16 Mistrzostwa Świata w lekkoatletyce w Londynie

Dzień 10

5000m kobiet

Helen Obiri dosyć łatwo uciekła na ostatnim okrążeniu Almaz Ayanie. Ciekawe, że mimo, że Ayana to absolutna wymiataczka ostatnich lat (niesamowity rekord świata na 10000m w 2016 roku, drugi wynik w historii na 5 tys m) to jednak do Obiri nie ma szczęścia. Startowały razem 5 razy (na 3 i 5 tys m) i wynik jest 4:1 dla Obiri. Obiri to przedłużona średniaczka, dobrze biega 1500m.

© Getty Images for IAAF

800m kobiet

Wszyscy liczyliśmy na dobry występ Angeliki Cichockiej, i nie zawiedliśmy się, mimo, że nie zdobyła medalu. Pierwsze koło było bardzo szybkie, Angelika biegła z tyłu. Bieg był bardzo szybki, na ostatniej prostej na prowadzenie wyszła Caster Semenya i ona wygrała bieg. Szybciej niż Semenya na Mistrzostwach Świata biegała tylko …. Jarmila Kratochwilova w 1983 roku. Ale jeśli wziąć pod uwagę także Igrzyska Olimpijskie, to w 2008 roku szybciej pobiegła Pamela Jelimo. Angelika nie była w stanie zrobić wiele więcej, niż wyminąć dwie zawodniczki co dało jej szóste miejsce i nową życiówkę.

© Getty Images for IAAF

1500m mężczyzn

Mimo, że liczyliśmy na Marcina Lewandowskiego to realnie szanse jego były niewielkie. Poza dwoma zawodnikami pozostali mieli życiówki lepsze a kilku zdecydowanie lepsze. Ale to jest sport i oczywiście życiówki nie biegają. Bardzo mocno zaczęła trójka Kenijczyków, jednak na ostatnim kole zaczęli słabnąć, zwłaszcza faworyt, Asbel Kiprop. Pozostała dwójka nie oglądając się na Kipropa walczyła w końcu o zwycięstwo z Norwegiem Ingebrigstenem, Kipropa mineło w końcu jeszcze kilku zawodników, razem z Marcinem Lewandowskim, który zajął w końcu siódme miejsce.

© Getty Images for IAAF

Sztafety 4x400m kobiet

Liczyliśmy na medal, jednak po pierwszej zmianie, przewaga Amerykanek była tak duża, że realne szanse pozostawały tylko na medal srebrny o który walczyliśmy z Brytyjkami. Niestety okazało się mocniejsze, ale i tak brąz cieszy.

Sztafety 4x400m mężczyzn

Tutaj nasze szanse na medal były słabsze. Murowanym faworytem wydawała się być sztafeta USA, jednak znakomicie biegnący zawodnicy z Trynidadu i Tobago cały czas trzymali się za plecami Amerykanów i na 50 m do mety Lalonde Gordon wyprowadził Trynidad na prowadzenie zdobywając złoto.

© Getty Images for IAAF

Dzień 9

Wojna Etiopsko Brytyjska

© Getty Images for IAAF

Na konferencji prasowej po biegu Farah powiedział, że przy wejściu na ostatnie koło planował być na prowadzeniu, ale był już tak zmęczony, że pozwolił na prowadzenie Kejelchy. Na prowadzenie wyszli Kejelcha i Edris z Etiopii, Farah biegł tuż za nimi i wydawało się, że szykuje się do skoku na przeciwległej prostej. A jednak okazało się, że tempo narzucone przez Etiopczyków było dla Faraha za mocne. Nie tylko, że nie był w stanie ich minąć, ale nawet przestrzeń pomiędzy nim a Etiopczykami minimalnie zaczęła się powiększać. Był w stanie dojść ich dopiero na wirażu i po wyjściu na prostą zaatakował. Okazało się jednak, że był za słaby na pokonanie Edrisa i po raz pierwszy od 2011 roku, przegrał na finiszu wielkiej imprezy (mowa o Mistrzostwach Świata lub Igrzyskach Olimpijskich).

