Pod prąd – czyli Sub 3 po 60

[sosik]

Wigi na prawdę szacun. Chciałbym tak biegać zawody ja Ty.
Cały czas trzymam kciuki za maraton. Wg mnie jest duża szansa na spełnienie tematu bloga - serio

[wigi]

Dzięki Sosik. Wynik z tematu bloga to taki króliczek, którego chcę gonić, z założenia ambitny i nieco na wyrost. Czasu na jego realizację jest niby sporo, ale z drugiej strony upływ czasu działa też na niekorzyść. Na razie jestem w grze i nie poddaje się.

[adam99]

Gratulacje... świetny wynik

[mihumor]

Tak jeszcze patrząc z pewnym dystansem i lekko analizując Twoje reakcje i pewną powtarzalność reakcji organizmu na bodźce i cykle napiszę coś co już pisałem. Mam wrażenie graniczące z pewnością, ze trening, który realizujesz jest dla Ciebie za ciężki. Koniec cyklu i start w maratonie przesuwa Cie gdzieś na granice przetrenowania (przemęczenia) czego dowodem jest totalna niemoc i znaczny spadek dyspozycji po maratonie. Normalnie trenujący amator w 3-4 tygodnie po maratonie, w którym pobiegał życiówkę, nic nie robiąc biegowo powinien biegać 10km czy 1/2HM na poziomie wyniku z tego maratonu a u Ciebie kolejny raz jest zmęczenie materiału. Z tego typu rzeczy warto wyciągać wnioski, coś zmieniać, szukać lepszej drogi bo to co biegasz to nie jest jedyny złoty środek i jedyna możliwa droga do celu.

[jarjan]

Normalnie trenujący amator, na tym poziomie wynikowym, nie ma 55 lat.

[mihumor]

Normalnie trenujący amator, na tym poziomie wynikowym, nie ma 55 lat.

Chcesz powiedzieć, że człowiek po 50tce jest jakoś upośledzony fizycznie? Że przygotowanie i przebiegnięcie dobrze maratonu musi doprowadzić go do przemęczenia i załamania formy? Że jak ma 55 lat to powinien walczyć o czasy koło 4 czy 5 godzin i to jest normalne? Sprecyzuj co chcesz sensownego dodać poza zauważeniem słusznie zresztą, że wynik Witka jest bardzo dobry jak na tą kategorię wiekową.

[jarjan]

Normalnie trenujący amator, na tym poziomie wynikowym, nie ma 55 lat.

Chcesz powiedzieć, że człowiek po 50tce jest jakoś upośledzony fizycznie? Że przygotowanie i przebiegnięcie dobrze maratonu musi doprowadzić go do przemęczenia i załamania formy? Że jak ma 55 lat to powinien walczyć o czasy koło 4 czy 5 godzin i to jest normalne? Sprecyzuj co chcesz sensownego dodać poza zauważeniem słusznie zresztą, że wynik Witka jest bardzo dobry jak na tą kategorię wiekową.

Jak dożyjesz, to sam będziesz wiedział, ... sensownie.
Ja mam 54.
To, że regeneracja fizyczna, i w konsekwencji cały stan psycho-fizyczny, z wiekiem, a po 50. szczególnie ulega drastycznemu pogorszeniu/wydłużeniu (można to nawet na siłę podciągnąć do "upośledzenia fizycznego" ) to oczywistość; tym bardziej oczywista im wyższy stosunek "wiek/wynik".
Właśnie próba osiągnięcia tego wyniku w tym wieku, czyni ten blog interesujący bo unikalny, gdyby Wigi miał np. 10 lat mniej, byłby jednym z wielu.

[wigi]

