomina znany celny slogan: tanie wino jest dobre bo jest dobre i tanie
). Lekko, sprężyście, pewnie... W innych po prostu czuję się bardziej ciężko i "muliście". Piszę "czuję się", bo raczej nie dorabiam ideologii (czym powinienem ucieszyć Zoltara 
) i nju-ejdżowej więzi z prabytem. Lubię być w tej niszy "naturalnie, mało buta" - jest ona być może elementem ogólnego nastawienia pt. urok w prostocie? A lubię to nastawienie, trochę na przekór stechnicyzowaniu, ugadżetowieniu i roztechnologizowaniu współczesnego świata (o cholera, a właśnie napisałem, że nie dorabiam ideologii!! 
).
