Marzec minął nawet nie wiem kiedy, niestety biegania w nim było stanowczo za mało. Niestety organizm postanowił się zbuntować i co chwilę raczył mnie jakimiś bólami. Więc łącznie wypadło mi pewnie z 1,5 tyg treningu, ale mam nadzieję,że chociaż świeżości przez to troszkę złapię, bo 158 km w tym miesiącu to nie to co sobie zaplanowałem do wybiegania. Ale są też pozytywy. Mianowicie udało się w końcu załamać te moje nieszczęsne 50 min i Na Maniackej w ciężkich warunkach pobiec 48:26 (po cichu liczyłem na 47:xx ale co sie odwlecze...)
Do maratonu w Łodzi pozostały dwa tygodnie, a ja jak zwykle nie wiem w jaki czas celować... Kalkulatory mówią jedno, głowa mówi zupełnie co innego. Do tego te przeklęte bóle przeciążeniowe. Trzeba się wziąć w garść i pozbyć jeszcze z 10 kg, bo kiedyś nogi powiedzą basta...
Dziś:
Dystans - 11.02 km
Czas - 58:16
Śr tempo - 5:17 min/km
Połowa dystansu to 1:53:53. I tu pozbywam się mojej asekuracyjnej butelki z wodą, która zaczyna przeszkadzać. Punkty są wystarczająco często, dzieciaki uwijały się jak mogły dodając sił. Po 23 km słyszę: "teraz już będzie lepiej, 3 km z górki" Super myślę, i dalej biegnę swoje nie próbując przyspieszać postanawiam zachować siły na ostatnie kilometry i ewentualne przyspieszenie po 35 km. Jednak po 25 km coś się zaczyna sypać. Zaczynają odzywać się biodra i to równo. Zaczęły boleć dokładnie w tym samym czasie i z taką samą intensywnością. Staram się zignorować ból, jednak z kilometra na kilometr jest coraz gorzej. Głowa zaczyna podpowiadać różne czarne scenariusze, a ja walczę by je odgonić. Na 30 km czeka Jola, podaje wodę, dodaje sił. Walczę. Unii Lubelskiej i Maratońska ciągnie się w nieskończoność.Z utęsknieniem czekam na nawrotkę. Coraz więcej ludzi po jednej i drugiej stronie idzie. Przepycham moją ścianę, walcząc o kolejne metry. Tempo zaczyna spadać. W końcu jest nawrót i teraz już tylko utrzymać tempo i walczyć. Na 34 km po raz pierwszy staję... daje dwa kroki... i biegnę dalej. 35 km jest Jola, biegnie koło mnie jednak ja z pełną świadomością przechodzę do marszu. Biodra bolą coraz mocniej. "Nie dam rady" mówię. Jola i chwila marszu sprawiły, że odzyskuję siły i znów podejmuję walkę. Przede mną tabliczka 36 km i nagle policjant tuż przede mną wypuszcza tramwaj... Staję czekam, czekam aż przejedzie i tu chyba przelała się czara, nastąpiło zniechęcenie. Podchodzę do policjanta "dziękuję" za wszystko i staram się biec dalej. 37 km zaczynają się skurcze a ja zrezygnowany przechodzę do marszu. Uda i biodra pieką, każdy krok sprawia ból. Próbuje biec. Po kilkuset metrach nogi mówią nie... dalej nie biegniemy... I choć reszta ciała stara się jak może to nogi odmawiają posłuszeństwa. Co chwila łapią mnie skurcze i tak wygląda reszta trasy. Kilka metrów biegu, kilka marszu, a w głowie myśl, "Nie daj się złapać przez grupę na 4 :00". Po ostatnim pomiarze na 41 km udaje się w końcu zmusić nogi d ostatniego wysiłku. Do hali wbiegam resztkami sił. Udało się, przepchnąłem tą pieprzoną ścianę aż tu. Ręce w górze,medal na szyi buziaki od Joli i Cola na mecie 
Oj dało w dupsko... Skipy, przebieżki w różniastych kombinacjach, rozciąganie dynamiczne, statyczne... Łojjjj... Okazało się, że kaleka ze mnie i paralityk 
(choć nie tylko ze mnie 
) Następna okazja do poprawy życiówki dopiero jesienią. Wprawdzie 24.05 biegnę jeszcze dyszkę w Kwidzynie, ale bardzo luźno i rodzinnie z Jolą.
- "JA LATAM !!! a ta koleżanka na drugim torze całkiem, całkiem..."