Ze mną się nie napijesz?

Tak się jakoś złożyło, że parę dni potem zostałem wezwany na „dywanik” w pracy i zostałem poinformowany że zostaję zwolniony… No tak, leciałem w kulki… Chodziłem na ściemniane L4, bumelowałem i do tego bardzo często przychodziłem na kacu. Mam szczęście, że u mnie w pracy są ludzie, którzy wysłuchali mnie, moją historię, mój problem i zgodzili się bym pozostał w pracy, ale pod jednym warunkiem: musiałem podjąć się leczeniu. Centrum Leczeń Uzależnień w Bielsku-Białej. Ul. Mostowa, tuż koło Sfery. Poszedłem tam i zacząłem się dowiadywać kim jestem i czym jest moja choroba…

Mam na imię Marcin i jestem trzeźwiejącym alkoholikiem. Skąd o tym wiem? Pewni mądrzy ludzie mi o tym powiedzieli i przyznałem im rację. Wiem jak się zachowywałem ja i moje ciało. Wiem czym było upojenie alkoholowe, czym były ciągi pijackie, czym było delirium i co się ze mną działo, kiedy byłem na głodzie. Wiem, o czym myślałem każdego dnia. Pamiętam o czym marzyłem przed zaśnięciem… o tym, by się po prostu nie obudzić…

Nienawidziłem swojego życia, siebie, świata, ludzi. Wszystko wydawało mi się obrzydliwe, szare, smutne, bez celowe. Pijąc, zapominałem na moment o tym, jednak budząc się następnego ranka nienawiść była jeszcze większa… i tak w kółko. Alkoholizm to gówniana choroba. Połączenie depresji z niemocą, bo coś w Tobie każe Ci szukać czegoś, co Cię na moment wyciszy. A to co Cię wycisza, powoli Cię zabija. Jednak śmierć, mogła być wybawieniem. Były myśli samobójcze i to chyba każdego dnia… Brakowało mi odwagi jednak na to, by zakończyć samemu swój żywot. I cieszę się z tego… teraz… po paru latach nie picia…

Na terapię chodziłem dwa razy w tygodniu. Dowiedziałem się na niej jak sobie radzić w początkowych dniach i miesiącach trzeźwienia. Odkryłem, że jednym z powodów dla których piję, jest samotność. Fakt, odrzuciłem wszystkie stare znajomości, ludzi którzy prosili mnie bym się ogarnął i przestał pić. Zrobiłem jeden krok. Postanowiłem ich przeprosić i poprosić o pomoc w realizacji mojej nowej drogi życiowej.

Ludzie ci mieli, jak dla mnie, innowacyjne spojrzenie na temat wykorzystywania wolnego czasu. Zamiast siedzieć przed telewizorem i pić piwo, a w weekend zaliczać „banię” woleli spędzać ten czas aktywnie. Chodzenie po górach, jazda na rowerku, bieganie, basen. Ważyłem w tamtych czasach o jakieś 20 kg więcej niż obecnie. Byłem napuchnięty (alkohol podobno zatrzymuje wodę w komórkach, co sprawia że człowiek „puchnie”). Nie miałem kondycji, bo skąd? Jednak spędzając czas z tymi ludźmi jakoś się musiałem dostosować. Zacząłem im towarzyszyć podczas wędrówek górskich, podczas treningów biegowych. Z tym że oni biegali po 4 km a ja 800 metrów i to z przerwami. Wszystko to działo się na stadionie w Wapienicy. Dostałem w prezencie od siostry rower, która ucieszyła się z tego że przestałem pić i powoli wyrabiałem sobie kondycję. Powoli. Małymi krokami. Bo miałem cel. Pojawiło się w moim życiu malutkie marzenie. Zrodziło się ono w Żywcu, gdzie mój przyjaciel startował w półmaratonie dookoła jeziora Żywieckiego. Marzenie, jak na tamte czasy nieosiągalne. Też chciałem kiedyś przebiec półmaraton. Spodobała mi się cała otoczka organizacji zawodów, ten klimat. Zacząłem pracować nad tym, by spełnić choć jedno marzenie w tym moim nowym, trzeźwym życiu.