© Getty Images for IAAF

Jeśli przyjrzeć się całemu biegowi to widać było napięcie pomiędzy Etiopczykami a Mo. Farah mówił w wywiadach po biegu, że Etiopczycy postanowili poświęcić Kejelchę a oszczędzać Edrisa, żeby Edris miał najwięcej sił na finisz. To jest już chyba duża nadinterpretacja, trudno sobie wyobrazić, żeby świadomy swej mocy Kejelcha zgodził się na takie rozwiązanie. Ale rzeczywiście Farah musiał się trochę nawysilać, żeby trzymać swoją pozycję. Doszło nawet do tego, że w pewnym momencie (około 9 minuta biegu) dosyć brutalnie odepchnął biegnącego wg niego zbyt blisko siedemnastolatka Baregę. Po biegu Edris zaprezentował Mobota, czyli markowy znak Faraha. Na pytanie czy Farah odebrał to jako przejaw braku szacunku, Farah powiedział, że nie, że znają się od lat, biegają razem i to był zwykły gest radości Edrisa.

100m mężczyzn
Była to konkurencja zapowiadana jako ostatni występ Bolta na bieżni. Niestety dla Bolta i reprezentacji Jamajki, problem z mięśniem dwugłowym na 60 m do mety uniemożliwił Boltowi kontynuowanie biegu. Po świetnym finiszu wygrali Brytyjczycy.

100m pań

Dzień 8 – podsumowanie

Znowu świetnie pobiegła Angelika Cichocka. W biegu półfinałowym wyprzedziła ją tylko Caster Semenya, był to drugi wynik w karierze Angeliki, mamy nadzieję, że wytrzyma do finału.

Niestety nie zakwalifikowała się Asia Jóźwik. Natomiast w swoim biegu półfinałowym na 1500m zakwalifikował się Marcin Lewandowski.

Finał kobiet na 3000m z przeszkodami wygrała Amerykanka Emma Coburn, finał 200m kobiet Holenderka, Dafne Schippers.

Dzień 7 – podsumowanie

Z punktu widzenia Polski, najciekawsze były biegi eliminacyjne pań na 800m i panów na 1500m.

Świetnie pobiegła w swoim biegu Angelika Cichocka. Wygrała swój bieg. Patrząc na nią na ostatnich 200m można było mieć wrażenie, że nawet z pewnym zdziwieniem mija kolejne zawodniczki i nie spina się za bardzo, żeby wyprzedzić na ostatnich metrach Melisę Bishop. Przy okazji wynik Angeliki 2:00,86 jest do tej pory najlepszym jej wynikiem w tym sezonie.

Asia Jóźwik w swoim biegu była trzecia, co też dało jej przejście do kolejnej rundy.

W biegach kwalifikacyjnych mężczyzn a 1500m Marcin Lewandowski biegł w wydawało by się najmocniej obsadzonym biegu (Kiprop, Iguider, Centrowitz, Souleiman) ale bieg okazał się najwolniejszym z trzech biegów kwalifikacyjnych. Na szczęście Marcin zakwalifikował się. Co ciekawe ostatni w tym biegu przybiegł Centrowitz, Mistrz Olimpijski z Rio, któremu nie udało się powtórzyć swojej taktyki.

W trzecim biegu biegł Michał Rozmys i też zakwalifikował się dalej.

W finale biegu na 200m mężczyzn, dosyć zaskakujący wygrał Turek, Ramil Guliev.

Dzień 6 – podsumowanie

Eliminacje do finału na 5000m mężczyzn, zakwalifikowali się Ci którzy mieli się zakwalifikować, Mo Farah, Yomif Kejelcha, Muktar Edris.

W finale biegu na 400m pań, wygrała Phylis Francis z USA.

Dzień 5 – podsumowanie

Srebro Kszczota

Dla kibica, mogło się wydawać, że dziwny był to bieg. Samo to, że Adam Kszczot pozwolił sobie na zostanie z tyłu nie było takie dziwne, robił tak już wcześniej gdzie wiedział, że jest mocniejszy od konkurentów. Ale to był finał Mistrzostw Świata. Żeby zrozumieć, dlaczego Adam został z tyłu, trzeba zdać sobie sprawę z tego, że 800m to konkurencja, gdzie każdy ruch kosztuje. Kosztuje siły.

