Biegam od tygodnia. Niestety, już po pierwszym, trudnym dla mnie treningu zaczął pojawiać się stres. Chcę biegać. Bardzo mnie do tego ciągnie, ale... Ale. Stresuję się swoimi wynikami. Chcę aby z każdym kolejnym dniem było o niebo lepiej, a tak to niestety nie działa. Biegam po 21:00 więc już od około 18:00 spoglądam na zegarek i odmierzam czas... I myślę - uda się, czy się nie uda... Będzie lepiej niż w poniedziałek, czy pobiegnę gorzej... Kiedy idzie mi gorzej, denerwuje mnie to i zastanawiam się czy w ogóle będzie tak jak kiedyś... No właśnie... Jako nastolatka wyczynowo trenowałam judo. Miałam naprawdę świetną krzepę. Nie pamiętam jak dochodziłam do tamtej formy, a jedynie to, jak dobrze sobie radziłam... Jaka miałam sprawną wydolność itd... Trudno mi się pogodzić z tym, że obecnie, w sumie to mi ciężko idzie. Znalazłam plan treningowy, który wyrabiam nawet ponad normę i sprint nawet na dorżnięcie się zapodając, ale... znów się stresuję, czy ja jeszcze potrafię, czy dam radę dojść do 45 minut ciągłego biegu... Radość po biegu ogromna, ale to nienormalne by tak się stresować przed... 
Nigdy tak nie miałam.Już sama nie wiem jak nad tym zapanować. Dodam, że przed pierwszym biegiem nie czułam takiego stresu. Dopiero jak po nim nieomal wyplułam płuca i okazało się, że forma ma woła o pomstę
To nie jest normalne, tak się stresować, prawda? Rywalizuję z sobą samą 
