Moderator: infernal
w miejscu, gdzie jest regulacja długości paska. Więc póki co tymczasowo puls z nadgarstka. Przerwa zrobiła swoje. Na koniec 2 km schłodzenia i rozciąganie. Powinienem był trochę zwolnić, ale lekkie nogi po przerwie same tak jakoś niosły.
Tam rozgrzewka niebiegowa rzecz jasna. Potem ruszyliśmy na pętlę wokół parku w celu zabawy biegowej - 4' + 5' + 4' + 5" (p. 3'). Tempa nie były zabójcze, gdzieś w okolicach T21, bo grupka była minimalnie słabsza ode mnie to się dostosowałem i nie cisnąłem. Przerwy miały być w okolicach BC2, ale robiliśmy zwykłym truchtem. 
Bardzo fajna ekipa, więc w sobotę rano wstaje się z przyjemnością. Na zawody mikołajkowe padł rekord frekwencji, 52 osoby. Do tego 3 osoby dobiegły poniżej 17 minut. 
Przy okazji zerknąłem na wyniki i dopiero teraz zerknąłem na kategorie wiekowe. Naprawdę ci ludzie wszyscy wyglądają na oko o 5-10 lat młodziej niż i kategorie, więc warto biegać. No cóż, 18tka weszła calkiem przyjemnie pomimo deszczu. Nogi lekkie, tylko drobny dyskomfort w stopie, ale biegłem na czuja i jestem zaskoczony, że trzymałem tempo ok. 5:05 bez problemu. Co prawda puls wyższy niż powinien być, ale te dodatkowe kg i mało treningów robią swoje. Mam nadzieję, że nie wylosują też mnie na Berlin albo Londyn, bo będę w dupie. Na fali entuzjazmu po maratonie wysłałem kilka zgłoszeń i nie sądziłem, że się uda, bo szanse ponoć są niskie. A jednak warto było. W sumie brakło mi 4 minut do zdobycia kwalifikacji czasowej na Chicago, ale organizatorzy mi to w pełni wynagrodzili. 
Jak zwykle.
Największym plusem tego jest fakt, że liczy się to podwójnie, zarówno do liczby biegów, jak i do liczby wolontariatów. Szkoda, że to się nie sumuje. W każdym razie piękny wschód słońca nad jeziorami plus 5 km przemaszerowane w miłym towarzystwie w 55 minut. Ostatnio pobiegłem nawet zawody testowe i to zachęciło mnie do powrotu na forum (no i komentarz Przemka ) Od stycznia zrzuciłem już prawie 5, więc i tak nie jest źle. Po maratonie szybko się spasłem, muszę się przyznać bez bicia. Gdy zmieniliśmy kierunek biegu, wiatr zacząl być cholernie wkurzający, miałem wrażenie, że za chwilę zerwie mi numerek startowy Tempo cały czas trzymałem równiutko po ok. 4:05. Znaczniki kilometrów też mijałem mniej więcej na czas tempem 4:05 (GPS pokazywał o kilkadziesiąt metrów mniej). Biegliśmy tak przez około kilometr. Droga była calkiem ubita, ale wąska, więc wyprzedzać musiałem po trawie. Mostek wyglądał dość chybotliwie, ale na szczęście nie zawalił się pod moim słonim ciężarem. Mnie już nikt do końca biegu nie wyprzedził. Ten kilometr wpadł trochę wolniej, pewnie ok. 4:10, mimo że tu było z wiatrem. Widziałem, że nikt już mnie za plecami nie dogoni ani ja nikogo nie wyprzedzę, więc nie ryzykowałem ostrego finiszu. Nie było z czego. Gdy zobaczyłem bramkę mety i zostało kilkanaście sekund do 41 minut, ostatni zryw i zatrzymałem zegarek z czasem 40:57. Oficjalny pomiar to 40:59, więc tempomat działa. Ogólnie jestem zadowolony. 39 miejsce wśród panów i 15 miejsce w kategorii. Jeszcze 4 tygodnie do półmaratonu, myślę, że można być umiarkowanym optymistą. Samo Expo było ogromne, ale bardzo dobrze zorganizowane i bez kolejek. Szybka przebiórka już w ścisku w strefie, sprawdziłem, czy chip w bucie jest dobrze zamocowany, a tu za chwilę finalne odliczanie. Lecimy! Pierwsze 3 km biegło się dość lekko. Start w wielkim parku Tiergarten, mijamy słynną kolumnę zwycięstwa. Założenie to biec po 4:20, nie przepalić początku. Idzie zaskakująco lekko, jak na luźnym treningu. Cały czas starałem się trzymać zielonej linii na asfalcie wyznaczającej optymalną trasę biegu. Fajny bajer, powinni to robić na każdym biegu. Minąłem dwie kobiety, trzymające wspólnie w biegu flagę Ukrainy, toteż krzyknąlem im, Slawa Ukrainie! Pogoda była chłodna, rano może ze 3 stopnie, ale zrobiło się słonecznie, do tego na pierwszych kilometrach wiało trochę w mordę. Byłem zaskoczony, że za startem naprawdę zero tłoku, miałem mnóstwo miejsca dla siebie (ale cały czas było z kim biec i nigdy nie byłem osamotniony).
