Fizyka Sportu – czyli o sporcie inaczej

Zwycięzcami w konkursie zostali: Wacek Hołówko, Urszula Greszhutz, Maciej Leciejewski. Akceptowaliśmy odpowiedzi: Morcelli lub Aouita ponieważ nie wiemy w którym miesiącu wydano książkę a właśnie w 1992 roku właśnie Morcelli pobił rekord Aouity.

W 1992 roku ukazała się książka Krzysztofa Ernsta Fizyka Sportu (Krzysztof Ernst to zmarły w 2003 roku profesor fizyki z Uniwersytetu Warszawskiego). Po blisko dwudziestu latach PWN zdecydował się ją wznowić.

Prawa fizyki nie uległy zmianie więc pod tym względem książka nadal jest aktualna. Jednak niektóre jej rozdziały mimo, że w pewnym stopniu utraciły na aktualności to są może nawet tym bardziej ciekawe bo pokazują jak przez te lata zmienił się sport. Przykładem jest w analiza pozycji aerodynamicznej skoczka narciarskiego. Za ideał autorzy przyjmują pozycje Matti Nykannena. Przyznają wprawdzie, że jest taki Szwed Jan Bokloev, który skacze bardzo daleko ale trudno jest jednoznacznie powiedzieć, czy jest to efekt stosowanej przez niego techniki V. Książkę oddano prawdopodobnie do druku jeszcze zanim styl Bokloeva został przez środowisko narciarskie uznany jako obowiązujący i nie obniżający not (jako ciekawostkę dodam, że w Polsce, w Szklarskiej Porębie żyje człowiek. Mirosław Graf, który stosował styl V jeszcze przed Bokloevem, też skakał najdalej i dostawał bardzo niskie noty, dziennikarze mówili wtedy, że skacze rozpaczliwcem, dziś jest trenerem młodych skoczków w Szklarskiej  Porębie a chętni mogą u niego w pensjoncie Aduś mieszkać).

Oczywiście nas głównie interesuje bieganie. Lekkoatletyka jest jedną z wielu dziedzin poruszonej w książce a bieganie jest jedną z kilku dziedzin poruszonej w lekkoatletycznych rozdziałach. Nie ma więc o bieganiu dużo ale to co jest zainteresuje na pewno każdego czytelnika, który zdecyduje się po tę książkę sięgnąć.

Książka zawiera wiele ciekawych spostrzeżeń, które nasuwają się fizykowi ale nie koniecznie biegaczowi.  Znajduje się w niej na przykład potwierdzenie wątpliwości, które sam kiedyś miałem: „Czy istnieje jakaś prędkość poniżej, której bieg przestaje mieć sens i fizycznie wskazane jest przejście w chód?” Wg autora jest to prędkość 8,3 km/h czyli tempo 7,2 min/km . Choć jest to podanych zbyt mało szczegółów aby można było stwierdzić, że nie muszą być spełnione dodatkowe warunki – np długość kończyn dolnych.

Przy okazji, ciekawe jest porównanie zmiany rekordów świata ludzkich i końskich – cytuję: „Na przykład rekord świata w biegu na 1500m został w ciągu ostatnich 50 lat poprawiony o prawie 20 sekund, czyli prawie o 9%. Dodajmy,że w tym samym okresie rekordowe czasy uzyskiwane przez najlepsze konie wyścigowe prawie się nie zmieniły.”

Tak więc – książka zawiera naprawdę sporo interesujących fragmentów i
wszystkim fanom sportu – polecam. 

Dla czytelników Bieganie.pl trzy egzemplarze książki Fizyka Sportu. Można je zdobyć wysyłając na redakcyjnego maila (jego znalezienie to także część konkursu 🙂 ) odpowiedzi na pytanie:

Kto w momencie pierwszego wydania książki Fizyka Sportu był rekordzistą świata mężczyzn na 1500m.

Na odpowiedzi czekamy do godziny 12.00 31/03/2010.

Poniżej oficjalne zajawienie książki z tylnej części okładki:

Żaden sportowiec jeszcze nie żałował, że uczył się fizyki, a fizyk, że uprawiał sport!

Książka przeznaczona jest nie tylko dla sportowców i trenerów, ale również dla wszystkich zainteresowanych sportem i prawami fizycznymi, które nim rządzą. Niewątpliwie stanowi także doskonałą pomoc dla studentów i nauczycieli fizyki, chcących uatrakcyjnić swoje lekcje.