Fot. Paweł Kowalik

Zawsze zastanawiało mnie, po co biegaczom tyle butów do biegania. Potykając się o kolejne buty mojego faceta, miałam niemałe wątpliwości czy zakup następnej pary jest na pewno niezbędny. Wiele się zmieniło, kiedy „weszłam w jego buty”. Prezent, jaki od niego dostałam, okazał się strzałem w dziesiątkę. Nowiuśkie Nimbusy zachwyciły miękkością i wygodą. Mój domowy trener zadbał o to, bym przestała uważać bieganie za sport nudny i mało przyjemny. Pierwsze biegowe kroki stawiałam na słonecznej Malcie.

Szybko pokochałam ten sport. Biegacze o różnych porach dnia i nocy nie są już „dziwakami”. Przestały dziwić tysiące ludzi na startach biegów. Każdy z własnymi celami, planami, marzeniami, ze skupieniem wyczekujący na wystrzał startera. Ciężko opisać emocje towarzyszące biegaczom podczas biegu. Walkę z samym sobą o to, by dać z siebie jeszcze troszkę więcej. Oczekiwanie na bramę mety na horyzoncie oraz wielką radość i satysfakcję po jej przekroczeniu. Pokonywanie kolejnych biegowych granic stało się swego rodzaju uzależnieniem, a urwana choćby sekunda nigdy wcześniej nie cieszyła tak bardzo. Z drugiej strony bieganie nauczyło pokory, wsłuchiwania się we własny organizm i tego, że czasami pokonanie z drugą osobą jej biegowej bariery, cieszy bardziej niż przekroczenie własnej.

Fot. Paweł Kowalik

Dziś, „potykając się” o własne buty do biegania stwierdzam, że tych nigdy za wiele. Kiedy w końcu złamałam, wcześniej nieosiągalne 50 minut na dychę,  Nimbusy stały się nieco zbyt ciężkie i oporne. Pojawiły się kolejne m.in. Asics Gel Excel33, New Balance M980, Kalenij Ekiden Trail Active. Jednymi z butów, po które sięgam ostatnio najczęściej są Kalenij Kiprun LD. 

Butki te towarzyszyły mi w przygotowaniach do pierwszego półmaratonu. Podobnie jak Nimbusy są bardzo wygodne i dobrze amortyzowane, jednak nieco twardsze i bardziej dynamiczne. Dobrze sprawdzają się na długich wybieganiach. Mimo, że polecane są raczej do biegania po twardym podłożu, często biegam w nich również po leśnych ścieżkach. Stojąc na starcie swojego pierwszego półmaratonu – 4. PKO Wrocław Półmaraton – bardzo w nie wierzyłam. Dały radę! Pierwsza połówka okazała się przyjemniejsza niż niejedna 5-ka czy dycha. Nie było kryzysów, „ścian” czy zwątpienia. Z uśmiechem na twarzy zrealizowałam plan złamania dwóch godzin.

Śmiało mogę powiedzieć, że LD-ki sprawdziły się również w warunkach (niemalże) ekstremalnych. Letnią edycję Wieliszewskiego Crossingu zapamietam na długo. Samo południe, upał w słońcu dochodzący do 40 stopni i piaszczyste fragmenty trasy. Butki dobrze zniosły kontakt z kurtynami wodnymi na trasie, błotem, piachem, a na końcu porządną ulewę i gradobicie. Nie porozklejały się po praniu. LD-ki wydają się bardzo trwałe. Cieszą w nich wzmocnienia na czubkach. W zasłużonych Nimbusach – wraz z kilometrami – zauważyłam systemy wentylacyjne, o których producent nie wspominał w opisie technicznym produktu.

Fot. Paweł Kowalik

Różowe LD-ki towarzyszyły mi również podczas Biegu Powstania Warszawskiego. To bieg, który darzę ogromnym sentymentem. W ubiegłym roku był to mój pierwszy start na dystansie 10 kilometrów. W tym roku bieg wypadł w urodziny Mamy. Muszę niestety przyznać, że tego dnia obie przekroczyłyśmy pięćdziesiątkę. W tym biegu jednak nie wynik był najważniejszy. Cieszę się, że w tak niepowtarzalnej i podniosłej atmosferze mogłam złożyć hołd powstańczej Warszawie. 

Fot. Paweł Kowalik

Zdarza mi się zabierać LD-ki również na cotygodniowe, sobotnie parkruny. Na krótkie 5 kilometrowe dystanse są one jednak nieco zbyt miękkie i ciężkie. Znacznie lepiej sprawdzają się dynamiczne, niebieskie SD-ki, ale o nich opowiem, gdy poznamy się lepiej…

Fot. Paweł Kowalik