DEPRESJA JUSTYNY KOWALCZYK

[Johnny Żuberek]

O ile pamiętam, to Pastusiński swoją depresję próbował zwalczać rysunkiem. W chwilach samotności, na obozach treningowych, szkicował, i to całkiem nieźle - w "Lekkoatletyce" nieraz widziałem karykatury jego autorstwa.
Tu może leżeć klucz - jeśli ktoś ma na tyle szczęścia, że w treningowym reżimie i "niedoczasie" znajdzie coś tylko dla siebie, coś odstresowującego, ma łatwiej. Niestety, im wyższy kaliber sportowca, tym więcej presji - nie tylko własnego zmęczenia psycho-fizycznego, presji środowiska (trenerzy, działacze*, itp.), ale także tej naszej, kibicowskiej. A za tym idzie więcej wyrzeczeń, więcej treningów, jeszcze mniej czasu dla siebie.

---------
* Justyna sama wspomina w tym wywiadzie, jak bardzo denerwowała się przed rozmową z działaczami (nakłady poniesione na obozy, powszechna pewność medalu za rok, itd.) - to mogło mieć (nawet bezpośredni) wpływ na jej tragedię.

[goike]

A nie macie wrażenia że Justyna Kowalczyk którą cenię za osiągnięcia sportowe i nie wtrącam się do jej życia prywatnego strasznie źle rozgrywała relacje z mediami i kibicami? Wrzucała z nienacka jakieś dziwne informacje. Widoczne było rozchwianie nastrojów. Oczywiście dopiero teraz widać to wyraźnie i wiadomo dlaczego, a wtedy nikt tego ze sobą nie łączył i nie kojarzył że się coś źle dzieje. Pani Justyna a może media niepotrzebnie kreowały ją na taką twardzielkę. Wreżcie zrzuciłą z siebie ten ciężar i może to pomoże.
W sporcie osiągnęła dużo, i nie musi się wstydzić tego ani mieć wyrzutów sumienia. NIc nie musi już udowadniać dlatego myślę że jest szansa że wyjdzie z tego właśnie tymi drzwiami. Jednak i tak będzie cieżko bo do tej pory była właściwie samotna. Uprawia sport indywidualny. W drużynie np. skoczków jest cały team. Do tego skoczkowie mają juz najczęściej rodziny pozakładane i bezpośrednie wsparcie.
Myślę że jak Pani Justyna wyjdzie z tego i do tego znajdzie jakieś bezpośrednie wsparcie i szczęście to może jeszcze sezon dwa mocno namieszać albo z uśmiechem na twarzy zakonczyć karierę. W przeciwnym wypadku to może już być koniec i to nawet bardzo smutny koniec, bez uśmiechów z tragedią w tle, czego nie życzę.

[kachita]

Rodzina też nie jest gwarancją szczęścia - vide wspomniany w wywiadzie Robert Enke czy Gigi Buffon.

Być może ten wywiad jest częścią terapii, być może nie, ale dobrze, że się pojawił. Życzę Justynie wszystkiego najlepszego!

[zoltar7]

Rodzina też nie jest gwarancją szczęścia

Ke?

[deepblue]

Od dziś jestem jeszcze większym fanem Justyny...

[kulawy pies]

forumowe pitu-pitu & "błyskotliwy komentarz" alert!

widzę to trochę inaczej.
Justyna Kowalczyk przez lata znosiła ogromne obciążenia treningowe (kto nie czytał o 6-8h treningu dziennie?). większe niż u sporej ilości mężczyzn (mężczyzn, dodajmy, na poziomie olimpijskim). Do tego dochodziły wyczerpujące, półroczne, sezony startowe (cztery kryształowe kule, i jeszcze dwa miejsca na podium PŚ! 2008-2014)
to wszystko umożliwiały: niesamowita determinacja, profesjonalizm i porządny sztab szkoleniowy: tu nie było miejsca na niezaplanowane przerwy/kontuzje (vide: pęknięta kośc i złoto w Soczi), które tak często dają psychiczny odpoczynek, i, paradoksalnie przedłużają kariery licznym sportowcom.
do tego dochodziło przekleństwo sukcesu - mocny trening był, jak u rzadko którego sportowca na poziomie światowym, skorelowany z nagrodą: jest trening - są laury zwycięstwa

przetrenowanie to stan dysfunkcyjny zarówno na poziomie czysto fizycznym, jak i na poziomie układu nerwowego.
nie jestem pewien, czy aktualny stan Justyny Kowalczyk, nie jest aby odpowiedzią na pytanie:
co się stanie, jeśli będziemy przez wiele lat utrzymywać organizm na granicy przetrenowania, na tyle sumiennie analizując parametry fizjologiczne, żeby nie doprowadzić do załamania formy?

Nie wiem, czy to depresja, czy choroba afektywna dwubiegunowa, ale kiedy czytam o jej powrocie do mocnego treningu, poprzedzone zdaniami:

Moje ciało ma już dość tak wielkiej roboty. Gdybym miała normalną, kuszącą alternatywę, na pewno bym z wyczynowego sportu odeszła.

przychodzi mi na myśl tylko jedno:
jeśli chcesz wydostać się z dziury...
najpierw przestań kopać!

tak czy siak, trzymam za nią kciuki.

zdrówko

[kachita]

Rodzina też nie jest gwarancją szczęścia

Ke?

