mariuszbugajniak - komentarze

[mariuszbugajniak]

Panowie decyzja o Warszawie zapadnie za kilka - kilkanaście dni, na ta chwilę czuję się bardzo dobrze fizycznie, psychicznie już też. Ale aspekt fizyczny jest zastanawiająco dziwny, wczoraj było źle, dziś tego nie czuje, nogi ok!

[sosik]

Mariusz czytam relację i nie mogę sobie wyobrazić, że już po 15 km miałeś takie 'czarne' myśli, zważywszy, że tempo było komfortowe?

[panucci10]

Mariusz powiem Ci brutalną prawde! Rozbiłeś się klasycznie o ściane!!! To że czułeś że na chwile mogłeś od postoju czy zatrzymania biec w tempie 4:12-4:15/km jak to określiłes bez wysiłku czy na lajcie nic nie tłumaczy! Rozbicie o ściane ma to do siebie że u każdego objawia się w to w inny sposób <np. brak mocy, nogi nie chcą ciągnąć, brak ochoty w głowie na bieg, problemy żołądkowe, skurcze, itd.> ale jedno tych wszystkich co o ściane się rozbili łączy, brak zaplanowanego czasu na mecie ! Wiem coś o tym bo nie raz się o taką ściane rozbiłem !
Powodzenia w MW i zacznij jednak ciut wolniej !

[sosik]

Wojtku, ale on te myśli miał od 15 km. Nie za szybko jak na ścianę?

[panucci10]

Wojtku, ale on te myśli miał od 15 km. Nie za szybko jak na ścianę?

a dlaczego za szybko? ja na CM praktycznie rozbiłem się na 23km jeszcze coś tam próbowałem walczyć i nieco podtrzymać tempo ale regularnie spadało!
Mariusz miał już takie myśli na 15km ale walczył jak najdłużej poczym widać jak na dłoni po czasach "piątek " kiedy rozbił się zupełnie!
To że w nawiasach wpisał postój, sikanie wylewanie wody na siebie to tylko potenguje ten fakt!

[mariuszbugajniak]

Na ścianę mi to nie wyglądało. No chyba, że faktycznie fatalna dyspozycja dnia i ściana. Ale nie czułem tego od 15km już, a tempo trzymałem do 30km, trochę dziwne...

[mihumor]

Nie takie dziwne, już drugą 15tke pobiegłeś minutę wolniej a przecież pierwsza piątka winna być spokojna - minuta starty, sporo na tym etapie zważywszy, że ją złapałeś już po półmetku czyli na 9ciu kmach - spory spadek tempa. Teraz czytam, że biegałeś ten M 2 tygodnie po połówce; nie wiem czemu tego nie wyłapałem, wydawało mi się, że 3 były. ale jak 2 to wszystko jasne - tu masz główną przyczynę, do tego jeszcze w międzyczasie sporo brykałeś nie dając szans ciału by wróciło do poprzedniej dyspozycji - ba, by ją przerosło. M dwa tygodnie po HM to złe rozwiązanie i mało kto da radę, już 3 jest nieco ryzykowne i wymaga sporego zbastowania pomiędzy startami.
A gdzie Wigi się podział - nie przyjmuje w ogóle gratulacji, nic nie pisze, nie opowiada

[wigi]

Gratuluję Mariusz życiówki! Pewnie gdzieś po drodze mijaliśmy się. Ja za bardzo nie rozglądałem się - byłem skupiony na walce o utrzymanie tempa i przetrwanie.
Przy okazji dziękuję wszystkim za kibicowanie i gratulacje. Oj, to był mój najtrudniejszy maraton!

A gdzie Wigi się podział - nie przyjmuje w ogóle gratulacji, nic nie pisze, nie opowiada

Jestem już, ech, ciągle mam zaległości w robocie. Może coś jeszcze skrobnę o swoim biegu, ale nie wiem u kogo.

