beata pisze:
Misjonarz kojarzy mi się ze starcem z brodą, w sutannie. To kto na misjonarza?
. .
Powiedziałbym, że to typowe myślenie konsumpcyjne. Czyli - co, za ile, jakie składniki, w jakich proporcjach. A każdy sport to w dużej mierze metafizyka. Nie pójdziesz przecież do jogina i nie zapytasz: - ile potrzebuję jednostek treningowych medytacji, ile minut, w jakiej częstotliwości, żeby osiągnąć umiejętność skupienia?Edda pisze:- jeśli mam objawy przetrenowania typu efekt ciężkich nóg, skurcze łydek, to chciałabym wiedzieć, jak mam to zlagodzić zanim znów sobie zrobię break na 2 miesiące.
ps. dlaczego międzywierszowa? Przyznaję, że nie rozumiem.
Poprostu pytam, jeśli sama nie potrafię znaleźć odpowiedzi. Jeśli zabrzmialo to jak postawa roszczeniowa petenta, to nie było to moim zamierzeniem. Dlatego z tym stwierdzeniem powyżej się nie zgadzam. Początkujący są w niewielkim stopni "uduchowieni", bo jak mogą być, jeśli jest wielce prawdopodobne, że ich przygoda z bieganiem może skończyć się już dzisiaj, chociażby z powodu zwykłej nieporadności i zniechęcenia.Nagor pisze:Powiedziałbym, że to typowe myślenie konsumpcyjne. Czyli - co, za ile, jakie składniki, w jakich proporcjach.
Pewnie tak jest.Edda pisze:Żeby traktować bieganie, czy jakikolwiek inny sport, jako coś nieprzyziemnego, w pewnym sensie jako filozofię, trzeba w tej dziedzinie osiągnąć jakiś pułap, zdobyć doświadczenie.
Chyba żadna początkująca osoba na tylu szczegółach się nie skupia. Wymieniłam poprostu przykłady z sekcji Zacznij biegać. Z tętnem dałam sobie spokój, planu też żadnego w zasadzie się nie trzymałam. Osiągnę satysfakcjonującą mnie formę, może będzie inaczej. Tak jak wspomiałaś Beato - to nie jest teraz tak istotne.beata pisze:Natomiast uważam, że będąc początkującym, nie można też wpaść w pułapkę tej techniczności - buty, tętno, plany - na etapie budowania swojej podstawowej wydolności, kształtowania pewnych nawyków, zachowań, przyzwyczajania organizmu do wysiłku - to wszystko nie jest aż tak istotne.
Po prostu trzeba zacząć biegać i obserwując swój organizm, wsłuchując się w niego ale bez zbytniego rozczulania się nad każdym bólem czy słabością, starać się poszukać w tym jednak trochę filozofii.
Spoko, spoko, zobacz tutaj: http://sport.onet.pl/0,0,77589,0,0,fotoreportaz.html[/url]Pewnie niezły popłoch byłby na starcie jak bym ubrany w sutannę stanął na starcie
Właśnie, różnie to bywa - spotkałam się z początkującymi, wychodzącymi od usprzętowienia, teorii i gadżetów - technokraci?Edda pisze:Chyba żadna początkująca osoba na tylu szczegółach się nie skupia.
Temat motywacja - co ją blokuje? a no właśnie - bóle mięśni, których nawet nie potrafię nazwać, stawów i innych niewiadomego pochodzenia, czasami zbyt mocne zmęczenie, zły stopy pozostawiające wiele do życzenia
). Ale czy wogóle można mówić o bieganiu jako takim, jak biega się dokładnie rok (z dwiema przerwami na dokładkę)? No masz rację... O bieganiu jako takim można mówić dopiero, gdy się biega co najmniej rok i dwa dni...Edda pisze:Ale czy w ogóle można mówić o bieganiu jako takim, jak biega się dokładnie rok (z dwiema przerwami na dokładkę)?
Jak się mocno spocisz, dasz z siebie wszystko, taki hard core, to jesteś na fali. Motywujące. Tak na marginesie, podziwiam Twoje samozaparcie i odporność na bólbeata pisze:Dziwne, ale osobiście nie podchodziłam do tego, jak do problemu, jak do czegoś, co mnie blokuje, osłabia motywację. Pamiętam jeszcze w szkole na wf-ie, lubiłam mieć na drugi dzień solidne zakwasy - miałam poczucie dobrze wykonanej pracy, dobrze spożytkowanego czasu.
Chodziłam po górach, też mam wrażenie, że nie dla widoków (bo często ich z powodu mgły nie było), tylko dla zmęczenia, dla poczucia każdego swojego mięśnia. Dla poczucia, że każdy przemaszerowany km jest wbudowany niejako w moje mięśnie. Dlatego potrafię biegać z bólem. I do bólu. Zaryzykuję zatem stwierdzenie - mnie motywuje uczucie zmęczenia, "po" i "w trakcie". Ale ja zawsze wiedziałam, że coś ze mną nie tak.
. Mnie ostatnio nogi bolą w nocyEdda pisze:A co jesli tracisz witalność, niby chcesz biec a nogi spowalniają? przychodzi dzien, ze o tej piątej w końcu nie wstaniesz, potem kolejny raz odpuszczasz, a w końcu bieganie znika z Twojego życia?
, ale ja przesadzam z bieganiem w drugą stronę. Mimo to, wstaję, i wychodzę na trening. .Ja to nazwałabym dojrzałością biegaczabeata pisze:Mnie ostatnio nogi bolą w nocy
Jeśli nie wstanę, to będę nie do życia - zadręczę się wyrzutami sumienia i niezadowoleniem z siebie.
Tak, przydałby się tu już psycholog
. To, że nic nie jest w stanie zachwiać Twojego wypracowanego poziomu. Do tego trzeba dojrzeć.za dwa dni szampanNagor pisze:No masz rację... O bieganiu jako takim można mówić dopiero, gdy się biega co najmniej rok i dwa dni...Edda pisze:Ale czy w ogóle można mówić o bieganiu jako takim, jak biega się dokładnie rok (z dwiema przerwami na dokładkę)?