Gife pisał, że gdyby miała męża czy dziecko, to miałaby oparcie, a ja piszę, że niekoniecznie. Chyba, że o coś innego pytasz

[mariuszbugajniak]

jeśli chcesz wydostać się z dziury...
najpierw przestań kopać!

off top, ale kulawy inspiracja dla mnie duża...

[kulawy pies]

...zdanie zasłyszane dawno temu na wykładzie tego człowieka

zdrówko

[f.lamer]

jeśli chcesz wydostać się z dziury...
najpierw przestań kopać

jeśli sugerujesz jej wyrzucenie nart to mocno bym polemizowałbym
po pierwsze patrzysz na problem tylko w płaszczyźnie sportowej
po drugie stawiasz fałszywe alternatywy - wyniszczający trening albo jego brak.
tymczasem sport, pomimo wielu wyrzeczeń które się z nim wiążą, może być dla justyny jedną z niewielu rzeczy w których czuje się dobrze. i zanim zacznie ona walczyć na innych życiowych polach, może warto by oparła się o to co ma, co jest znajome, bezpieczne i poukładane.

btw. przy terapii uzależnień istnieje zalecenie by w ciągu pierwszego roku od podjęcia leczenia nie dokonywać zbyt wielu zmian w organizacji swojego życia (praca, miejsce zamieszkania, związki). bo chodzi o to by nauczyć się funkcjonować inaczej w zastanych warunkach, a nie zasłaniać problem przemeblowaniami z których niewiele wynika.
analogicznie justynie samo rozstanie się na kilka miesięcy z nartami i zmiana otoczenia niezbyt pomogły. pomóc może jej dopiero zlokalizowanie problemu (raczej nie w samym fakcie uprawiania sportu) i stawienie mu czoła.

prawdziwie wartościowe zmiany wychodzą ze środka człowieka, nie z otoczenia

[Gife]

Rodzina też nie jest gwarancją szczęścia

Ke?

Gife pisał, że gdyby miała męża czy dziecko, to miałaby oparcie, a ja piszę, że niekoniecznie. Chyba, że o coś innego pytasz

Jeśli to prawda z poronieniem, to już wiemy, jakiej formy odpoczynku od sportu szukała.

[fotman]

Oby pani Justyna znalazła w kimś trwałe oparcie. Chyba potrzebuje bliskiej osoby, która z miłością łagodnie wyprowadzi ją ze sportowej harówki do normalnego życia.

Sport wyczynowy jest nieludzki. Samo to, że człowiek spędza ponad 3/4 roku na walizkach, daleko od domu jest już niezłym wyzwaniem. Do tego koncentracja na jednym celu powodują, że przy pewnej wrażliwości człowiek nie może bez szwanku egzystować w tym kieracie przez dłuższy okres czasu.
I nie wiadomo, co jest lepsze: osiągnięcie sukcesu na miarę pani Kowalczyk, czy rozmycie się w tłumie katujących się przeciętniaków. Bo gwiazda ma jeszcze dodatkowy balast- ludzkie oczekiwania (kibice, dziennikarze, działacze).

Kiedyś czytałem wywiad z trenerem Pawłem Słomińskim, który na początku XXI w. doprowadził do największych osiągnięć polskich pływaków. Stwierdził, że to co wyniosło ich na szczyt (system treningu na licznych obozach), to też doprowadziło do dość gwałtownego załamania wielu karier. Zawodnicy nie wytrzymywali psychicznie życia w ciągłym oderwaniu od swojego środowiska.

[gocu]

oj, fotmn, fotman, jesteś kolejnym, który nie rozumie co to jest depresja i wydaje mu się, że wystarczy druga osoba i że trzeba "wziąć się w garść".

[fotman]

oj, fotmn, fotman, jesteś kolejnym, który nie rozumie co to jest depresja i wydaje mu się, że wystarczy druga osoba i że trzeba "wziąć się w garść".

A gdzie ja napisałem coś o "braniu się w garść"? Dlaczego nie rozumiem co to jest depresja? Depresja to zaburzenie psychiczne, które może mieć wiele przyczyn.
Ze słów pani Justyny wynika, że źródłem jej problemów może być brak życia pozasportowego.
Najlepszym, co może się zdarzyć w takim wypadku jest miłość. Tego jej życzę.
I już.

[ASK]

Jeśli to prawda z poronieniem, to już wiemy, jakiej formy odpoczynku od sportu szukała.

Co znaczy "jeśli"? No, jakiej formy odpoczynku szukała, bo zabrzmiało co najmniej dwuznacznie?
Naprawdę chce Wam się w taki sposób komentować sprawę? a co, jeśli Justynka to przeczyta?
Gdyby mi ktoś po poronieniu powiedział "jeśli naprawdę cierpisz..." to chyba bym facjatę obiła.