Moderator: infernal
Wyszłam pobiegać z mężem, ale on w końcu zdecydował się dziś na krótki trening, więc po 15 minutach on zawrócił, a ja gnałam przed siebie jeszcze następny kwadrans. Potem nawrotka i do domu. I nawet jakoś w miarę dynamicznie dziś biegłam, nie szurałam za bardzo. 
I się okazało, że ostatnio wciąż pewne fragmenty biegłam niepotrzebnie ulicą/chodnikiem, gdy istniała też ścieżka bezpośrednio na rzeką. I oznaczenie szlaku jednak jest z dołu do góry, tylko nie za wiele jest samych tyczek (których ostatnio wypatrywałam), ale należy skupić się na małych płytkach z odciskiem lisich łap wtopionych w jezdnie i chodniki - dokładnie pokazują kierunek na prawie wszystkich skrętach, ale łatwo je przeoczyć. Powrót na azymut, częściowo nowymi uliczkami i alejkami - w Lozannie powroty do domu są łatwe, każda droga w dół jest dobra, można dać się ponieść fantazji. 
Głowa się trenuje. Potem jeszcze dwie 5c+ przeszłam - tylko jeszcze na raty, z odpoczywaniem i powtarzaniem kawałków. Niemniej do przodu! 
Ja sobie pomyślałam, że to będzie dobra forma zrobienia treningu podbiegowego, a zawody w towarzystwie to fajna zabawa. Niemniej dziś się obudziłam z potwornym bólem brzucha - niech żyją TE dni. Na szczęście przed wyjściem do pracy zaczęła działać tabletka przeciwbólowa. Zapakowałam biegowe ciuszki - bo może jednak pojadę. Po południu w pracy czułam się jakoś pozytywnie naładowana i ostatecznie mąż mnie zachęcił - no pojedź. Więc dzwonię do Pauliny i jedziemy. Tylko nagle poczułam, żem potwornie głodna - szybki przelot przez sklep po jakąś bułę z czekoladą, potem jeszcze banan od Pauliny. Parkujemy nad jeziorem, podchodzimy pod górę do biura zawodów. Brrr, zimno wieje, no chociaż śnieg nie pada - wczoraj jak byliśmy na ściance padał. Szybki zapis, opłata i dostaję numerek oraz pamiątkową torbę na buty. Przebieram się i mamy jeszcze mnóstwo czasu - gadamy więc grzejąc się wewnątrz sali. Do końca górki z zaciśnietymi zębami. Przede mną jest kolejna kobitka, ale dość daleko - ona od początku była wyraźnie z przodu. Jej raczej nie dogonię, ale tym razem na zbiegu porządnie cisnę. Jeszcze tylko podbiec na mostek nad torami - ale to już na zapale finiszowym się zrobi. Zfruwam z mostku i tym razem na lewo. Hmm, ciekawe gdzie dokładnie meta, może to ta żółta linia. Sprintem biorę tuż przed nią jakiegoś pana, ale po linii nie zwalniam całkiem, bo dalej jest korzytarz otaśmowany i brama na końcu. Nie sprintuję na maksa, ale wciąż biegnę. Dopiero obsługa spod bramy daje mi znak, żeby zwolnić. Pomiar czasu zatrzymywał się na żółtej linii, tam tylko numery zapisują. Uffff, dałam radę. Teraz pić! Gratulują mi Pauliną i Ralph, idziemy szybko się schować do ciepełka. Potem jeszcze jednego kolegę spotkałam, fajnie było pogadać. Posiedzieliśmy jeszcze w sali aż do dekoracji zwycięzców, coś zjedliśmy i wypiliśmy (ponoć obsługa w kasie od jedzenia była już kompetnie pijana ).
. 
Potem trafiłam na piękny punkt widokowy na góry (nawet fotkę telefonem cyknęłam), a później grzecznie wracałam szlakiem do Chalet a Gobet - ten właściwy miał zdecydowanie mniej błota! Skręciłam raz jeszcze za strzałką "Lausanne" i wylądowałam w okolicy znanej, ale niestety musiałabym zasuwać wzdłuż drogi szybkiego ruchu. Zamiast tego ruszyłam skrajem łąki - chaszcze po pas czasami, wilgotne, pięknie mi buty wymyły od zewnątrz. I opaski na łydki bardzo się przydały na odcinku z pokrzywami. Przy okazji wypłoszyłam już trzecią z kolei sarnę. Na końcowym odcinku znów ominęłam największe błoto dzięki alternatywnej trasie. Fajnie się biegło, ale przed zawodami zdecydowanie muszę wypocząć. 