Nie, bo wtedy automatycznie przyśpieszam, a trzeba regeneracyjnie :P

Osobiście to trochę dostaje alergii gdy czytam/słyszę jak to się poświęcamy na amatorskim treningu biegowym. Rozumiem, że można być zmęczonym po treningu. Ale tak samo jak można być zmęczonym: na kacu, po sprzątaniu domu, wychowując dziecko lub robiąc wolontariat w Kościele itp.

Moim zdaniem właśnie przejawem wygody jest traktowanie biegania jako czegoś wyczerpującego, godnego uznania. Prawda jest jednak taka, że to zwykłe hobby - takie samo jak oglądanie netflixa (np. 10 odcinków z rzędu ulubionego serialu może zmęczyć jeszcze bardziej niż seria interwałów i ma takie samo znaczenie dla społeczeństwa).

Myślę, że "poznać siebie" można dużo lepiej przy realnych czynnościach mających wpływ na życie innych. Nie szalejmy z tym patosem. Bieganie to egoistyczna przyjemność i jak ze wszystkiego trzeba korzystać w sposób rozsądny.

Like

W jakich ciężkich czasach? Jeśli to nie ironia, to raczej spora przesada.

Autor raczej kwestionuje "ciezkosc" dzisiejszych czasow.




Co w tym dziwnego? Biegacz wyznacza sobie cel, zlamanie 3h w maratonie. Dopuki nie pobiegnie to bedzie tylko zalozenie/przypuszczenie. Po maratonie juz wie czy jest w stanie czy nie. Czyli jest "blizej prawdy o sobie". Prawie kazdy czlowiek w swoim wlasnym wyobrazeniu jest prawy, szlachetny i odwazny, jednak dopiero zetkniecie sie z realnymi zdarzeniami weryfikuje to wobrazenie.

Bardzo fajny tekst. Część czytających będzie się z tym utożsamiała, część negowała - standard, ale nie sądziłem, że będzie aż tak dużo odzewów na "nie".
Mi podszedł bardzo ten tekst, bo zgadzam się prawie w 100% z autorem.
Żyjemy w fantastycznym okresie dla Polski (bez polityki proszę), czyli mamy prawie wszystko, co chcemy, na wyciągnięcie ręki. Z drugiej strony jedyną rzeczą, która mi przeszkadza, to pośpiech. Wszyscy za czymś gonimy, bo chcemy mieć jeszcze więcej, jeszcze lepiej, a jak do tego dojdzie rodzina i obowiązki domowe, to doba robi się bardzo krótka. Czasu na refleksję, poznanie swoich możliwości mamy coraz mniej.
Honorowy drwi z poznawania swoich możliwości, ale uważam tak samo. I nie mam tutaj na myśli katorżniczych treningów i sadomasochistycznego podejścia do biegania. Gdy trenowałem do maratonu, to biegałem tyle, ile uznałem za słuszne (3 razy w tygodniu), bo bieganie nie jest całym życiem, ale miałem zaplanowany czas ukończenia maratonu i musiałem tak trenować, żeby w tym krótkim tygodniu treningowym wycisnąć maksa. Jak już założyłem sobie długie wybieganie w sobotę to biegłem te 32km niezależnie od pogody, dolegliwości i samopoczucia. I w tym momencie walczyłem ze sobą, swoimi myślami i mentalnie wszedłem na wyższy poziom. Może to niemądre, ale ani razu nie poddałem się, czy to -10 stopni, czy +35 i piekące słońce. Burza, ulewa, pęcherze, czy zwykły brak chęci przezwyciężałem. Tak samo z biegami tempowymi czy siłą biegową. Wtedy poznawałem swoje możliwości i swój charakter. Śmieszne? Może, ale gdzie indziej mam się sprawdzić?
Teraz biegam rzadko, rekreacyjnie, ale robię inne rzeczy (sportowe) i wiem, że się nie poddam, bo już to sprawdziłem.
Rafall piszesz o patosie i o znaczeniu mojego biegania dla społeczeństwa. Czyli kompletnie nie rozumiesz takiego podejścia do tematu. Bo ja mam w dupie, co myśli o moim bieganiu społeczeństwo, nie chwalę się tym w ogóle i nie mam zamiaru zmieniać świata bieganiem. Tak - jest to hobby, tak - jest to egoistyczne, tak - biegam tylko i wyłącznie dla siebie. I właśnie to jest wspaniałe! Bo ktoś ogląda w ponury deszczowy dzień Grę o tron, a ja biegnę przemoczony i zmęczony, ale cholernie zadowolony. Ja poznałem swoje możliwości i ten z pilotem w ręce również, bo obejrzał cały sezon jednej nocy. Brawo On, brawo ja!

Tekst fajny, ale ostatni akapit mocno przesadzony. Gdyby bieganie było takie ciężkie i wymagające to było by niszowe, a nie jest

Dla mnie, dużo cięższe jest trzymanie diety, ale nie takie typu "mniej żreć" i tyle, ale takie gdzie liczymy kalorie i na kolację jemy zielonego ogórka bo do 2000kcal zostało ich 50 Przy obecnej dostępności wszelkiego rodzaju smakołyków to jest to dopiero wyzwanie przy którym można się zbliżyć do granic swoich możliwości i poznać samego siebie. Przykładowo ja dowiedziałem się o sobie, że moja "wolna wola" jest raczej szybka niż wolna i raczej z tych słabszych niż silnych. To chyba jak w bieganiu bo potrafię tylko krótko i szybko

Bieganie nie jest wymagające za bardzo. Trening biegowy, i owszem, nawet dla średnio ambitnego celu jak 3h na maratonie dla faceta

Tu może się i zgodzę, ale sam autor używa sformułowania "biegaine", a nie "trening biegowy"

nie. "Założenia treningowe muszą być wykonane." Cały ostatni akapit jest ewidentnie o treningu biegowym. To przecież też bieganie

A co jak mam założenia treningowe wyjść 3x w tygodniu na 30min pobiegać po 6:30/km To już trening czy jeszcze bieganie? I od kiedy zaczyna się trenowanie? To raczej byłaby bezcelowa dyskusja gdybyśmy chcieli ją pociągnąć.

Lubię sobie pobiegać i lubię potrenować, gdyby to wymagało jakiegoś poświęcenia wielkiego dla mnie to bym tego nie robił Chociaż w sumie nie trenuje ostatnio, tylko sobie biegam... bez ładu i składu.

Cały felieton i poniższa dyskusja dotyczy osobistej strefy komfortu i ewentualnego z niej wychodzenia. Jeżeli biegasz/trenujesz w ramach tej strefy, wtedy jest to hobby, nie uczysz się niczego o sobie itd. itp. Z drugiej strony, jeśli zmuszasz się do wymagających dla Ciebie wyrzeczeń, ponosisz dotkliwe porażki itp. można się pewnie czegoś nauczyć.

Czyli jak tylko biegam to jest hobby, a jak trenuje, cierpię na treningu i takie tam, a w dodatku to lubie to co to jest?

Hmm jak traktujesz to z przymrużeniem oka to pewnie w dalszym ciągu strefa komfortu

Miłość