Moderator: infernal
potem natomiast wybierałam się z koleżanką na basen, wcześniej jednak byłyśmy w bibliotece i stamtąd ona zapomniała wziąć książki, więc ja tak jak stałam w balerinach i krótkiej spódniczce pobiegłam po tę książkę na śródstopiu.. 
chociaż, wychodząc dzisiaj na autobus w trzech warstwach, z czego jedna to poważna kurtka narciarska, uznałam, że to w sumie cudowne, że mnie w dwóch cienkich nie jest zimno podczas biegu. 
fakt, że biegam teraz głównie po twardym, właśnie - może to kwestia butów? przebiegu jakiegoś ogromnego nie mają, ale jednak nie wiem, czego można się spodziewać po amortyzacji za 49,- tym bardziej, że do najlżejszych przecież nie należę. 
ale tempa chyba okej, pierwszy raz widzę jakiś progres, zazwyczaj obserwuję tendencje spadkowe. 
ale tak w sumie, było bardzo miło. same plusy. 
i pies mnie gonił, na szczęście smycz znacznie zmniejszyła zasięg jego zębów. co prawda nieco ponad 600m tylko, no alee.. 
- 4:54 - 5:17 - 5:24 - 5:13 - 5:23 - 5:13 - 5:22 - 5:14 rękawiczek już na starcie nie wzięłam, ale w bluzę i zimowe legginsy (które wreszcie udało mi się kupić ) dzielnie się odziałam. i co... po 15 minutach ściągnęłam bluzę, po kolejnych pięciu stanęłam, żeby podciągnąć getry do kolan. udało mi się pobiegać po wyspie, po miękkim, bardzo fajnie. swoją drogą, chyba jednak będę musiała się przejść do lekarza, trochę mnie niepokoi to, że to nie jest ból, tylko takie hmm czucie kolana, i w ogóle nie przechodzi. czasami jak przyspieszam, to mam wrażenie, że mi zaraz wszystko tam ze stawów powypada. 
z drugiej strony, mam obawy, nie chcę trafić na takiego, który stwierdzi, że 'z pani wagą to nie dziwne, że ma pani problemy z kolanem' i każe mi przestać biegać. tym bardziej, że to nie po bieganiu mi się pogarsza.. ) i nagle wszystko spłynęło. dosłownie tak się czułam, ta pierwsza minuta - jakbym się oczyszczała wewnętrznie, jakby wszystko stawało się nieważne, nawet ja, oprócz biegu. znikam dla świata, znikam dla kłopotów i rozterek. które, jeśli zechcę, w biegu porządnie przemyślę, ale nic mnie do tego nie zmusi. )
kolejne odcinki po: - 4:06 - 3:54 postanowiłam więc po nie pobiec. dodatkowe 1,143km w tempie 5:39. nie lubię się spieszyć, to co mi zostało. próbowałam jeszcze spać, ale głównie myślałam o tym, co bym mogła zrobić, gdybym już wstała. po 40 minutach dałam za wygraną, zrobiłam kilka zadań z matmy , zjadłam łyżeczkę miodu, ubrałam się i heja na trasę. w ogóle włosy mi oszroniło od potu. 
bo po dojechaniu (wreszcie!) na stadion nie starczyło mi czasu na dosłownie nic oprócz biegu po numerek startowy i przypięcia go. rozgrzewki praktycznie zero, jeszcze te kilka sekund przed samym startem pokręciłam kolanami ale to dosłownie wszystko. czapki oczywiście nie dostałam, nawet numerka do losowania upominków : < bo numer miałam 207, czyli już poza pulą. spiker kazał nam podzielić się na grupy 'bieg szybki' i 'bieg rekreacyjny'. ustawiłam się oczywiście w tym drugim, chociaż już na pierwszej prostej wyprzedziłam gro osób. tam też dopadłam wreszcie Kachitę. jak patrzyłam na przewagę przed 'finiszem' (nie ma śmiania, best pejs = 3:38 ), wynosiła coś pod 250m. na końcu już zaczęło być naprawdę luźno, gdyby trasa wynosiła 5km (miała 4,5), to pewnie bym go zgubiła. a i załapałam się na podium, 3cie miejsce w kategorii k29.. 
chociaż dam sobie rękę uciąć, że po prostu 3 nas było w tej kategorii.. miedź. 
jedno mogę usprawiedliwić, bo akurat zerkałam na garmina (ile jeszcze ile jeszcze 
), ale ogólnie masakra - podnoszę jakoś śmiesznie ramiona, zatracając szyję, patrzę ciągle pod nogi (no buty mi się rozwiązywały, ale bez przesady..) i najśmieszniejsze - chyba się garbię. dlaczego mnie to tak zaszokowało - nigdy w życiu nie miałam z tym problemów, pamiętam jeszcze z podstawówki, że było to plagą, a ja zawsze siedziałam prosto. plusem - na finiszu było trochę lepiej. pierwszy raz dzisiaj biegałam w kurtce i chociaż pod koniec było mi już bardzo ciepło, nie żałuję, że ją ubrałam - lepsze to niż totalne wychłodzenie, jak tydzień temu. 
swoją drogą dzisiaj zobaczyłam, jakim silnym czynnikiem jest wiatr - gdy biegłam naprzeciw niego, tętno rosło od razu do 86%. : o ), na koniec 10 spokojnych minut po 6:47. nie wiem co prawda, czy się dogadaliśmy cd maila, ale staram się być optymistką (trzeba było sobie założyć prostszy adres..). no co, lubię gościa. i rwanie czapki z głowy. przez wiatr, oczywiście. , także wreszcie mogę zacząć oddawać się świątecznej atmosferze. dzisiaj będę dekorować pierniczki, zrobione w sobotę.. hmhm, ale o czym ja tu, a miało być o bieganiu. 
przypomniała mi się myśl cafe, o tym, że trening to nie jest kwestia chce mi się czy mi się nie chce, to się po prostu robi i już. potem, dobijając do pełnej godziny, stopniowo było coraz lepiej, powyżej godziny - super. (Kanas, ty chyba też tak miałaś, mentalność długodystansowca ) ale najlepsze było to 25' przedłużenie treningu. nie wiem, co się wtedy działo ze mną, wiem, że trochę sobie śpiewałam.. ale coś cudownego, jakiś stan trochę ponad. nie chodzi o żadne runner's high, to nie euforia, to chyba się nazywa oddawanie swojej pasji..? ale nie doszły. nic, przyjdzie prezent z opóźnieniem.