Budziłem się o 3 w nocy i chodziłem na trening biegowy. Dlaczego tak wcześnie? Ponieważ wstydziłem się tego, że sapię, że się męczę. Nie chciałem by ludzie oglądali mnie w takim stanie. Powoli małymi krokami. Marszobiegi. Dokładanie dystansu i tak w kółko. Po pewnym czasie odkryłem, że w momentach, kiedy chciało mi się napić ( bo pojawiały się myśli o powrocie do nałogu) wystarczyło ubrać buty i przebiec się. Bieganie stało się ucieczką od poprzedniej drogi ucieczki… No i zacząłem biegać już w nieco normalniejszych porach… Jakoś na zimę 2010 roku potrafiłem biegać już około godziny bez przerwy… Tempo małe, ale nie chodziło mi o tempo, ale o sam fakt. Wyprowadziłem się od pijących rodziców, zacząłem budować kolejne cegiełki mojego nowego życia. Życia bez alkoholu. Życia w którym jest miejsce na ruch i na wiarę w Boga. A w pracy, z której wcześniej chcieli mnie wyrzucić, zaproponowano mi awans… Zaczęło się układać. No i najważniejsze… Nie myślałem o śmierci… Myślałem tylko o życiu i o marzeniach… a marzeń to z każdym dniem rodziło się coraz więcej. Rodziły się w głowie kiedy biegałem.

Zmieniałem się w oczach. Z pulchnego brzydala stałem się w miarę szczupłym brzydalem. 3 maja 2011 roku pojechałem z przyjacielem do Katowic na Silesię. On miał biec maraton, ja się zapisałem na połówkę. Przebiegłem. Czas: godzina i pięćdziesiąt jeden minut. Miałem momenty że chciałem zejść z trasy. Wtedy myślałem o tym, gdzie byłem w swoim życiu, a gdzie jestem. Z pijaka w sportowca. To mi dodało skrzydeł. Od tamtego dnia zacząłem uczestniczyć w imprezach biegowych. Bieganie stało się hobby, pasją. Nałogiem. Z jednego nałogu w drugi? Mam takie momenty, że biegnę i wspominam stare czasy. Czasy kiedy wymiotowałem pod siebie, trzęsąc się niemiłosiernie. Kiedy drżącą ręką sięgałem po butelkę i piłem wódkę z gwinta. Kiedy przykładałem nóż do swoich żył i walczyłem z sobą by się przełamać i wykonać cięcie. Biegnę i wspominam sobie to. Biegnę i się uśmiecham. Bo to, to przeszłość, do której nie chciałbym wrócić. Biegnę i dziękuję Bogu, że tak pokierował moim życiem, że potrafię dostrzec piękno świata, który stworzył. Potrafię dostrzec uśmiech w twarzach ludzi. Potrafię się obudzić, podejść do lustra i zobaczyć uśmiech u siebie. Nie wiem, czy udałoby mi się wytrwać w trzeźwości bez biegania. Czasami pokusa, by się napić była tak silna że po prostu uciekałem. Ale jest jeszcze coś… endorfiny… czuję się szczęśliwy, potrzebny światu i ludziom, kiedy biegnę… Podobne odczucie czasami dawał alkohol, z tą drobną różnicą, że to była jedynie iluzja i oszustwo szczęścia. Alkohol więcej zabierał niż dawał…

Za mną już parę maratonów, półmaratonów, biegów górskich. Niezliczona ilość treningów. A to dopiero początek mojej przygody z bieganiem. Bo póki będę miał siły i zdrowie, chcę to robić.

Jestem Marcin, jestem alkoholikiem. Jestem Marcin, jestem maratończykiem.