I dlatego świat nie jest nudny, bo ludzie się różnią w poglądach. I nie powinni na siłe przekonywać się do nich.axell pisze:Jeśli cały czas mówimy o metodzie gallowaya - to konsekwentne trenowanie marszobiegów i później pokonanie w ten sposób maratonu często z czasem dużo lepszym niż ci którzy cały czas biegli - nie można traktować jako porażkę. To nie maraton kogoś pokonał tylko po prostu ktoś miał inny cel i go zrealizował i deprecjonowanie takiego osiągnięcia mimo uzyskania przez "gallowayczyka" lepszego czasu jest dla mnie niezrozumiałe. Klasyfikacja biegu w tym wypadku jednoznacznie podaje że lepszym maratończykiem jest ten kto szybciej się przemieścił a nie nie kto w większym procencie dystansu zachował fazę lotu.Mar.co pisze:Nie lepiej zamiast szukac usprawiedliwienia dla marszu podczas biegu maratońskiego iść po prostu biegać, żeby kolejnym razem móc pokonać królewski dystans biegiem a nie zastanawiać się dlaczego znowu się nie udało i dlaczego to maraton pokonał mnie ??
a we wrześniu święto wszystkich Gallowaji - ECCO Walkathon 2013, treningowo można zaliczyć:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Lawina_(marszobieg)
? Nie wchodźmy może w absurdalne przykłady. Kolega podał definicję opierającą się głównie na rozróżnieniu biegania i marszu. Nie widze sensu rozpatrywania tej kwestii z perspektywy jadącego pociągu 
Nie wiem dlaczego zwolennicy tej metody ciągle podkreślają, że stosując metodę Gallowaya można osiągnąć lepsze czasy, miejsca itp. Czy to ma naprawdę znaczenie czy będzie się na mecie na 2334 miejscu czy 2763 ? Jeżeli ktoś trenuje bieganie to z logicznego punktu widzenia wydawałoby się, że powinien dążyć do tego, aby cały dystans przebiec 
i powiedzieć sobie, że przebiegłem cały dystans, bez zatrzymywania się, bez podchodzenia (nawet wiązania butów 
