nad przepaścią

Po niezwykle emocjonujących Mistrzostwach Polski w Biegu Górskim na Ultra Dystansie jak bumerang wraca kilka kluczowych dla dyscypliny tematów. Dyscypliny, którą Polacy zaczynają uprawiać na ogromną skalę, czego efektem są między innymi
mniejsze i większe sukcesy na arenie międzynarodowej. Aby zrobić
kolejny krok do przodu autorzy sukcesów potrzebują większego wsparcia, o
co apelują w emocjonalnych wpisach przebijających się spod skorupy
medialnej poprawności.

Z punktu widzenia kibica bardzo
chciałbym, aby zastrzyk komercji spowodował podniesienie poziomu oraz
profesjonalizację organizacji, dzięki której mógłbym na przykład
sobie obejrzeć całą czołówkę polskich biegaczy na jednych zawodach. Z drugiej
strony jednak taki zastrzyk nie działa wybiórczo i wraz z dobrodziejstwem niesie za sobą wszystkie wady, które wyprały z emocji tak wiele dyscyplin.

To
właśnie te wady sprawiają, że z zagorzałego kibica piłkarskiego (nie
mylić z „kibicami zagorzałymi inaczej”) stałem się osobą, która ogląda mecze z przyzwyczajenia, ale bez emocji.
Zależność między jakością sportową, a finansami w połączeniu z polityką
ich dystrybucji sprawiły, że w klubowej piłce nożnej umarł cały
romantyzm. W najbardziej elitarnych rozgrywkach na starym kontynencie –
Lidze Mistrzów – od pewnego etapu próżno już szukać kopciuszków z niemedialnych lig,
a właśnie to jest ideą i pięknem sportu. Nie mam ochoty oglądać co roku
tych samych zespołów bijących się o najwyższe laury, gdzie wyjątki od
tej reguły stają się rzadkością, a wkrótce znikną całkowicie.

Inne
najmocniej skomercjalizowane dyscypliny stały się wyścigiem
farmakologicznym pomiędzy zespołami chemików, a instytucjami
odpowiedzialnymi za wykrywanie dopingu, a jeszcze inne pojedynkiem na
sprzęt i nowinki technologiczne. Rywalizacja, która rozpalała wyobraźnię
kibiców, zagubiła się gdzieś po drodze.