Zawodnicy wystrzelili bardzo mocno chcąc zająć wygodną pozycję. Widać było przepychanki pomiędzy zawodnikami przy zejściu do pierwszego toru, Kipyego Bett zepchnął łokciem do tyłu Pierre Amboise Bosse’a. Adam nie chcąc brać udział w tych przepychankach trzymał się z tyłu czekając na odpowiedni moment do ataku. Pierwsze 400m przebiegli w 50,78 sek. Było to najszybsze pierwsze 400m na tych Mistrzostwach. W biegu na 800m tych momentów do ataku nie ma wiele, dla dobrze czującego się zawodnika najlepszy moment to prawdopodobnie 300m przed metą, czyli po wyjściu na prostą jest 100m na to, aby zająć miejsce na prowadzeniu na pierwszym torze przed ostatnim wirażem. Być może taki plan miał Adam, ale nie zdążył wcielić go taki sam plan miał Pierre Amboisse – Bosse, który rozpoczynając atak praktycznie uniemożliwił to Adamowi. Adam musiałby przecież wyminąć także jego, a jeśli by się to nie udało, to zająłby miejsce na drugim torze po bardzo trudnym 100metrowym wysiłku, skazując się na porażkę. Adamowi zostało zatem zaatakowanie na zejściu z ostatniego wirażu, tak tez zrobił, i dzięki temu, wywalczył srebro za Francuzem. Z Bossem spotykali sie już kilkukrotnie, do tej pory 12 razy lepszy był Adam, 8 razy Bosse. Ale jeśli spojrzeć na wyniki, Bosse ma lepsze CV. 8 wyników poniżej 1:44, w tym jeden poniżej 1:43, podczas kiedy Adam ma „tylko” 5 poniżej 1:44. W biegu nie brał udział dominator tej konkurencji, czyli David Rudisha, dzięki czemu był to bieg ósemki zawodników o relatywnie równych szansach na wygraną. Tak dobra okazja, na zdobycie Złota na Mistrzostwach Świata może się już nie powtórzyć.

3000m pprz

Większość obserwatorów nastawiała się na pierwsze od lat zwycięstwo zawodnika nie z Afryki, myśląc o Evanie Jagerze, najlepszym w tym roku na listach wyników. Jednak nie udało się, znowu złoto powędrowało do Kenii, ty razem za sprawą Conseslusa Kipruto.

400m mężczyzn

Wayde Van Niekerk potwierdził, że nie ma sobie równych, i łatwo wygrał finał na 400m.

Dzień 4 – podsumowanie

1500m kobiet

W emocjonującym finale na dystansie 1500m kobiet Angelika Cichocka zajęła siódme miejsce. Ostatnie miejsce zajęła Rekordzistka Świata, Genzebe Dibaba.

Dzień 3 – podsumowanie

USA, Etiopia i Kenia, to liderzy klasyfikacji medalowej po trzech dniach Mistrzostw.

Kliknij w zdjęcie żeby zobaczyć bieg.

Adam Kszczot w niezłym stylu awansował do finału wygrywając swój bieg. Nie udało się to niestety Marcinowi Lewandowskiemu i Michałowi Rozmysowi.
Patryk Dobek zakwalifikował się do półfinału na 400m ppł
Krystian Zalewski nie zakwalifikował się do półfinału na 3000m prz.
Iga Baumgart zakwalifikowała się do półfinału biegu na 400m z najlepszym czasem (była czwarta w swoim biegu).
Ewa Swoboda nie zakwalifikowała sie do finału biegu na 100m.
Tori Bowie wygrała na finiszu finału na 100m minimalnie przez reprezentantką Wybrzeza Kości Słoniowej, Marie-Josée Ta Lou.
Izabela Trzaskalska i Katarzyna Kowalska zajęły w maratonie kobiet odpowiednio 23 i 36 miejsce. Reprezentująca Cypr Dagmara Handzlik przybiegła na 35 miejscu.

