Tylko szkoda, że lekarze tego nie chcą przyznać-uznać-zrozumieć. Chociaż może rozumieją, tylko się nie przyznają.rocha pisze:Hej, myślę, że bieganie jest niedocenianym narzędziem rehabilitacyjnym, a już bieganie w urozmaiconym terenie to sprawność ogólna w czystym wydaniu.
Zauważyłam, że w nadmiernie rozwiniętych dywagacjach, w które obrastają niektóre wątki, nie ma zbyt wiele odkrywczego.yacool pisze:Sugeruję zagłębianie się w dywagacje, bo to sprawia, że bieganie przeradza się z aktywności płytkiej w refleksyjną, wykraczającą poza model "im więcej sobie dowalę tym lepiej".
Świadomość ciała - tak, ale z rozluźnieniem wspinaczka nie ma za wiele wspólnego. Albo się spinasz i napierasz, tzn. wspinasz, albo - odpadasz, wtedy to już na pewno jest się rozluźnionymrocha pisze:Obserwuj zawodowców z takich dziedzin jak jazda konna, taniec, wspinaczka skałkowa. Nic nie stoi na przeszkodzie, by samemu te sporty pouprawiać i rozwijać świadomość własnego ciała.
. Tak fajnie i swobodnie wygląda to tylko na zdjęciach, w praktyce wspinanie to koszmarne napięcie całego ciała, od czubków palców stóp po czubki palców rąk. Czasem odczuwalne w mięśniach jaszcze na drugi dzień po treningu czy wspinaniu w skałach. Jeśli się nie napniesz i nie ustabilizujesz ciała, nie utrzymasz pozycji i nie wygenerujesz ruchu, a o to przecież chodzi. A, taki dywagacyjny dziś mam nastrój.yacool pisze:...bo taniec jest funkcjonalnie bliżej biegu niż wspinaczka. To jest takie oczywiste, a jednak rozpisujesz się nad tym jakbyś chciała kontynuować dywagacje.
Moim zdaniem sprawa jest z jednej strony znacznie bardziej skomplikowana, a z drugiej strony znacznie łatwiejsza. Jeżeli poobserwuje się trochę różnych ludzi to są jedni i drudzy: ze spłyconą lordozą i z pogłębioną. Znaczenie ma też czy mówimy o dolnym fragmencie lędźwi czy o miejscu gdzie łączy się z kręgosłupem piersiowym. Jeżeli chcemy się zagłębiać we wszelkie możliwe konfiguracje wszystkich 24 kręgów to sprawa staje się niewyobrażalnie złożona. Jednocześnie, jeżeli przejdziemy ze statyki do dynamiki to jest zawsze jeden i ten sam problem: brak ruchu w niektórych miejscach, przez co inne miejsca muszą pracować zbyt ciężko. Ideałem byłoby umieć ruszyć każdy krąg w każdym zakresie ruchu, który mu odpowiada. Czyli to nie jest tak, że wyprost jest dobry a zgięcie złe. Trzeba umieć zrobić jedno i drugie i to nie wyizolowanymi częściami, a z równomiernym rozłożeniem ruchu na wszystkie stawy. Ktoś kto mechanicznie wykonuje ćwiczenia na pogłębienie lordozy bez zwracania uwagi na to co robi, to w większości przypadków będzie uruchamiał te same miejsca, które uruchamia codziennie (czyli te które i tak już są przepracowane), a te co spały będą spały nadal. Kilka ruchów wykonanych z większą świadomością i w nienawykowy sposób może mieć lepszy efekt niż trzy miesiące wykonywania żmudnych serii, w których się zawsze aktywuje swój stały wzorzec postępowania.rocha pisze:Z lekkim niepokojem pisałem o ćwiczeniach w izolacji. Moim zdaniem bardzo szybko wyczerpują swój potencjał. Dlatego za najbezpieczniejsze uważam ćwiczenia na pogłębienie lordozy. Nas świat wywiera presję na dolny kręgosłup i kość krzyżową. Jeśli nie jesteś zawodowym "wieszaczem firanek" to mas tendencję do spłycenia lędźwi.
