Moderator: infernal
) Wszelkie obowiązki domowe przejął Husband. Uwielbiam jesień i to spowolnienie po wakacjach... Uwielbiam wrzesień i pierwsze otulenia mięciutkim kocem, ciepełko, aromatyczną herbatę i czytanie przy świetle lampy. I jak już się tym nacieszę to wrócę do aktywności. I wyglada na to, że to będzie... dziś 
Do tego sobotnie poranne bieganie też zaważyło - po takim wyjściu raczej bym odpuściła BBL. A tak... piątek zaliczam do bardzo udanych, a sobotę tym bardziej Zajęcia BBL były rewelacyjne. Mnóstwo ludzi, piękna pogoda i mnóstwo ćwiczeń przez znienawidzone przeze mnie za czasów szkoły płotki. A teraz je polubiłam. Dobry trener zdziała cuda Do tego trochę biegania, rozbiegania i przebieżek i jestem swoja! i (ok, to może niezbyt chwalebne) i raz bieganko. Jak dla mnie - świetnie. Jak ktoś ma inne zdanie - trudno A więc TenKtórymByłamRozczarowana sprawił mi niespodziankę. I może nie tyle liczy się tu sam prezent (który jest prześliczny i bardzo trafiony i choć obiecany wieki temu to jednak spełniony), ale że chciał sprawić mi przyjemność. I sprawił. Ogromną. Aż szkoda, że takiej chęci sprawiania mi przyjemności i osiągania tego TenKtórymByłamRozczarowana nie ma na codzień. Może wtedy mogłabym napisać: TenDziękiKtóremuUśmiechamSięCzęściej? , bo to przecież dziewuchy. Biec miała jedna - starsza - 9-latka, ale ta Młodsza - 3,5-roczna przecież nie darowałaby nam. Awanturę zrobiła, że ona też adidasy nakłada, że ona też chce biec i że da radę... To biegnij dziecko, biegnij. Cóż że kategorii dla niej nie było. Wystartowała z rok, dwa i trzy lata młodszymi Cóż że była ostatnia... To nic, że całe 95 m przebiegła płacząc. Pierwsze 5 m z pełnym uśmiechem na twarzy. Zapytacie co się stało? Dziewczynka biegnąca obok wyprzedziła ją. I tak się moja Tosia zdenerwowała, rozłościła, że łzy kapały jedna za drugą. Ale biegła. Do końca. A po biegu, kiedy wszystkie łzy obeschły ze cztery razy te same 100 m przebiegła powtarzając, że nie ma co płakać. Trzeba biec. I była bardzo z siebie zadowolona. W nagrodę dyplom i notatnik z Hello Kitty wyngrodził wszystkie trudy! Starsza biegła na 400 m. Też do końca, choć widać było, że trochę ją to kosztuje. Była 7 i zadowolona. Stwierdziła tylko, ze następnym razem musi potrenować oddychanie i wiesz, że mogłabyś biec i biec, bez końca. Rewelacja. I chłonęłam całą sobą piękną, już kolorową polską złotą jesień. Z 17 kobiet na metę wbiegłam 11 z czasem 1:09:09. W pełni zadowolona. Przede mną tylko 20-30-latki i... tak "na oko" ok. 65-latka Ale z Panią Wierą to nawet nie będę próbować się mierzyć. Maratony, półmaratony to jej chleb powszedni :):) Zresztą jej męża też. Troszkę chyba starszy od niej, ale daje czadu na trasie... Tak bym chciała na starość... Wciąż chcieć biegać... - czyt. czas spędzony i efektywnie i miło, dziś Archeo, a jutro... test Cooper'a. Zobaczymy jak pójdzie. Nienawidzę testów. Sił nie mam już na starcie. I nic nie jest w stanie mi wytłumaczyć, że to tylko 12 min :):) Ale swoje nabiegałam. W mojej kategorii wiekowej, z której całe szczęście już od stycznia wypadam, bo ile można się porównywać z 30-latkami wyszedł wynik doskonały (2320m). I ja się bez protestów z nim zgadzam :):) Wiemy, że trzeba do przodu, więc biegniemy. Leśne dróżki, łąki, pola, mnóstwo podbiegów. Czas umyka, dziecko na basen muszę zawieźć, a ja... w lesie. W końcu dachy domów i cywilizacja. W sumie nasze niedzielne długie wybieganko zajęło nam 2h45min 
Wieki już tyle nie biegałam, o ile wogóle. Myślę, że po tym lesie to jakieś 3-4 km minimum zrobiłyśmy. Niby nie dużo, ale na końcówce sił z podbiegami w roli głównej.... Jednym słowem było super, ale wyczerpująco. Było warto. Tym bardziej, że jak mówi moja współtowarzyszka: nie wiadomo kiedy znajdziemy czas na następny raz ) Zajęcia jak zwykle super! W sumie "nabiegane" ok. 7 km. na sąsiednim fotelu. Młodsza skacze i bryka wokół nas. Za oknem coś mży. Jakoś jesiennie tak... I jak tu wstać? I jak tu wyjść? Wpadłam na diabelski pomysł co by w mobilizacji wykorzystać dziecię. Ale po kolei: Starsza miała obiecane wczoraj wyjście do kina, a że u Młodszej w grupie w przedszkolu u dziecka znaleziono ohydne i wstrętne meningokoki, więc moje plany, że Starsza do kina, a Młodsza w tym czasie do Planety Urwisa spełzły na niczym. Dlaczego? Bo Młodszą po pierwsze trzeba chronić przed obniżeniem odporności, a gdyby jednak meningokoki u niej też narobiłyby rabanu to stanowiłaby potencjalne zagrożenie dla innych dzieci bawiących się razem. Zostałyśmy więc w domu, a smutek Starszej zrekompensowałam wspólnym pieczeniem ciasteczek i zrobieniem sałatki. 
-ale jaka pogada taka przyjemność z biegania...