© Getty Images for IAAF

Maraton mężczyzn wygrał tegoroczny zwycięzca maratonu w Bostonie, Goeffrey Kirui, który z wynikiem 2:08:27 osiągnął trzeci najlepszy wyniki w historii maratonu na Mistrzostwach Świata (najlepszy jest także Kirui ale Abel, w Berlinie 2009: 2:06:54). Pierwszym nieafrykańczykiem był Brytyjczyk Callum Hawkins, zawodnik, który bardzo dobrze biega od roku (w lutym tego roku pobiegł 1:00:00 w półmaratonie, na finiszu Great Edinburgh XCoutry przegrał tylko z Leonardem Korirem, pokonujac międzyinnymi Mo Faraha). Biegowy stachanowiec Yuki Kawauchi na 9 miejscu, najlepszy z Japończyków.

© Getty Images for IAAF

Maraton kobiet wygrała Rose Chelimo, druga była, Edna Kiplagat, dwukrotna Mistrzyni Świata. Dobre trzecie miejsce Amerykanki Amy Cragg (niegdyś Hastings).

Dzień 2 – podsumowanie

100m mężczyzn

© Getty Images for IAAF

To, na co wszyscy czekali przez wiele miesięcy, co komentowali i analizowali przez wiele tygodni trwało 10 sekund. W ostatnim indywidualnym występie w życiu (chyba, że coś się zmieni) Bolt przegrał po raz pierwszy i ostatni w swojej karierze. Z bloków jak zwykle wyszedł nieco spóźniony i gonił świetnie biegnącego przed nim Colemana. Ale na ósmym torze mocno pracował Gatlin. Bolt inaczej niż w poprzednich latach nie zaczął wyprzedzać wszystkich konkurentów na 60-70 metrze, biegł tak samo jak inni. Linię mety przeciął minimalnie za Gatlinem i Colemanem.

10 000m pań

Almaz Ayana, po raz kolejny pokazała, że nie ma sobie równych. Przez pierwsze kilometry zawodniczki „wlokły się” przynajmniej w porównaniu z tempem z Igrzysk w Rio. Na piątym kilometrze Ayana w końcu postanowiła, że koniec tej zabawy i z tempa 3:05 przyspieszyła na 2:48. Jej średnie tempo do końca nie było wolniejsze niż 2:58. Żadna z zawodniczek nie była w stanie jej towarzyszyć i Ayana dobiegła na metę z dużą przewagą nad drugą i trzecia Dibabą i Tirop.

Na wykresie widać jak kilometr po kilometrze wyglądało tempo trzech pierwszych zawodniczek w porównaniu z Ayaną z Igrzysk w RIO.

Półfinały na 1500m kobiet

W pierwszym biegu startowała Angelika Cichocka, ramię w ramię z Genzebe Dibabą, Faith Kipyegon czy Caster Semenyą. Czołowe zawodniczki biegły cały czas równo, grupa byłą zwarta i finiszowała grupka siedmiu zawodniczek. Angelika Cichocka pobiegła bardzo dobrze, dając się na finiszu (planowo czy nie, wiedziała, że jako czwarta i tak będzie miała awans) wyprzedzić przez Caster Semenya. Wygrała Faitha Kipyegon. Genzebe Dibaba która wydawało się, że zamierza atakować na ostatnim kole zaczęła słabnąć i już na 250 m do mety była gdzieś w środku stawki, skończyła w końcu na szóstym miejscu i zakwalifikowała się dzięki temu, że miała lepszy czas niż szósta i siódma zawodniczka z drugiego półfinału. Trzeba przyznać, że jest to niesamowite, że zawodniczka, która dwa lata temu pobiegła 3:50 dzisiaj męczy się, żeby zakwalifikować się z wynikiem 4:05 w nie wolnym przecież biegu? (w takim sensie, że nie był to bieg taktyczny, jak bieg Centrowitza z Igrzysk w Rio). 15 sekund rozpiętości na 1500 m to jest przecież przepaść. Czy wyobrażacie sobie, że np Marcin Lewandowski biegający ostatnio w rejonie 3:35 ma problem z tempem na 3:50 ? Czy wyobrażacie sobie, że Angelika Cichocka ma problem z tempem na 4:18 ?