[Krzychu M]

Mariusz na porażkę pewnie złożyło się kilka czynników,to tak jak z katastrofą lotniczą,przyczyn jest kilka.
Ja na Orlenie od 10-12km miałem "ciężkie" nogi,ale początkowo nie dopuszczałem złych myśli.Od 16-17km byłem pewny,że te kulasy mnie nie dowiązą na 2:59.Tylko raz Marjasowi wspomniałem,że dziwnie "ołowiany"jeste,nie chciałem
mu zepsuć biegu.Potem odezwał się żołądek ,skurcze dwugłowego i się rozsypałem.
Trzeba wyciągnąć wnioski,zregenerować się i za jakiś czas spróbować znowu.To zabawa dla cierpliwych.
A masz zdecydowanie więcej czasu jak ja na poprawę wyników.

[wigi]

Mam nadzieję, że Mariusz się nie obrazi, jak wstawię tutaj swoją krótką relację, ze wspólnego w końcu maratonu.

Kilka dni przed maratonem przygotowywałem głowę na łamanie trójki, oczywiście w razie sprzyjającej pogody, byłem pozytywnie nastawiony i gotowy do walki.
Stając na starcie pot lał się ze mnie, bo późno rozpocząłem krótką rozgrzewkę, a było dość parno i ciepło. Gdy padł strzał ruszyłem pełen obaw, postanowiłem jednak trzymać tempo wg rozpiski na łamanie trójki (NS wg MARCO) z opcją odpuszczenia i próby walki o życiówkę, jeśli będzie zbyt ciężko. Pierwsze kilometry nie były tak łatwe jak zwykle i od razu zaniepokoiło mnie podwyższone tętno – wyższe o 5-6 uderzeń niż na poprzednich maratonach. Pomyślałem, że to wina ciepła i dużej wilgotności i że nie jest to dzień na ustanawianie rekordów, jednak nie zamierzałem jeszcze odpuszczać. Pierwsza dyszka poszła planowo, na 13 km wbiegając na Most Milenijny zobaczyłem tablicę z temperaturą powietrza +22,6, ale mimo tego utrzymywałem założone tempo. Na 15 km odczuciowo było już dość ciężko, tak jak na poprzednich maratonach w okolicach 25-30 km, jednak do połówki postanowiłem trzymać tempo, choć szło już opornie i zacząłem myśleć, czy nie popełniłem w tych warunkach błędu, otwierając za mocno. Czyżbym po praz pierwszy miał zetknąć się z mityczną ścianą? Na półmetku już wiedziałem, że nie przyspieszę i nie utrzymam tempa poniżej 4:15. Jeszcze do 25 km łudziłem się (sen o trójce) i walczyłem o utrzymanie tempa oraz jak najmniejsze straty. Jednak czułem, że opadam z sił i bieg staje się bardzo trudny, wtedy ponownie pomyślałem o czekającej mnie ścianie. Postanowiłem trzymać tempo w okolicy 4:20, co, biorąc pod uwagę lekkie przyspieszenie na ostatnich kilometrach, dawało szansę na życiówkę.
Po 30 km nasilił się ból kolana i mięśnia dwugłowego, w nowych butach piekły i bolały palce, jednak nie poddawałem się i parłem do przodu.
Do 40 km męczyłem się okrutnie, ale przyszedł czas na finisz i nie było wyjścia – trzeba było wykrzesać resztkę sił. Szło topornie i z wielkim bólem, ale posuwałem się do przodu, a zbliżająca się meta i wyprzedzanie innych biegaczy motywowały do ekstremalnego wysiłku.
Oczywiście nie byłbym sobą, gdybym na ostatniej prostej, już na oparach, nie doszedł jeszcze biegacza i finiszując w trupa nie wyprzedził go tuż przed metą.
Tempa ostatniego odcinka (wg garmina):
41 km – 4:08
42 km – 4:01
459 m – 3:57
Końcowy czas 3:01:42 - nowa życiówka!
Na mecie nie mogłem ustać, więc klapłem na cztery litery i błyskawicznie uzyskałem pomoc. Po niedługiej chwili już dochodziłem do siebie.
Zupełnie przypadkiem dowiedziałem się (zapomniałem zabrać ze sobą telefon z domu), że zająłem drugie miejsce w swojej kategorii – całkowicie mnie to zaskoczyło!
Bieg wyszedł bardzo równy – druga połówka tylko kilka sekund wolniejsza od pierwszej.
Piłem na każdym punkcie i polewałem głowę wodą, zjadłem 4 żele, pół banana i kostkę cukru – myślę, że to było bardzo ważne dla ostatecznie udanego biegu.
Pogoda nie była tragiczna, jednak do szybkiego biegania długich dystansów było za ciepło.
Maraton pobiegłem w nowych (zrobiłem w nich tylko 4 krótkie treningi) NB 870 i... straciłem dwa paznokcie.
To był mój najtrudniejszy i najbardziej wyczerpujący maraton, jestem jednak bardzo zadowolony, a trójkę połamię w przyszłym roku.

