dystans - 2,67 km
czas - 25:55
PO wizycie u fizjoterapeuty.
ITBS to wiadomo. Pytanie tylko od czego... Coś powoduje, że ból powraca, że nadwyrężam pasmo i że ogarnia mnie frustracja.... Stres zaczyna się nawarstwiać.
Fizjo przeanalizował, i mamy dwa wnioski.
Po pierwsze - być może nawroty powodują moje łydki, które swojego czasu miałam przeciążone. Mięśnie płaszczkowate przekształcają się w brzuchate, a te znikają gdzieś z boku kolana pod przyczepem pasma....
Po drugie - moja skręcona kostka. Pamiętam swój pierwszy marszobieg. Pamiętam jak bałam się, że skręcę sobie nogę....założyłam nawet stabilizator, było bardzo niewygodnie. Możliwe jest, że podświadomie staram się chronić kostkę i biegam niepoprawnie.
Noga jest znów rozmasowana, ścięgno Achillesa, wszystkie przyczepy i mięśnie. Została oklejona od uda, po kostkę, wraz z ustabilizowaniem kostki.
Zajęcia The Runners.
Krótka rozgrzewka, rozciąganie i zajęcia na płotkach, przebieżki i roztruchtanie. Czuję radość, ale podszytą strachem....że znów zaboli.
To jakaś paranoja. Nie relaksuję się kiedy biegam, bo czekam.....kiedy znów poczuję kolano.
19.07.2013
dystans - 4,83 m
czas - 50:31
Tomasz na treningu, a ja wybrałam się na spacer z psem. To był spacer połączony z interwałami, ponieważ truchtałam z pieskiem.
A kiedy wyczuła Tomka, to leeeeeciała, a ja nie mogłam za nią nadążyć. Było fajnie.
21.07.2013
Zajęcia The Runners
dystans - zaliczony -5,39 km (niezaliczone ok 1 km)
czas - 42,59
Wyprawa na słynne Diabelce. Inaczej Diabelskie Góry. Bardzo pięknie i malowniczo.
Ja ze względu na kolano nie robiłam podbiegów, porozciągałam się na punkcie widokowym i potruchtałam na niebezpiecznych ścieżkach. Widoki zapierające dech w piersi. Kolano nie boli, a strach wciąż w podświadomości
Muszę nad tym zapanować.
Kolejny truchick może we wtorek. Nie chce przesadzić. Chce spokojnie truchtać, bo bez tego wariuję
biegać dla samej przyjemności biegania, dla własnej satysfakcji. Docenia się to dopiero wtedy, kiedy coś nie pozwala biegać. Nie mam ambicji na czas, na zawody, nie mam parcia na rekordy. Nie chcę nikomu dorównywać....ale brakuje mi wspólnych treningów z Tomkiem.
) Łachy wiślane parowały, cudnie.....ehhh, jak mi tego brakowało.
sympatycznie. Lęk czai się za uchem, wciąż na siłę wczuwam się w swoje ciało, szukam oznak... Moja głowa też ma kontuzję 
Szybko zostałam ustawiona w szeregu, wróciłam na koniec grupy i zwyczajowo, swoim tempem truchtałyśmy z dziewczynami, gadając po drodze
co jest???? trasa wciąż delikatnie pod górkę - może to jest to czego nie lubią moje łydeczki, myślę sobie, co będzie pod prawdziwą górę??
. Nogi lecą - każde jakby osobno, chodnik nierówny, będzie gleba, czy nie będzie... Nie było, ale zza zakrętu wynurza się górka. Zaczyna się łagodnie, ale " końca nie widać, nie widać". Nie dam się, myślę, w połowie dyszę jak miech kowalski, ale - nie dam się! Górka coraz bardziej stroma, ale, myślę, byle do zakrętu. Za zakrętem, wciąż górka, ale - byle do znaku, za znakiem - do zakrętu i..... w końcu płasko. Złachałam się, musiałam zwolnić do marszu na jakieś 200 m. No coż, dumna z siebie, potruchtałam. O dziwo, teraz już biegło się przyjemnie.
oraz w K30 - 420.