W drugim półfinale biegła Sofia Ennaoui. Niestety nie udało jej się zakwalifikować do finału, biegła cały czas z tyłu i być może za późno zaczęła finisz. Ale akurat ten bieg idealnie pokazał, że mamy w baku tylko tyle paliwa ile mamy a nie ile nam się wydaje. Świetnie biegająca w tym roku młoda Niemka Konztanze Klosterhalfen, na dwa okrążenia do mety wystrzeliła daleko do przodu. To zdarzało się jej już wcześniej, taki ma styl, kiedy czuje dobrze lubi biec sama i czuć, że dała z siebie wszystko. Pierwsze 400 m przebiegła z dużą przewagą, jednak już na ostatnim okrążeniu nogi zaczęły jej mięknąć, tempo spadać i mogła tylko obserwować jak na ostatnich 200 m mijają ja wszystkie najważniejsze konkurentki a ona juz nic na to nie może poradzić. Ten półfinał łatwo wygrała Sifan Hassan, która przez dużą część biegu trzymała się zupełnie z tyłu.

Kszczot i Lewandowski zakwalifikowali sie dalej.

Dzień 1  – podsumowanie

Najważniejszym wydarzeniem pierwszego dnia był finał biegu na 10000m. Po raz trzeci z rzędu (po Moskwie 2013 i Pekinie 2015) najlepszy był Mo Farah. Wreszcie było to finał godny Mistrzostw Świata.

© Getty Images for IAAF

Mo nie chował się, nie bawił w kotka i myszkę. Oczywiście nie bez wpływu na jego zachowanie było tempo jakie narzucali Kenijczycy i Etiopczycy, którzy nie chcieli dopuścić do kolejnego łatwego zwycięstwa Mo. Ostatnie 1600 m to już była prawdziwa walka, Kenijczycy, Ugandyjczyk, Etiopczyk starali się jak mogli ale Mo biegł mądrze. Mocno ale nie roznosiła go euforia. Zajął miejsce tuż przy bandzie i nie oddał go do końca. Było tam tak gęsto, że w pewnym momencie potknął się uderzając chyba o but biegnącego za nim zawodnika. Na szczęście utrzymał się na nogach. Na ostatnich 200 metrach wydawało się, że ktoś z goniącej go Kenijsko-Ugandyjsko-Etiopskiej grupki jednak będzie w stanie go minąć, ale Mo trzymał się wewnętrznego toru, zmuszając konkurentów do pokonywania większej drogi przy próbie obiegnięcia. Na ostatniej prostej tylko Ugandyjczyk próbował walczyć do końca, i przez chwilę się wydawało, że może mu się udać, jednak z Mo wygrać na finiszu jest prawie niemożliwością. Dzięki mocnej walce, zawodnicy uzyskali bardzo dobre wyniki, pierwsza siódemka złamała 27 minut, a wynik Mo Faraha: 26:49,51 jest drugim najlepszym jego wynikiem, i drugim najlepszym w historii wynikiem osiągniętym na Mistrzostwach Świata (lepszy był tylko Kennenisa Bekele w Berlinie 2009). Dla wielu zawodników wyniki z Londynu jest nową życiówką:

Odbyły się biegi eliminacyjne na 1500m. Szczęśliwie dalej zakwalifikowały sie Sofia Ennaoui i Angelika Cichocka.

W biegach eliminacyjnych na 100m Bolt i Gatlin łatwo wygrali swoje biegi.

Plan.

4 sierpnia rozpoczynają się w Londynie 16 Mistrzostwa Świata w Lekkiej Atletyce. Oto tabelaryczne podsumowanie tego na co zwrócić uwagę w konkurencjach biegowych (i chodzie) i czego się spodziewać zarówno w kontekście Polaków jak i międzynarodowym.