Wiedeń. Znakomity wystep Szosta i Draczyńskiego, Kalenderova-Ochal trzecia.

Adam Klein: Czy wszystko w biegu było idealne?

Henryk Szost: Wszystko nie. To był pierwszy maraton po kontuzji, po półtorarocznej przerwie i nie czułem się pewnie. W ogóle jakoś dzisiaj od początku nie czułem mocy a pomiędzy 25-28 km miałem kryzys, fatalnie mi się wtedy biegło. Ale jakoś to wytrzymałem i na 30 kilometrze postanowiłem ruszyć sam. Wtedy jeszcze biegliśmy w grupce z Adamem, Shapharem, Kulkovem i jednym z kenijskich pacemakerów. Razem ze mną ruszył właśnie ten Kenijczyk, wtedy zrobiłem moje najszybsze 3 km w biegu, wyszło poniżej 9 min. Około 32 kilometra zaczęliśmy dochodzić pierwszych Kenijczyków, którzy odpadli z czołowej grupki, co było jakąś dodatkową motywacją do szybkiego biegu. Na 33 kilometrze Kenijczyk powiedział mi, że tu już musi mnie zostawić, życzył powodzenia. Pożegnaliśmy się, podziękowałem mu i od tego momentu już biegłem sam.

Tylko tych trzech zawodników ukończyło bieg przed Henrykiem

W trakcie biegu wiedziałeś na jaki biegniesz wynik?

Oczywiście kontrolowałem czas, miała być średnia 3:05 /  km. Ale pierwsza piątka była mocna, po około 3:01/km. Potem było ok ale poniżej założeń były te kilometry od 25 do 30. I w takiej sytuacji, w biegu nie masz jak przekalkulować na ile dokładnie biegniesz. Ja mam trochę kłopoty ze wzrokiem i z bramy na 42 kilometrze wydawało mi się z daleka, że zegar pokazuje 2:12, dopiero po zobaczyłem, że tam jest 2:09 i wtedy to już była walka na ile maszyna dała. Zresztą wbiegając na metę nie wiedziałem nawet, który jestem bo nie wiedziałem ilu Kenijczyjków czy Etiopczyków ukończyło przede mną i czwarte miejsce to było miłe zaskoczenie.

Widziałem przez sekundę Twoją radość w telewizji

Tak, radość była, cieszyliśmy się zresztą obydwaj z Adamem. Bo przecież te kilka sekund nie gra roli. Chodzi o to, że to oznacza, że jest w Polsce przynajmniej dwóch maratończyków na równym poziomie, że to nie jakiś jeden przypadkowy zawodnik. Wspólna jest satysfakcja, że mogliśmy trenować w tak mocnej grupie z Adamem, z Mariuszem, co trzeba przyznać było zasługą PZLA. W trakcie biegu cały czas miałem świadomość, że Adam jest przynajmniej tak samo mocny jak ja, cały czas można powiedzieć czułem jego oddech na plecach i że chwila nieuwagi i może mnie minąć i to także dopingowało.

Komuś szczególnie chciałbyś podziękować?

Tak, chciałbym bardzo podziękować przede wszystkim Zarządowi PZLA, Prezesowi Skusze, bo to dzięki nim miałem zapewnione szkolenie, mogłem pojechać na obóz do Kenii co jak widać dało rezultaty. Widać ile dobry obóz potrafi dać, ale to nic dziwnego, przecież chcąc rywalizować na światowym poziomie musimy robić to co najlepsi a Kenijczcy, Etiopczycy, Amerykanie żyją i trenują na dużych wysokościach przez cały czas. Pomoc PZLA jest tym cenniejsza, że przecież w zeszłym roku kontuzja wykluczyła mnie z drugiej części sezonu i można powiedzieć, że stawiali na mnie trochę w ciemno. W ogóle to dzięki nim mogliśmy trenować w grupie co jest przecież niezwykle ważne, nie od dzisiaj wiadomo, że najlepsi na świecie trenują w grupach. Oczywiście wielka jest też zasługa trenera, Grzegorza Gajdusa i jemu tez bardzo dziękuję.
Dziękuję tez mojej rodzinie, która zawsze mnie wspiera w trudnych momentach i oczywiście w tych dobrych, także kibicom, także tym którzy w nas wierzyli i tutaj przyjechali do Wiednia kibicować.
Dziękuję także Adamowi, Mariuszowi, całej naszej grupie treningowej.
Bardzo dziękują doktorowi Owczarskiemu z kliniki Rehasport z Poznania, który operował moją nogę, bo to jest człowiek który doprowadził mnie do zdrowia fizycznego.

Czy Rekord Polski wydaje Ci się realny, to znaczy w Twoim zasięgu?

Do wszystkiego trzeba dojść stopniowo ale dziś nie wydaje się to już tak nieosiągalne. Musi zaistnieć oczywiście jednocześnie wiele czynników, doskonałe warunki na trasie, dobre prowadzenie, długie wysokogórskie zgrupowania i wtedy naprawdę dużo można poprawić. Rozmawiałem dziś po biegu z trenerem, Grzegorzem Gajdusem i on powiedział, żebym nie wpadał w euforię, bo jeszcze wiele pracy przede mną ale wg niego przy spełnieniu tych wszystkich warunków jestem zawodnikiem który może biegać 2:08 czy nawet 2:07. A ja mu wierzę.

Dziękujemy i gratulujemy, także Adamowi Draczyńskiemu !!
Gratulujemy Mariuszowi Giżyńskiemu nowej życiówki a Błażejowi Brzezińskiemu udanego debiutu. I oczywiście wielkie gratulacje dla Olgi Kalenderovej-Ochal za zajęcie trzeciego miejsca.