Michał, nie sądzę, abym zbyt ciężko trenował, czy tym bardziej przetrenowywał się. Wydaje mi się, że na starcie głównych imprez, czyli najczęściej maratonów, staję dość świeży i przygotowany, ale nie przetrenowany. Wyniki tych startów w stosunku do wykonanych wcześniej treningów też na to wskazują - są dobre i chyba dość adekwatne. Najwięcej energii i zdrowia zostawiam podczas zawodów, szczególnie maratonów, które dość długo odreagowuję i "odchorowuję". Myślę, że długie dochodzenie do siebie po maratonie, to obok zmęczenia materiału, nastawienie psychiczne. Po najważniejszym i najcięższym starcie następuje totalne rozprężenie. Wiem, że powinienem zregenerować się i odpocząć, więc bardzo mało biegam i gdy ten stan się przedłuża, to coraz trudniej wrócić mi do regularnych treningów, czuję niemoc i brakuje mi chęci. Wtedy też najczęściej wychodzą różne dolegliwości czy kontuzje, które również opóźniają powrót do regularnych treningów.
Jeszcze w 2014 roku sytuacja wyglądała nieco inaczej, bo w kwietniu na Orlenie osiągnąłem życiówkę 3:02:07, a we wrześniu na maratonie we Wrocławiu 3:01:50, a na początku listopada na półmaratonie w Kościanie życiówkę 1:25:29. Wtedy dawałem radę dobrze biegać przez cały rok, tylko że wtedy napędzało mnie jeszcze dążenie do złamania trójki w maratonie. Wówczas biegałem chyba więcej i mocniej niż obecnie i też nie byłem raczej przetrenowany.
Żeby biegać coraz szybciej, to muszę mieć cel, a wraz z nim motywację do treningów. Wcześniej myślałem, że złamanie trójki to szczyt moich marzeń i możliwości, że po osiągnięciu tego będę mógł iść na biegową emeryturę. Dlatego po złamaniu trójki wiosną 2015 roku długo nie mogłem się pozbierać - czułem się wypalony, słaby i ciągle coś mi dolegało. Dopiero w tym roku wróciłem do gry, postawiłem sobie trudny do zrealizowania cel i założyłem też tego bloga, który ma mi pomóc w utrzymaniu motywacji, liczyłem też na uwagi i rady innych biegaczy.
Zgodzę się z Tobą, że "warto wyciągać wnioski, coś zmieniać, szukać lepszej drogi bo to co biegasz to nie jest jedyny złoty środek i jedyna możliwa droga do celu". Ostatnio biegam bez planu, bazując na dotychczasowym doświadczeniu i wyczuciu.
Bardzo sobie cenię Twoje doświadczenie i podejście do biegania. Powiem szczerze, że myślałem już o zwróceniu się do Ciebie o monitorowanie moich treningów, korygowaniu ich, udzielaniu rad i wskazówek, albo może poprowadzenie mnie wg konkretnego planu. Nie wiem, czy by Ci się chciało i nie wiem, czy sam jestem gotowy na poddanie się pewnym rygorom. Ale może kiedyś?
A swoją drogą, lżej trenować i osiągać lepsze wyniki to chciałby chyba każdy.

Jarek, sporo w tym racji - gorsza regeneracja i stan psycho-fizyczny to klucz do zrozumienia takiego starca jak ja.

[mihumor]

Jarjan - chyba dożyje bo to niestety niespecjalnie odległa przyszłość (a miodu w me serce nie lejesz). Dokładnie moja myśl zmierza do tego o czym w pewnym sensie piszesz, do szukania pewnej równowagi pomiędzy treningiem, ilością i jakością przyjmowanych obciążeń a możliwościami indywidualnymi sensownej regeneracji tego. Na to nakłada się postrzeganie biegania jako pewnego zjawiska długoterminowego i tu trening prowadzący do takiej sinusoidy psycho-fizycznej nie jest korzystny. Można się podnieść i odbudować ale może się to też nie udać, do tego problemy kontuzji, które się będą raczej nasilać i trzeba szukać ścieżki mniej ryzykownej, która pozwoli pracować systematycznie i powoli, równomiernie podnosić poziom.

