– jeśli minął rok, a ja dalej w tym trwam, to ewidentnie coś w tym całym bieganiu musi być 
.Takie jest póki co podsumowanie tej historii. I w zasadzie mogłabym to tak zdawkowo zostawić, ale jednak nie
. Co zatem było na początku? Pewna niedziela pod koniec lipca ubiegłego roku. Obudziłam się wówczas w deszczowy poranek i postanowiłam pobiegać. Tak po prostu. Wstałam z łóżka, wygrzebałam z szuflady sportowy stanik, koszulkę-bokserkę i szorty, a na nogi po raz pierwszy od prawie trzech lat włożyłam buty do biegania. Przebiegłam wtedy trzy kilometry i myślałam, że umrę . Bo trzy kilometry na początek to dużo dla osoby prowadzącej tryb życia będący zaprzeczeniem słowa "aktywny". Dla osoby, która - nie licząc sporadycznych sprintów za uciekającym autobusem, zawsze zresztą zakończonych zadyszką - ostatni raz biegała ładnych kilka lat wcześniej. Czyli nazywając rzeczy po imieniu - dla osoby, która zaczyna zupełnie od zera .W zamyśle miał to być jednorazowy zryw. Na zasadzie pt. „Właściwie dlaczego miałabym tego nie zrobić?”, na której w tamtym momencie mojego życia opartych było wcale nie tak mało wyborów. Nie znajdując zatem żadnych argumentów 'przeciw' podczas poszukiwania odpowiedzi na pytanie, dlaczego miałabym nie iść pobiegać, wyszłam z mieszkania i zerwałam się do biegu. Następnego dnia po pracy zrobiłam to ponownie. Bez określonego powodu. I kolejnego dnia również. Bo tak. I następnego… Wtedy jeszcze o tym nie wiedziałam, ale to był dopiero początek. I to nie tylko mojej biegowej przygody. To był początek wszystkiego.
Na przestrzeni minionego roku trzy razy zmieniłam pracę, z czego jeden (ostatni) raz był nie tylko zmianą miejsca na zasadzie transferu w ramach tej samej branży, lecz zmiana pracy łączyła się ze zmianą zawodu. Dwa razy się przeprowadziłam – raz do innego miasta, a raz… na wieś. Nigdy wcześniej nie mieszkałam na wsi. Nauczyłam się jeździć samochodem. I poznałam człowieka, który dziś jest moim mężem
. Mam wrażenie, że w ciągu tego roku zrobiłam więcej niż przez pozostałych dwadzieścia kilka lat mojego życia. Jedno pozostawało jednak niezmienne – bieganie. Bo przez cały ten czas biegałam. Raz więcej, raz mniej. Po różnych trasach. O różnych porach roku. Z większym lub mniejszym zapałem. Ale biegałam.Minęłabym się z prawdą, mówiąc, że od biegania wszystko się zaczęło. Choć może trochę tak, bo poniekąd to właśnie dzięki bieganiu poznałam mojego męża, jak również zmieniłam swoje nastawienie do życia. Na pewno w jakiś sposób ukształtowało to mój charakter. Trafniejszym jednak jest określenie, że początek mojej biegowej przygody przypadł na okres mojego życia, w którym zmuszona byłam zaczynać wszystko od nowa. A nie mając nic do stracenia, diametralnie zmieniłam wtedy swoje podejście do wielu spraw. Tak, że czas, w którym zaczynałam biegać, przypadł na okres wielu poważnych zmian w moim życiu. To był początek wszystkiego, choć wtedy jeszcze o tym nie wiedziałam. Początek zupełnie nowego życia. I choć wiele kwestii zdążyło się w tym czasie (czasem nawet kilkukrotnie) zmienić, ja cały czas biegałam. I tak sobie biegam do dziś
.