Czekam na jakiś kryzys, ale nie przychodzi. Coraz częściej zerkam na zegarek. Nagle zaczynamy mijać coraz ciekawsze miejsce w centrum Berlina, a tu jakiś ładny pałac, a tu plac Gendarmenmarkt. Trochę sporo zakrętów, ale trzymam się zielonej linii. Cisnę, cisnę, jeszcze mocniej. Nagle tempo zbliża się do 4:00 albo nawet je przekacza. Ciekawe, na treningu bym umierał, a tu biegnie się calkiem przyjemnie?!
Miejscowi postawili tutaj tabliczkę z napisem Plac Zelenskiego i rozwiesili na drzewach dziecięcy skarpetki, żeby upamiętnić ofiary wojny. Bardzo wymowne...
No i nie można zapomnieć oddać cholernego chipa z buta. Szybko wyszedłem z tej strefy, gdzie kibice nie mają dostępu, żeby ubrać się, bo nagle zrobiło mi się dość zimno. Szybko wjechał sznycel wiedeński z frytami i browarem w pobliskiej knajpie. Na tym kończę mój sezon wiosenny, więc potem był czas na świętowanie. 
W normalnych warunkach zrezygnowałbym, ale już raz z powodu kontuzji przepadł mi bilet wstępu (wygrany w loterii), więc nie chciałem zmarnować życiowej szansy. Mój pierwotny plan zakładał, że przebiegnę z narzeczoną połowę trasy, ale dotarłem do końca. W pierwszej połowie trasy biegliśmy przyjemnie w tempie ok. 5:50. Druga połowa biegu była okropną katorgą. Miałem wrażenie, że mięśnie nóg i okolice kolan palą żywym ogniem i tylko żele chłodzące rozdawane na trasie jakoś mi pomogły. Kilka razy musieliśmy się zatrzymać lub przejść w marszobieg, ale końcówkę już przebiegliśmy. Ostateczny wynik 4:35:15. Atmosfera i przeżycie wspaniałe, pomogły wynagrodzić ból i mój upór/głupotę. :D Mój brat też biegł i pobił swoją życiówkę - wynik 3:11:22. Oczywiście o ile zdrowie dopisze, bo od czasu do czasu coś w kolanach się odzywa. 
To był zatem dopiero ósmy tydzień regularnego biegania. Bez większej historii, oprócz tego, że minąłem kolegę z pracy po drodze. Podziwiam ludzi z dziećmi, którzy biegają, jak poukładać te puzzle, żeby mieć na wszystko czas. Zapewne to jedna z sytuacji sen/trening/rodzina: wybierz 2 z 3. Albo 1 z 3. Pierwsze 5 km wspólnie z żoną i z bratem. Pewnie 3 czołówki na wsi w niedzielny wieczór wzbudziły trochę zdziwienia. Później żonę odstawiłem do domu i pobiegliśmy z bratem, najpierw 2 km mocno w dół, potem 2 km w górę, i z powrotem w dół i do domu w górę. Elevation gain ok. 100-120 m. Chciałem zrobić trening z progresywnym tempem, ale progresja wyszła po prostu poprzez utrzymanie tempa na pagórkowatym terenie. Więcej nie umiałem dziś wycisnąć. Niby biegło się ok, ale byłem dość ociężały. O dziwo puls niezły, choć tempo bez szaleństw. Trochę wkurzająco jest to, jak kiepsko oświetlone są mniejsze miasteczka w Polsce. Tylko po kawie mocno chciało mi się sikać, musiałem iść do toi toia kilka razy. W Polarze autolapy szły co 1 km, a manual lapa mogłem złapać kiedy chciałem, np. po 5,05 km, jak tutaj. Tymczasem Garmin manualnego lapa zmierzył mi tylko od 5,00 do 5,05, czyli od ostatniego autolapa. Why, why?! Może ktoś podpowie, jak zmienić te ustawienia. Choć fakt, że lokalni kibice mocno dopingują, mimo że biegniemy przez słabo zaludnione obszary. Nikt się nie skarży, że blokujemy im drogę (pozdrowienia dla pana Warzechy i innych malkontentów). Liczę kroki, oddech przypada na każde 4 kroki, więc jest dobrze i jest rytm.