Wigi - na to co piszesz różnie można spoglądać. To jest trochę mieszani sfery psychicznej z fizyczną i kwestia dobrego zbudowania modelu motywacyjnego. Gdy stawiamy sobie jakiś duży cel to realizacja go daje pewną euforię i nie zawsze szybko udaje się zbudować kolejny model. To samo miałem po złamaniu 1.20 i 2.50 jesienią. Miałem bardzo ciężki i bardzo udany sezon i nie od razu byłem w stanie zdefiniować się na nowo. Na to nałożyły się problemy zdrowotne i życiowe i po prostu brakło motywacji. Biegałem, trenowałem ale wiosnę miałem taką sobie, nieco pechową takoż ale głównie nie było celu i żaru. Dalej jednak spokojnie pracowałem, jakoś to się poukładało i na dziś jestem na lepszym poziomie niż byłem rok temu. Od wiosny trenowałem spokojnie, dużo ale łatwo czyli bez trudnych jednostek, bez katowania się i mordowania. To samo Lidka i na dziś oboje biegamy TMki szybciej o 4-5 sek niż rok temu. To sporo, niekoniecznie przełoży się na kilka minut w maratonie bo to nie takie proste i oczywiste ale wygląda to fajne na wejściu w cykl treningowy.
To co Ci pisałem, za szybkie BSy, zwolnij je, biegaj więcej wolnych regenerów, równoważ ciężkie jednostki bieganiem wolno i bardzo wolno. Ja biegam bardzo dużo BSów z Lidką, to tempa o 40-60 sek wolniejsze od moich i w niczym mi to nie ujmuje i nie przeszkadza, postaw2iłbym nawet orzechy przeciwko bitconom, że działa super. To samo widzę w treningu do triatlonu, rok temu się wytężałem i mordowałem, teraz trenuje dużo spokojniej, nie robię tak trudnych jednostek a mimo tego notuję pewien postęp. Rok temu po ostatnich zawodach w sezonie mimo świetneho wyniku miałem z triatlonem podobne przeżycie jak ty z maratonem, straciłem do tego na pewien czas żar i zgubiłem motywację. A przecież to był wynik już tylko o krok od czołówki krajowej w kategorii. Trochę dołożyć, podszlifować i idę po was panowie. Ale to nie takie proste i oczywiste bo wydaje mi się, ze też otarłem się o przemęczenie i tą kropelką przelewającą był właśnie start, świetny poniekąd start. Metodą na to było więcej objętości ale łagodniej, spokojniej. Nie mogę na rympał to jadę spokojnie i systematycznie małą łyżeczką. Wzrośnie moje ego, odblokuje się głowa to dokładam znowu na rympał. No i plan, robisz taki, który odpuszczasz, pomijasz jednostki czy je modyfikujesz bo za ciężkie. Zrób taki, który będziesz w stanie cały przepracować wraz z jego logiką i taki by poprawiał pewne rzeczy nad, którymi chcesz specjalnie popracować, by poprawić nie tylko czas ale i pewne elementy czy fundamenty.

[wigi]

OK, wezmę sobie do serca uwagi, szczególnie o wolniejszym bieganiu BS-ów.

Przy okazji, czy ktoś wie jakie są różnice między New Balance Vazee Rush, Vazee Pace i Zante? Są tak podobne... Które z nich najlepiej nadadzą się na maraton (mam już Zante)?

[mihumor]

Ja maraton biegam w Zante i uważam je za świetne buty do maratonu i nie tylko. Pace też są fajne i dobrze mi się w nich biega ale jednak coś mi w nich nie pasuje do końca i zostaną butem treningowym. Rush mi w ogóle nie pasują i odpadają całkiem.

[wigi]

No właśnie, w Zante również i mi biega się bardzo dobrze, ostatnio biegam w nich dyszki i połówki. Obawiałem się jednak pobiec w nich maraton, głównie z obawy, czy mają wystarczająco dużo amortyzacji i stabilizacji. Możliwe, że jednak się przełamię i w nich pobiegnę. Są lekkie, wygodne i prawie nie czuję ich na nagach.
Mam Zante w pierwszej wersji z przebiegiem niecałe 300 km. Widzę, że są już wersje 2 i 3 - ciekawe czy są jakieś znaczące różnice.

[mihumor]

Dwa maratony 9 jeden w słońcu drugi w deszczu) biegałem w Zante i było lepiej niż bardzo dobrze, but bardzo lekki i wygodny, daje radę do samego końca. Wydaje mi się, że nie ma wielkich różnic w modelach i to raczej jest fejs-liting niż wielkie zmiany. Podobnie było z m890 gdzie różnice między modelami były małe i nie zmieniały wartości ani sensu buta. Następca 890ki czyli Vaaze Pace to juz jednak nieco inny but, twardszy, lżejszy i bardziej startowo-treningowy niż treningowo-startowy; też świetny but ale na maraton wole zdecydowanie Zante.

[ragozd]

A ja wolę Pace niż Zante, no i są lżejsze. Maraton polecę w Pace

[mihumor]

Jak pisałem, świetne buty niemniej sam wybór to już kwestia zupełnie indywidualna. Ja w Pace rozwalam zapiętki i nieco przeszkadza mi ich twardość. Biegałem sporo w Adiossach, które są twardsze ale tam jakoś to inaczej moje stopy to odbierały. Niemniej to może być kwestia pewnej sugestii i tu po prostu zawsze jak biegałem w Pace to coś mi na szybkich trenach nie szło wiec but jakby złapał łatkę niefartownego czy takiego co wydaje się być ok ale w praniu coś mi nie pasuje i nawet nie wiem co. Podobnie miałem z Nike Zoom Strike, wszystkie starty w nich były kiepskie i choć biegało mi się w nich dobrze to złapały łatkę niefartownych i poszły do szuflady. Od tej pory biegam w nich tylko treningi interwałowe.
Zważę dziś Zante i Pace, nie wydaje mi się by tu była różnica.