[sosik]

Wigi jeszcze raz gratulacje. Wiedziałem, że będzie dobrze, bo u Ciebie jest to wprost proporcjonalne do przedstartowych narzekań na forum .
Na półmetku idealnie to wyglądało na taktykę Marco na 3h i szkoda tych warunków, bo szansa była duża. Nie mniej szacunek za walkę do końca. Znów mi odskoczyłeś i o takiej życiówce na razie mogę pomarzyć.

[wigi]

Dzięki Sosik. Głowę miałem przygotowaną na łamanie trójki, ale było zbyt ciepło, aby się udało. Tętno podwyższone jak nigdy na całym dystansie, cieszę się, że nie rozbiłem się o ścianę.
Nie odskoczyłem Tobie, widać to na podstawie treningów, choć trudno się porównywać, bo ja ciągle bazuję na Danielsie. Zawody jednak to szybko zweryfikują.
Biegałem znacznie mniej akcentów niż przed Orlenem i nie robiłem ani siły ani stabilizacji, nie było aktywności (nie mówiąc o treningach) uzupełniających. Maksymalny tygodniowy dystans to 90 km (podobnie jak przed Orlenem) i ani razu nie zrobiłem 30 km na treningu (typowe długie wybieganie miałem raz w miesiącu - 25-27 km). Dzięki mniejszym obciążeniom zaleczyłem kontuzje (głównie pachwina) i nie nabawiłem się nowych.

[mariuszbugajniak]

Też miałem wyższy puls własnie o te 5 uderzeń w porównaniu do poprzednich maratonów i treningów w TM.

Dobrze, że utrzymałeś! Świetny wynik!

[mariuszbugajniak]

wydawało mi się, że 3 były. ale jak 2 to wszystko jasne - tu masz główną przyczynę

Ale warto było, radość z tego 1.23 jest, bo to dla mnie naprawdę wartościowy wynik i rokujący na przyszłość, a to podstawa!

[mihumor]

Brawo Wigi, super bieg, ja tam jak biegałem w ciepełku to zawsze szacowałem, ze dwie minutki na pewno poszły w las na warunki, popitki i chłodzenie, wiec pewnie pobiegłeś jakościowo na ok 3,00, a że cyfry nie ma to nie poradzisz, siła wyższa niemniej pewien niedosyt zawsze gdzieś pod skórą zostaje, z drugiej strony pudło w Kat w dużym maratonie to sukces i na bank jesteś spełniony. No i to co piszesz, czasem musimy nieco inaczej potrenować niżbyśmy chcieli, dobry wynik jednak może osiągnąć tylko ten co wystartuje a zrobić sobie krzywdę w treningu to żadna sztuka. Dla mnie pobiegłeś mega wynik, masz świetna pozycje a po drodze minąłeś kilku znanych mi i bardzo dobrych biegaczy, którzy zupełnie opadli z sił - znaczy było cholernie ciężko.